Hij pakt mijn handen, kijkt diep in mijn ogen en stamelt met zijn zachte stem: ‘Ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor alles.’ Zijn ogen stralen zoveel liefde uit, dat ik het bijna niet kan verdragen en ik stamel iets terug in de trant van: ‘Ach pap, je moet wát voor je oude vadertje, hè.’ Zijn gezicht glanst, zoals zijn oude opgepoetste meubeltjes staan te glanzen in de zon. Hier zit ie dan. Een prachtige nieuwe driekamerflat. Weer tussen al zijn eigen spullen en de frutsels van mam. Hij kan de draad van zijn leven weer op gaan pakken.

Zeven maanden logeerde hij in een zorgcentrum op een piepklein kamertje, waar hij langzaam zat weg te kwijnen. Hij wilde niet meedoen aan activiteiten en de koffie- en theerondes in de gemeenschapsruimte sloeg hij consequent over. Hij zat maar in zijn grote stoel en schrompelde ineen tot een droeve, eenzame oude man, boordevol herinneringen aan de dingen die voorbijgaan. Vaak als ik op bezoek kwam, vroeg hij: ‘Hoe lang denk je, dat ik nog te leven heb?’, alsof ik degene was die hem uit zijn levensnood kon bevrijden.

Hij woont nu weer zelfstandig met ingekochte thuiszorg en altijd iemand in de buurt voor noodgevallen. De flat staat midden in het dorp en er wonen oude en jongen mensen door elkaar. De meest geavanceerde technische snufjes en aanpassingen maken hem de dagelijkse gang van zaken gemakkelijker. Het is er licht, zonnig en ruim. De oude meubeltjes, die maanden in de opslag stonden, komen hier mooier uit dan in zijn vroegere huisje. Alles lijkt nieuw en hij geniet ervan weer tussen zijn vertrouwde spullen te zitten.

De eerste dagen verdwaalde hij er bijna, wanneer hij met zijn ‘fiets’ van het ene vertrek naar het andere wandelde om zijn stramme benen te strekken. Soms liepen we samen nog eens rond en dan vroeg hij: ‘Is dit allemaal echt voor mij alleen?’
‘Ja, pap, deze hele flat is van jou.’ Dan grinnikte hij wat voor zich uit: ‘Sjongejonge, hoe is het mogelijk.’

Hij woont er nu een maand. Zijn levenslust zie ik groeien, elke keer als ik er kom. Hij maakt grapjes en zijn ogen hebben de vertrouwde guitige blik. Hij straalt tevredenheid uit.

Een paar weken geleden zaten we op zijn balkon na te genieten van een dagje uit. Ineens begon hij te lachen: ‘Ben ik toch maar mooi ontsnapt uit het bejaardenhuis op mijn achtentachtigste. Dat kunnen er niet veel zeggen.’
Een mooier compliment voor mijn inspanningen had hij me niet kunnen geven. Ja, ik ben medeplichtig en heb hem helpen ontsnappen uit het uitzichtloze bestaan in dat trieste oude-mensen-huis met de geur van ontsmettingsmiddelen en de dood.

Mijn vader heeft het geluk uiteindelijk terecht te zijn gekomen in een huis volgens de nieuwe visie van bejaardenzorg. En die visie lijkt veelbelovend. Ook heel oude mensen hebben recht op een huis van de toekomst.

Want elke dag toekomst die ze nog mogen genieten, is er één.


13 reacties

WritersBlocq · 18 mei 2007 op 08:49

Ha, en het dan zeker ook hebben over ‘die ouwe mensen hier’?
Geruststellende gedachte dat oude mensen ook mogen genieten en ook op die leeftijd hun gevoel van waarde houden, of weer terugkrijgen zoals bij jouw vader.
Liefs, Pauline.

[b]EDIT: En nu wel weer vaker schrijven jij, voordat je zelf oud bent en bibberhanden hebt en geen toets meer kunt raken![/b]

pepe · 18 mei 2007 op 10:36

[quote]’Ben ik toch maar mooi ontsnapt uit het bejaardenhuis op mijn achtentachtigste. Dat kunnen er niet veel zeggen.'[/quote]

Prachtig, ik zie hem dat al lachend zeggen 😉

Fijn dat we weer iets mogen lezen van jou.
Elke dag, maar ook elke column is er een:-D

Knuf voor jou en je paps

arta · 18 mei 2007 op 11:53

[quote]De eerste dagen verdwaalde hij er bijna, wanneer hij met zijn ‘fiets’ van het ene vertrek naar het andere wandelde om zijn stramme benen te strekken. [/quote]
😀
Wat zal jouw vader blij zijn met je!
Mooi geschreven!
🙂

KawaSutra · 18 mei 2007 op 12:01

Nu kan ik begrijpen waar jij het al die maanden zo druk mee hebt gehad. Maar het is het zeker waard. En wat mooi heb je die liefde tussen vader en dochter beschreven. Hij bezorgde jou een fijne jeugd en nu bezorg jij hem zijn gewenste Huis van de toekomst. Ik denk dat jullie elkaar niets meer verschuldigd zijn dan alleen dankbaarheid voor elkaar.

Eddy Kielema · 18 mei 2007 op 14:44

[quote]Want elke dag toekomst die ze nog mogen genieten, is er één.[/quote]

En zo is dat!

Mup · 18 mei 2007 op 15:58

Wat zullen jullie terecht blij en trots zijn met jullie geslaagde ontsnappingspoging!

:kus: ook voor pa, Mup.

Quinn · 18 mei 2007 op 16:12

Heel mooi gedaan. Ik hoop dat je vader nog veel toekomstdagen van zijn nieuwe huis mag genieten.

Trukie · 18 mei 2007 op 17:10

Wat een prachtige titel. Mijn moeder is meteen van zelfstandig in zo´n serviceflat gaan wonen. Zeg daar om de verdriedubbelde lieve vrede geen enkel woord wat op bejaard of verzorging slaat, want het hele huis kijkt je langdurig verwijtend aan :lach:
Maar voor mensen met een jaartje meer is het leven er ook op leven gericht en niet op wachten.
Heel fijn dat je het zo hebt kunnen plooien. Want mantelzorg is echt zwaar.
Maar jij bent natuurlijk weer die 3 in een Ma3. Dus je maakt er een column vol gevoel en levenslessen over.

Bitchy · 18 mei 2007 op 17:34

*slik* Mooi en emotioneel!

:wave:

Dees · 18 mei 2007 op 18:13

Idd, wat een prachtige titel. En je hebt je vader iets heel moois gegeven met die inspanningen Ma3. Ik ben blij je weer te lezen en ik hoop dat er nog wat inkt in de vulpen over is.

:kus:

SIMBA · 18 mei 2007 op 18:39

Fantastische actie Ma3! Met als gevolg een fantastische column met een fantastische titel.

Prlwytskovsky · 18 mei 2007 op 19:44

Ma3, je bent onbetaalbaar en dat doe ik dan ook niet. Maar wat een schitterende daad heb je daar verricht.
En mee eens: goed om jou weer te lezen.

Li · 19 mei 2007 op 21:41

[quote]De eerste dagen verdwaalde hij er bijna, wanneer hij met zijn ‘fiets’ van het ene vertrek naar het andere wandelde om zijn stramme benen te strekken. Soms liepen we samen nog eens rond en dan vroeg hij: ‘Is dit allemaal echt voor mij alleen?[/quote]

Opluchting. Blijheid. Trots. Verbazing. Het staat allemaal in en tussen de regels te lezen. Wat heerlijk dat hij weer mag en wil wortelen.

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder