Het leven zoals het niet is

Ik weet niet hoe het met het Nederlandse televisielandschap gesteld is, beste kijkbuislezertjes, maar in Vlaanderen regeert banaliteit de ether. Meer nog, het is armoe troef. Sinds de opkomst van de zogenoemde reality-TV, waarvan in Vlaanderen Paul Jambers de fiere grondlegger is, maakt menig cameraploeg mijn vlakke land onveilig op zoek naar een nieuwe, onontgonnen huiskamer waar iets te filmen valt. Meestal hebben die cameralui één duidelijke missie voor ogen: zien “wat er leeft bij de mensen”. Als ik dergelijke mission statements nog maar hoor, beginnen mijn tenen al te krullen.

Nu ben ik al jaren een volleerd misantroop en doorgewinterd sociaal gehandicapte, een ziekte waar geen tien tsunami-shows aan kunnen verhelpen. Bij mijn geliefden en interessegroep reken ik mijn vrouw, mijn vers aan het levenslicht blootgestelde dochtertje en een handvol jeugdvrienden. De rest kan, zoals we dat in de Vlaanders zo plastisch kunnen uitdrukken, vierkant mijn kloten kussen. Maar alla. Ik probeer daar abstractie van te maken, in het besef dat bij veel goede burgers de interesse voor de medemens – ‘het leven zoals het is’ – een eerbaar tijdverdrijf is. Doch niet bij mij. Geef mij maar de wereld van het mysterie, het leven zoals het niet is. Ik leef al iedere dag van ’s morgens tot ’s avonds in de wereld ‘zoals die is’. Waarom zou ik er mij dan nog ’s avonds na mijn zware dagtaak en noeste arbeid mee bezighouden? Nee, vertel mij dan liever een verhaal, neem me mee naar een wereld die ik nog niet ken of een plek waar ik enkel kan van dromen. Dat wil ik zien op mijn kijkmeubel.

Ben ik dan tegen goedkoop en breinloos vermaak? Moet een televisieprogramma altijd een meerwaarde hebben? Bijlange niet! Jean-Claude Vandamme mag voor mijn part al eens zijn duivels ontbinden en de eerste de beste crimineel een pak rammel geven. En als man met een gezonde appetijt zal ik niet wegzappen bij een occasionele blote tet op VT4. Maar ik stel mij de vraag wat de amusementswaarde is als één of andere cameraploeg mijn cactus of mijn verzameling plastieken smurfen komt shooten. Van waar toch die interesse voor de medemens zijn huishouden en kleine kantjes? Ik snap het niet. Nodig je medemens dan toch eens uit voor een pint als je per sé wil weten waarom hij zich interesseert voor de paringsdans van de sneeuwbergcavia. Maar stuur er geen cameraploeg op af om er onze toch zo kostbare zendtijd mee te verspillen.

U zou kunnen zeggen: “Kijk dan geen TV als het je niet aanstaat.” Daar heeft u dan weer een punt. Waar maak ik me eigenlijk druk over. Ik heb trouwens nog een stapeltje goede boeken liggen waar ik nodig eens doorheen moet. Maar nu moet ik jullie laten. Er staat iemand aan de deur. Een cameraploeg, geloof ik …