Herinnering aan Italië

Vol afschuw bekijk ik ze. Foto’s van een jaar of 7 geleden. Op de foto zijn twee meisjes te zien, elkaar omarmend op een grindstrandje aan de voet van een meertje. De achtergrond word gesierd door een mooie berg met een zwak zonnetje. Ze lachen en hebben een gebruind gelaat. Eén daarvan is mijn vriendinnetje van toen. De ander ben ik. En wat zie ik eruit. Is dat ooit mode geweest? Of had ik gewoon totaal geen smaak? In gedachten verzonken denk ik terug aan die onbezorgde tijd op de camping. We kwam er veel. Een camping vol Nederlanders. Uiteraard ideaal voor degenen onder ons, die met handen en voeten net een brood kunnen halen (uno panne grande, per favore). Het was er fijn, ik was jong en had geen zorgen. Oke, nu ben ik nog steeds jong, maar wel plus zorgen.

Enfin, terug naar Italië. Dit is plek waar het leven s’ochtends om acht uur begint met de muzikale klanken van het Avé Maria op de achtergrond. Afkomstig uit het pittoreske dorpskerkje. S’avonds om negen uur valt het kerkje in herhaling en galmt opnieuw het Avé Maria door het dorpje. Een soort avondklok waar wij Nederlanders lak aan hebben. Porlezza heet het plaatsje en het is werkelijk prachtig. Liggend middenin een dal, omringd door grote bergen en rotsen. Waar wij als jongeren doelloos langs het meer lagen en urenlange conversaties hadden over alles wat jongeren bezighoud. Af en toe een duikje wagen of een stukje varen met de gejatte waterfiets van de naastgelegen camping.

Als je vakantie ten einde liep heerste er een gigantische grafstemming onder de jeugd. Dus je moest sowieso zorgen dat je de foto’s voor die tijd gemaakt had. Op de dag van vertrek een liefdevol afscheid van de Italiaanse ‘pleegfamilie’. En in de auto ging je janken. En je was niet de enige, want zusje1, zusje2 en moeders deed mee. En vader had dan zoiets van uhhuh whatever.

Ik glimlach terwijl ik de herinneringen als een soort dia in mijn hoofd afspeelt. Met mijn gedachten langzaam weer terug in Nederland, ben ik toe aan het volgende stapeltje foto’s. Gelukkig zie ik vooruitgang, anders zou het wel erg sneu zijn.
Ik kijk op de klok. Zwijgend ruim ik alles op. Terwijl ik de trap af wil lopen, werp ik een blik in de spiegel.
Jezus, wat zie ik eruit. Ligt het nou aan de mode of is het toch die smaak. Ik kies voor mode, maar zo snel ik kan fiets ik naar de kapper.