Wij bleven voor haar thuis. Sjoukje.
De dubbele Rittbergers, Lutzen , Axels en Salchows, we lustten er wel pap van. Gezegend met een goddelijke, solide, oer-Hollandse gestalte, geschraagd door een onderstel waarmee ze de hele wereld aankon, wist ze ons jarenlang aan de buis te kluisteren. Samen met de stukken fragielere Joan die voor ons, jongetjes, zonder meer doorging voor een lekker wijf. Of dat werkelijk zo was, weet ik nu opeens niet meer zo zeker. Sjoukje stond in ieder geval voor de vleesgeworden degelijkheid.
Vriendinnen waren het trouwens niet, staat me bij.
Bij de grote kampioenschappen was de toenmalige wereldtop in de aanloop naar de finale dagenlang druk bezig met het eindeloos krassen van stomvervelende verplichte achtjes. Onder het oog van een ook toen al behoorlijk corrupte vakjury die het zaaddodende gespartel met een loep minutieus volgde. Even buiten de voorgeschreven lijnen en je kon het wel schudden met die felbegeerde medaille.
Sjoukje, de schat, had haar huiswerk altijd het beste gedaan. Als het moment daar was dat de vrije kür weggeschaatst moest worden had ze de concurrentie meestal op onoverbrugbare achterstand gezet. Iedere geslaagde landing na weer zo’n meer dan solide sprong werd in de huiskamer met donderend gejuich ontvangen. Vallen was er niet bij. We hadden goud in handen.
Ze moet de eerste professionele sporter van ons land geweest zijn.
Paps was, als ik het me goed herinner, huisarts en onze Sjouk kon het zich permitteren het hele jaar door aan de hand van een duurbetaalde trainer op allerlei overdekte ijsvloeren in den vreemde uit haar immer perfect gekapte dak (de ‘Trix-coupe’) te gaan.
Moet een fijn gevoel geweest zijn voor de klantenkring van dokter Dijkstra. Met het fluks betaalde honorarium voor ieder opkomend griepje dat ie bij jou de kop indrukte, sponsorde je toch indirect die Olympische medaille.
Het wij-gevoel van de jaren zestig, zeg maar.
Altijd een vrouw van weinig woorden geweest, die Sjouk. Een nachtmerrie voor iedere interviewer. Hoe die ook z’n best deed, meer dan wat allerliefst monosyllabisch geneuzel kreeg hij er niet uit. Met ‘ja’ en ‘nee’ was de koek meestal wel zo’n beetje op. De langste zin die ik me herinner was het steevaste antwoord op de al even originele vraag wat de toekomst zou brengen, het simpele: ‘Ik ga er weer hard voor trainen’.
Joan verdween al gauw voor een dikbelegde boterham naar Holiday On Ice waar ook Sjouk nog een tijdje acteerde, ondanks haar voor dat soort werelds vermaak wat minder oogstrelende figuurtje. Niet bepaald de natte droom van masculien Nederland.
Het vooruitzicht de lange winteravond door te moeten brengen in het gezelschap van een afgetraind toppertje met wie de conversatie al bij de aanmaakblokjes van de open haard hopeloos stagneerde, bleek een amper te nemen horde.
Wij slaakten dan ook een zucht van verlichting toen zich uiteindelijk iemand ontfermde over ons Hollands welvaren. Een circusdirecteur weliswaar. Maar toch.
Jaren niks meer van gehoord maar nu duikt ze dan opeens zo’n tien keer per dag op als de troetelkoningin van Veilgheid.nl. om wie een heuse tv-campagne is opgestart teneinde de grijze plaag aan het bewegen te krijgen. Een paar Olympische sprongetjes uit het archief (tegenwoordig doen ze het niet minder dan voor driedubbel) waarna ze nog één keer de ijsvloer op strompelt. Op de tonen van haar meeklapperende kunstgebitje demonstreert ze ons een uitgekiend leutig paringsdansje met een onmiskenbaar snuifje Tirol waarmee we onze stramheid absoluut nog een tijdje voor ons uit kunnen duwen.
Als jongere oudere die volgens de normen van Veiligheid.nl spijkerhard binnen de doelgroep valt, blaas ik m’n partijtje dapper mee met Sjouk.
Eitje.


8 reacties

Prlwytskovsky · 12 oktober 2008 op 14:01

[quote]ondanks haar voor dat soort werelds vermaak wat minder oogstrelende figuurtje[/quote]
Ik vond het best wel een lekker ding, vanuit “knul” bezien dan.

Maar je praat over de verleden tijd? Wat zij heeft gedaan? Afgetraind staat keurig met een “d” maar dan moet -op strompelt- ook met een “d”, en demonstreert(d) ook. Maar ach, nuanceren achteraf is altijd makkelijker.

Goed, om weer eens terug te kijken naar wat Nederland ooit was.

Mut · 12 oktober 2008 op 14:12

Effe goed lezen Prlw. het klopt als een zwerende vinger.

Ma3anne · 12 oktober 2008 op 16:15

Ben ik al zo oud, dat ik snap waar je het over hebt? Ik vrees van wel. Krijg er een behoorlijk zwaar dinosaurusgevoel bij, als ik dit verslag lees en ik wil liever niks zeggen over de spruitjesgeur die ineens in mijn neus hangt.

Dan laat ik me geloof ik nog liever door Olga commanderen om mijn opkomende stramheid tegen te gaan.:roll:

Mien · 12 oktober 2008 op 17:44

[quote]monosyllabisch geneuzel[/quote]

Goed man!

Ik heb ook een tijdje kunstschaatsen gevolgd.
Diep repect voor wat de russen ons toonde. zowel qua schaatsen, qua kuur, qua klassiek muziek en qua vrouwelijk en mannelijk schoon!

Mien Botje

trawant · 12 oktober 2008 op 19:44

Ach Sjoukje, die viaductpijlers in zo’n vleeskleurige maillot. Uit de generatie van andere mastodonten als Stien Baas Kaiser en die kogelstootster.. kom hoe heette ze ook alweer.. kijk dat heb je met onze leeftijd..Oh ja, Ria Stalman..!
Stien van wie wij op school het achterwerk immiteerden door onze pull overs op te trekken en twee buikplooien over elkaar heen te wrijven..

Een heerlijk stuk ( jouw column, bedoel ik..)

pally · 12 oktober 2008 op 22:43

Grappig stuk, Mut, goed geschreven.

Ach, ja, Sjoukje, truttig, degelijk, solide: als een hollandse spreuk op een tegel.

groet van Pally

KawaSutra · 14 oktober 2008 op 22:33

Ook al was ik nog een kleuter, de beelden staan mij ook nog vers in het geheugen. Al heb ik dan slechts associaties met gezelligheid voor de buis en de geur van vers gemalen koffiebonen. Leuke, typerende column.

Mut · 15 oktober 2008 op 08:28

Hartelijk dank voor jullie reacties. Leuk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder