Het geheim van de zeven guppies

Op het eerste gezicht is het gewoon een grote ronde viskom met guppies. Hoeveel het er zijn is niet zo snel te tellen als ze rondzwemmen. Maar als je er even de tijd voor neemt en onthoudt wie wie is, dan tel je er zeven. Elke avond krijgen ze hun Woef Hap tropisch visvoer (echt waar, zo heet dat spul!), af en toe een schone kom en verder zijn ze er gewoon, maar veel vertier geven ze niet, zoals de parkiet en de hond.

Maar er is iets aan de hand met die guppies. Als jullie het niet verder vertellen, wil ik het geheim hier wel prijsgeven. De mensen die bij me over de vloer komen hoeven het niet te weten.

…….Die guppies zijn mijn betoverde exen…….

Het begon toen ik 14 was en mijn eerste vriendje me de bons gaf en inruilde voor een meisje uit een andere klas. “Stomme gup,” dacht ik… en zie, toen ik ’s avonds thuiskwam lag er een naar lucht happende gup op mijn bureautje. Ik dacht nog: ‘Waar komt die vandaan?’ Maar veel tijd had ik niet om te denken, want ik moest dat naar adem happende beestje toch van een woonruimte voorzien, dus snel naar de douche, het eerste het beste glas gepakt, er water in gedaan en de gup erin.

Hij heeft later een klein aquarium gekregen, dat de buurman bij de vuilnis had gezet.

Op mijn zeventiende kreeg ik verkering met een zeilinstructeur, die ik – je raadt het al – op een zeilkamp had leren kennen. (De vriendjes tussendoor waren gewoon vriendjes en er zaten wel liefdes tussen, maar die zagen me niet staan, dus daar heb ik nooit echt iets mee gehad dan in mijn fantasieën. Die tellen dus niet mee in dit verhaal.)

Met die zeilinstructeur heb ik het een jaar uitgehouden. Hij woonde bijna tweehonderd kilometer hiervandaan en kwam eens in de drie weken een weekend logeren en voor de rest hadden we verkering per post en telefoon.
Op een goede dag mocht ik naar hem toe van mijn ouders. Ik kwam toen in een wereldje terecht van studenten en corpsballen en mocht mijn witte laklaarzen en minirokje niet aan naar de kroeg. Eigenlijk mocht ik helemaal mezelf niet zijn, maar kreeg allerlei gedragsregels voorgeschreven. “Stomme gup,” dacht ik en ik maakte dat ik wegkwam, want ik wilde toch wel een beetje mezelf mogen blijven.

Thuisgekomen zag ik, dat in het aquarium een tweede guppie zat en nog ging me geen lichtje branden. Waar die gup vandaan kwam? Ik snapte er niks van.

Pas jaren later bij mijn zesde ex kreeg ik het door. Door hem moest ik mijn studie opgeven en uit de stad vertrekken, waar ik toen studeerde. Hij was levensbedreigend… Terug naar huis. In de trein bedacht ik me, dat het eigenlijk maar goed was zo. Zo gelukkig was ik nou ook weer niet geweest met hem. Het was eigenlijk maar een ontzettend grote gup! Ik kwam met een paar koffers thuis aan, ging naar mijn kamer, die ik daar nog steeds had, en zag naast de inmiddels vijf vertrouwde guppies een joekel van een gup in de kom zwemmen. Bij navraag bleek niemand hem erin gedaan te hebben en ineens viel de – toen nog bestaande – gulden:

Die guppies maakte ik zelf! Ik kon toveren!

Ik kwakte de koffers in een hoek, ging op bed liggen en dacht diep na: inderdaad het klopte. Bij elke verwensing aan het adres van een kersverse ex was er in het verleden een gup bijgekomen!

Ik verhuisde de kom met guppies vanaf die dag overal heen, waar ikzelf heenging. Tijdens mijn huwelijk dat enige tijd na mijn zesde gup volgde, maakte mijn toenmalige echtgenoot een prachtig aquarium met planten en lampen en een luchtpomp voor ze. Niet wetend, dat het mijn exen waren. Al zijn liefde legde hij erin.

Op zekere dag verdween ook hij… plotseling, onverwacht. En, je raadt het al… ik wenste hem een lang en gelukkig leven als gup.

Zo zwemmen er nu zeven guppies in een viskom in mijn woonkamer. Mijn zeven exen. Elke avond krijgen ze hun Woef Hap tropische visvoer en af en toe een geheel frisse kom. Ik koester ze… toch wel… en soms praat ik met ze. Op een bepaalde manier heb ik een innige relatie met ze. Ze zijn me dierbaar, want elk heeft me toch een stukje gemaakt tot wie ik nu ben. Zoals ik hen heb gemaakt tot wie ze nu zijn: guppen.

Ik wacht op de dag dat ze me gestolen (kunnen) worden… en er misschien ruimte komt voor iets nieuws. Tot die tijd moet ik met mijn verlatings- en bindingsangst leven…

Het zij zo…