Ik rook, lust graag een drankje, lig ‘s nachts weleens wakker en vergrijp me af en toe aan een menu van een fastfoodrestaurant. Ik werd op jonge leeftijd voor het eerst ongesteld en omdat ik vroeg seksueel actief was, ben ik jong aan de pil gegaan. Mijn eerste kind kwam pas toen ik zevenentwintig was en na zes weken hield ik de borstvoeding voor gezien. Ik maak geen tijd om elke dag te sporten en hou wel van een rood biefstukje. Granaatappel lust ik daarentegen niet en ik gebruik al jaren deodorant tegen ongewenste luchtjes. Mijn gewicht schommelt sinds mijn eerste zwangerschap behoorlijk en ik hou van mayonaise op mijn patat. Al die tijd ben ik boos geweest op de kanker en nu wordt beweerd dat ik mijn vijand vals heb beschuldigd. Ik ben zelf schuldig aan mijn verminkingen. Ik had vier keer per week moeten sporten en alle dagen broccoli moeten eten. Elk glas wijn dat ik teveel dronk, heeft mij opengesteld voor de vijand en door niet dagelijks een liter water te drinken, heb ik mijn lichaam blootgesteld aan ongewenste gasten. Ik heb mijn vijand uitgenodigd toen ik mijn eerste sigaret opstak en hem een vrijbrief verschaft om zich uit te leven toen ik mijzelf beschermde tegen een ongewenste zwangerschap. Door te wachten tot ik toe was aan gezinsuitbreiding, heb ik hem de kans gegeven om binnen te dringen en door toe te geven aan de pijn van borstvoeding, heb ik een uitnodiging verstuurd naar alle kankercellen om mijn borst een bezoekje te brengen.
Het is dus allemaal mijn eigen schuld en ik trek het boetekleed aan. Ik had beter moeten weten en mijn levensstijl al vroegtijdig moeten veranderen om mijn genetisch defect om de tuin te kunnen leiden.
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in veel van de onderzoeken en alternatieve geneeswijzen en natuurlijk is roken ongezond. Natuurlijk kan je invloed uitoefenen op je eigen gezondheid, maar zit de grootste kracht niet vooral in je eigen geest?
Door gebruik te maken van de reguliere geneeskunde, heb ik mijn lichaam herwonnen en dankzij mijn eigen kracht heb ik alle behandelingen doorstaan. Gesteund door mijn zelfvertrouwen en de medische wereld heb ik mijn ongenode gast de deur uitgewerkt en als ik zou toegeven aan het schuldgevoel, loop ik het risico mijn lichaam opnieuw te vergiftigen.
Alle onderzoeken ten spijt, kan ik en velen met mij, de tijd niet terug draaien. Wij kankerpatiënten kunnen slechts focussen op de toekomst en zijn daarbij niet geholpen met verwijten en schuldgevoelens.
Wie zijn geloofsovertuiging wil verkondigen, kan beter nadenken over de impact van de boodschap. Kies je publiek zorgvuldig en respecteer de keuze van een ander om niet te luisteren omdat het mosterd na de maaltijd is en voor velen geen bewezen theorie. Door aan te dringen, veroorzaak je onrust en stress. En is dat nu niet, volgens al die onderzoeken, juist een belangrijke factor bij het ontstaan van kanker?
11 reacties
Mien · 28 januari 2010 op 08:50
Opgeruimd staat netjes.
Sterke column.
Mien (never underestimates the power of the brain)
Chris · 28 januari 2010 op 09:58
Ik vind dit een bijzonder sterke column met een hele positieve boodschap. Ik less hier wel eens anders. Ik heb ooit eens in Zuid-Afrika met een vrijwilligster in een AIDS-kliniek gesproken. Wat zij aangaf is dat een belangrijke stap in het proces van het omgaan met haar patienten is de acceptatie. “Ga van het AIDS-virus dat in je bloed zit houden. Het is van jou!” Datzelfde geldt denk ik ook voor kankercellen. Het zijn [i]jouw[/i] kankercellen. Ze verdienen het om geliefkoosd te worden. En dat verdien je als (ex-)kankerpatient ook, dat je van je hele zelf kunt houden, zonder oordelen of wat dan ook.
