Het valt me op dat ik naar van alles heimwee kan hebben maar zo zelden naar huis.
Zo mis ik mijn oma, bijna twintig jaar na haar sterfdag, soms nog zo dat het pijn doet. Het scheelt dat haar ziel dol is op kastanjebomen. Telkens als ik er bij een in de buurt kom, heb ik het gevoel heel dicht bij haar te zijn. Als ik mijn ogen sluit, zie ik opnieuw haar huisje, half verscholen onder het bladerdak van twee majestueuze kastanjebomen. Ik hoor de piep van de deurklink, het holle geluid van mijn voetstappen in de bijkeuken en ruik de zachtzoete geur van peertjes die staan te stoven in haar keuken.
Maar vooral zie ik altijd oma. Met haar uitnodigende armen waarin je veilig kon schuilen en haar enorme borsten waartussen je verdween zodat niemand je kon vinden. Immers, oma stopte ook een pakje Gladstone en haar portemonnee in haar beha zonder dat je daar aan de buitenkant iets van zag.
New York geeft ook zo’n weemoedig-pijn-in-mijn-hart-gemis-gevoel. Vanaf de nacht dat de Poolse taxichauffeur me op de stoep van mijn logeeradres in Spanish Harlem dropte, voelde ik me er thuis. Een maand lang zwierf ik door de stad, schreef een paar artikelen om het geheel te kunnen bekostigen, maar vooral leefde ik, intens leefde en leerde ik.
Regelmatig ontsnapt mij nu nog een kreuntje als ik een herkenningsteken op tv zie, al is het maar zo’n huisnummersticker in zilver en zwart.
Later als ik groot ben, ga ik in New York wonen.
En in mijn volgende leven koop ik een huis in zuid Kreta. Daar waar mijn zus heel hard riep dat ze niet van Griekse mannen hield en de rest van onze vakantie talloze beste vrienden had, zonder dat er nog een versierpoging werd ondernomen.
Overdag genoten we van de serene rust en de prachtig ruige omgeving van Agia Galini, wat ‘heilige zeestilte’ betekent. Ik begrijp precies waarom. De stevig verankerde staalkabels in mijn schouders verweekten er binnen een dag tot soepele, ontspannen spieren.
Elke avond werden we dronken gevoerd door de Griekse horecamedewerkers waarna we steevast ruzie kregen over de rekening. Zij vonden telkens opnieuw dat we minder gedronken hadden dan wij zeiden en waren zwaar beledigd als we de rekening zelfs maar een beetje naar boven afrondden.
In ons appartement, dat we bereikten na een steile klim die we ’s nachts alleen op handen en voeten redden, wisten we zeker dat we meer hadden gedronken dan ze zeiden. Elk lid van ons driekoppig gezelschap had zijn eigen pan uit het keukenkastje onder het bed staan. Koken deden we nooit en toch kwamen er regelmatig de meest vreemde brouwsels in de pannetjes terecht.
Mijn ex vulde tijdens die vakantie ook wel eens een pannetje en soms heb ik heimwee naar hem. Naar dat wat gemakkelijk en vanzelfsprekend was omdat je samen volwassen bent geworden en elkaar door en door kent. Voor hem bedenk ik dan ook nog steeds het gemakkelijkst een cadeautje. Al is het dan meestal een nieuwe cd van een fossiele band.
Mijn heimwee nestelt zich ook graag aan de rand van de Caldera de Taburiente, een van de grootste erosiekraters van de wereld. Ik zat daar, vijf maanden zwanger en tot tranen geroerd door de rust die uit dat immense kratergat omhoog kwam. Magische rust, beslist veroorzaakt door de combinatie van het binnenste van Moeder aarde met mijn aanstaand moederschap.
Mijn meest prozaïsche heimweegevoel wordt opgeroepen door uit kroegen walmende verschraalde bierlucht. Bij zo’n geurvlaag stik ik bijna van heimwee naar het café waar ik zo’n 20 jaar kwam. Daar ging je rustig op een verloren avond een paar uurtjes heen. Er was altijd iemand die je kende of anders wel iemand die je graag leerde kennen.
In mijn stamkroeg kon je dansen, lekker zoals je wilde. In een hoekje in je eentje opgaan in de muziek of met vriendinnen de dansvloer in beslag nemend. Mijn stamkroeg bestaat niet meer en dansen in de kroeg is uit.
Nu dans ik thuis met de gordijnen dicht. Thuis met heimwee, een hart vol heimwee naar verstopborsten, verwekende staalkabels en magische gaten.
Maar niet te lang want daar heb ik helemaal geen tijd voor. Ik moet snel mijn huis uit om nieuwe heimweemomenten te veroorzaken.
12 reacties
LouisP · 31 mei 2010 op 20:11
Anti,
mooi,
“In mijn stamkroeg kon je dansen, lekker zoals je wilde. In een hoekje in je eentje opgaan in de muziek of met vriendinnen de dansvloer in beslag nemend. Mijn stamkroeg bestaat niet meer en dansen in de kroeg is uit.
Nu dans ik thuis met de gordijnen dicht. Thuis met heimwee, een hart vol heimwee naar verstopborsten, verwekende staalkabels en magische gaten.”
heel mooi!
groet,
Louis
Anti · 31 mei 2010 op 20:20
merci bien!
Chi_Dragon · 31 mei 2010 op 20:46
[quote]Nu dans ik thuis met de gordijnen dicht. Thuis met heimwee, een hart vol heimwee naar verstopborsten, verwekende staalkabels en magische gaten.[/quote]
Deze springt er wat mij betreft uit.
Enkel het thuis dansen rest nog. Dansen met herinneringen, dierbare herinneringen.
Mooi beschreven! :lach:
Avalanche · 31 mei 2010 op 22:49
Prachtig!
SIMBA · 1 juni 2010 op 07:56
Hoe ouder ik word…..steeds meer heimwee-momenten. Mooi geschreven Anti!
Fem · 1 juni 2010 op 08:06
Heel mooi!
Wat mij betreft had je de laatste zin weg kunnen laten. De voorlaatste alinea zou een heel sterk einde zijn…
arta · 1 juni 2010 op 09:39
Als kind heb ik al mijn heimweemomenten al opgebruikt. Ik ben vooral een vooruitkijker en een doorloper, dus ik benoem deze momenten als nostalgie 😀
Ik vind dit stuk erg goed geschreven, Anti! 🙂
Mien · 1 juni 2010 op 11:43
Heimwee is een stil verlangen.
Dat heb je hier mooi neergezet.
Mien (denkt bij oma aan oude nutsen die te lang in het kastje hebben gelegen)
Anti · 1 juni 2010 op 22:27
Dank,dank Fem. Voor mij laatste zin toch onmisbaar. Maakt het verhaal weer rond, daar hou ik van; dus refererend aan zin 1 dat ik hoe tegenstrijdig ook, vooral heimwee heb naar buitenshuismomenten. En waarmee ik ook nog eens wil zeggen dat je vooral intens moet blijven leven; de enige manier om heel veel goede heimwee te ‘kweken’ :lach: .
Anti · 1 juni 2010 op 23:09
😀 Mien, oude nutsen ook origineel…ik ken wel mensen die van hun oma een kwartje kregen om een ‘lekkere dikke mars’ te kopen, terwijl die al een gulden kostte.
Mien · 3 juni 2010 op 09:42
@Anti:
Ik behoor ook tot die categorie mensen.
Dat betekende 4x op één dag naar mijn oma. Gelukkig had ze een short memory.
Anti · 3 juni 2010 op 13:24
😀