Help! Nog 3 jaar….

Ik wil niet!! Ik doe het niet!! Slapeloze nachten heb ik er van. Nog 3 jaar en nu al breekt het angstzweet me uit. Zelfs plaatsen vanwaar ik dacht dat er geen zweetklieren zaten, roeren zich. Ik zie ze om me heen met bosjes tegelijk vallen. Mannen, vrouwen die precies wisten wie ze waren en waar ze naartoe wilden, gaan treurig ten onder. De peuten kunnen het niet aan. Waar heeft ze het over, wanneer gaan de sirenes af, moeten we onze ramen en deuren sluiten? Nee, ik heb het over de magische grens van 40. Peno en/of menopauze vroeg of laat lijkt het ons in te halen. Is dit het nu? Moet ik zo oud worden? Heb ik wel alles gedaan wat ik voor ogen had toen ik het volwassen leven instapte Op de helft van hun leven gooien ze het roer om. Huwelijken worden ontbonden door veel te dure advocaten en de economie vaart wel bij deze nieuwe jongeren. Mannen die een cabrio sport kopen en hun vrouw inruilen voor een exemplaar dat net lichaamshaar heeft ontwikkeld. Hippe kledingzaken, dancefestivals en sportscholen zien de pubers, met iets meer te besteden dan zakgeld, graag komen.

En daar sta je dan met je vriendinnetje (ondertussen zonder lichaamshaar door een overvloed aan apparaten en gels om dat te verwijderen) in je trendy outfit tussen de “echte” pubers. Breezer (bier is uit!) in de ene hand, het pilletje op je tong en een nog niet aangetaste taille in je andere hand. Gelukkig ontwaar je in het publiek een puber van jouw leeftijd. Eindelijk kun je weer eens praten over disco en het leven met haar op je hoofd. Zonder openlijk toegeven, kom je er samen achter dat puberen met ouders die ’s nachts op je wachten toch leuker is. En om 6 uur ’s ochtends thuiskomen met een vriendinnetje dat zelfs op dat tijdstip nog rimpelloos en actief is, ronduit vermoeiend en pijnlijk is. Weer slaat de twijfel toe, waar ben ik aan begonnen, is dit het nu?