Ik denk dat jouw stukje een goed steun in de rug kan zijn zijn voor allen die met kanker te maken hebben en worstelen met dat onnodige “had ik maar” gevoel.
arta · 28 januari 2010 op 10:02
Sterk, scherp en heeeeeel erg waar!
🙂
SIMBA · 28 januari 2010 op 10:24
Gelukkig zijn er voorbeelden genoeg van mensen die zéér verantwoord leefden en toch die rotziekte kregen, dus voel je vooral niet schuldig.
Erg goed geschreven!
Dees · 28 januari 2010 op 10:57
Je conclusie haalt eigenlijk de strekking van de column een tikje onderuit, want ook die stress en onrust kun je toeschrijven aan ‘eigen schuld’ van de patient. Of andermans schuld. Terwijl kanker door een varieteit aan samenkomende factoren die lang niet allemaal bekend zijn ontstaat.
Schuld… Moet je maar positief denken, toch? Vind ik ergens eigenlijk nog kwalijker dan de boodschap ‘eet broccoli’. Als je maar positief genoeg bent krijg je geen kanker. Yeah, right.
joopvanpoll · 28 januari 2010 op 11:26
Heb al twee keer een reactie ingevuld en weer gewist.
Je schrijft goed en intelligent, dus dan maar de inhoud;
Ook ik val in de prijzen en moet toegeven dat mijn kaars aan twee kanten brandt.
Altijd, ik waan me een soort Simon Vinkenoog; “leef als een waanzinnige, en sterf als een krankzinnige”. Mijn toekomst en verleden imploderen in het heden, met knalletjes van champagnekurken. Mijn einder schurkt dicht tegen de volgende pekingeend, zonder schuldgevoel.
En ik nodig mooie mensen aan mijn dis.
Kom ook, er mag gerookt worden.
Fem · 28 januari 2010 op 11:30
Ik snap wat je bedoeld Dees, maar heb dit stuk geschreven n.a.v. een discussie op een forum voor kankerpatiënten. Iemand (en er zijn meer van dat soort mensen actief op deze fora) wees daar op de “eigen schuld factor” van kanker. Juist deze personen halen hun theorie onderuit door niet na te denken over de gevolgen van hun uitlatingen. Ik drijf er slechts de spot mee 😉
pally · 28 januari 2010 op 12:12
Sterk stuk, Fem, al ben ik wel enigszins eens met Dees over die stressfactor.Maar ik vind de inhoud dan wel weer sterk genoeg om dat te compenseren.Chapeau, voor hoe sterk je in het leven staat en van je af bijt als het nodig is!
groet van Pally
Avalanche · 28 januari 2010 op 12:51
Hoewel eigenlijk alles al wel gezegd is, wil ik ook nog mijn duit in het zakje doen, in de vorm van een groot compliment voor de manier waarop je dit geschreven hebt én voor de manier waarop je in het leven staat.
DreamOn · 28 januari 2010 op 23:38
Schitterende column.
Ooit zei iemand tegen mij toen ik buiten een sigaretje stond te roken : “Als jij ooit longkanker krijgt, dan is het je eigen schuld. Je hoeft dan van mij geen sympathie te verwachten.”
Wat kan je nou, met zo’n opmerking? Ik gun helemaal niemand zo’n verschrikkelijke ziekte, en je wilt mensen die dit lot helaas wel treft toch alleen maar helpen en hopen dat ze weer beter worden?
Ook topsporters vallen morsdood van hun racefiets, en de verhalen van ‘opa die tot z’n 93e gerookt heeft en nooit één dag ziek was’ zijn ook overbekend.
Eén ding staat vast: het is niet vanzelfsprekend als je gezond bent. Dat is een groot goed.
Goed geschreven, Fem!
Dees · 29 januari 2010 op 10:45
Ik snap jou ook wel, maar vind het niet heel sterk op deze manier. Terwijl het een heel sterk onderwerp is van een heel sterk mens.