Tijdens mijn zoektocht naar de baan die mij paste heb ik zoals een ontdekkingsreiziger betaamd het 12 ambachten, 13 ongelukken leven geleid. Zo kwam daar een baan in een echte bruine kroeg op m’n pad. Negentien jaar, zorgeloos, opstandig en naïef. Mijn ouders zagen het met lede ogen aan. Hun prachtige dochter tussen de hanenkammen, meters baard en veel (heerlijke) Belgische bieren.
Als we bij elkaar horen dan vinden we elkaar weer. Met die zin verbrak mijn liefde voor het leven onze relatie. Nog verdoofd liet ik zijn woorden in mijn hoofd nagonzen. Als we bij elkaar horen dan vinden we elkaar weer, maar we horen nu toch bij elkaar? We hebben elkaar toch al gevonden? Wat zijn die zekerheden die je wilt vinden of is het een loze kreet waarmee je de pijn wilt verzachten?
Ik wil niet!! Ik doe het niet!! Slapeloze nachten heb ik er van. Nog 3 jaar en nu al breekt het angstzweet me uit. Zelfs plaatsen vanwaar ik dacht dat er geen zweetklieren zaten, roeren zich. Ik zie ze om me heen met bosjes tegelijk vallen. Mannen, vrouwen die precies wisten wie ze waren en waar ze naartoe wilden, gaan treurig ten onder. De peuten kunnen het niet aan.
Ik stop ermee! Gek word ik ervan, nooit ga ik meer op datingsites kijken. Ik word er steeds nijdiger om. Waarschijnlijk heeft heel Nederland wel eens op die sites gekeken. Uit nieuwsgierigheid of echt op zoek. Ik ben ook maar een mens en ben er ingedoken. Nu weet ik niet hoe snel ik weer op de kant moet klimmen.
Wat hebben mannen toch met wieldoppen (sorry velgen?!)? Vanavond nog zag ik een groepje mannen zich, samen met de trotse bezitter van de betreffende auto, de wieldoppen(ja ja, velgen) bewonderen. Wat is het toch dat mannen een auto zo belangrijk vinden? Wij vrouwen kijken naar het model en de kleur, klaar. Ja sorry hoor, het is maar een auto!
