Ik was een jaar of twaalf toen ik verliefd was op het meisje van de oliebollenkraam. Avond na avond ging ik de kermis op om haar even te zien. Ze was een paar jaar ouder dan ik en toen het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. Ik wist zeker dat ze mij ook wel zou zien zitten. Het feit dat ze na de kermis weer verder zou gaan reizen, maakte mij niets uit. Bij echte liefde maakt het niet uit dat ik in Tilburg woon en zij elke week ergens anders, dacht ik. Ze hoorde bij mij en ik bij haar. Uiteraard wist zij nog van niks, want het tegen haar vertellen durfde ik niet. Het was haar vader, de eigenaar van de oliebollenkraam, overigens ook opgevallen dat ik vijf keer per dag oliebollen kwam halen. Ziek heb ik me gegeten aan die dingen.

Op een avond had ik gezien dat ze oliebollen aan het verkopen was aan twee jongens die bij de Break-Dance werkten. De jongens waren zeker twee jaar ouder dan ik en hadden stoere kleding aan. Ze probeerden haar te versieren, zag ik. De ene hing tegen de kraam aan en de andere was met haar aan het praten. Ik ging er bij staan. “Wat zal het zijn?”, vroeg ze. “Twee oliebollen met poedersuiker”, zei ik op mijn allervriendelijkste toon. Ze lachte en verpakte de bollen, waarvan ik mezelf afvroeg hoe ik ze in Godsnaam ooit weg moest krijgen, in een wit zakje. “Twee oliebollen voor meneer,” zei mijn grote & eeuwige liefde. Ik keek de jongens aan en nam demonstratief een hap van mijn oliebol. Ik zou ze wel eens laten zien wat ik over had om haar de mijne te maken. Op dat moment werd mijn muze geroepen door haar vader. De jongens taaiden af en ik ook.

Toen ik tien stappen had genomen, werd ik op mijn schouder getikt. Zij stond achter me. “Hoi”, lachte ze. “We hadden het idee dat je onze oliebollen wel lekker vindt, je komt namelijk vier keer per dag oliebollen bij ons kopen.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was betrapt. “Nou, als dank wilden we je deze zak gratis meegeven.” Ze reikte me de zak aan en vanaf dat moment wist ik zeker dat ze mij ook wel zag zitten. Jacqueline, las ik op haar naamplaatjesketting. “Dank je wel”, stamelde ik en keer haar met stomheid geslagen na toen ze de oliebollenkraam weer binnenliep. Haar vader, die in de deuropening alles had gezien, knipoogde. Die had ik dus ook al mee.

De volgende avond had ik al mijn moed bij elkaar geraapt om het haar te gaan zeggen. Ik ging haar vertellen dat ze het mooiste meisje was dat ik ooit had gezien en dat ik, als het nodig was, voor altijd met haar mee wilde reizen op de oliebollenkraam. Ik had speciaal voor haar een beer bij de grijpautomaat gewonnen. Een hele mooie roze. Haar truitje was ook roze dus het moest haar lievelingskleur wel zijn. Toen ik de oliebollenkraam naderde, draaide mijn met oliebollen gevulde maag om.

Achter de kraam, naast het hokje van de botsauto’s stond ze. Ze was aan het zoenen met de jongen van de Break-Dance. In een innige omhelzing stonden ze daar. Blijkbaar was het kermisleven toch niet voor mij weggelegd. Zij vertrok de volgende dag en hij ging waarschijnlijk mee, want hij werkte per slot van rekening ook op de kermis. Blijkbaar zag zij niet in wat ik haar te bieden had.

De roze beer heb ik voor straf onder de Break-Dance gegooid.
En toch, toch kan ik het niet laten om elk jaar even te kijken of ik haar weer zie in een oliebollenkraam.


14 reacties

dj_Eddy · 5 september 2007 op 20:36

Geweldig mooi liefdesverhaal met een prachtige laatste zin:

[quote]En toch, toch kan ik het niet laten om elk jaar even te kijken of ik haar weer zie in een oliebollenkraam. [/quote]

Column van het jaar wat mij betreft!

arta · 5 september 2007 op 20:40

Héérlijke column!
[quote]Ik keek de jongens aan en nam demonstratief een hap van mijn oliebol. Ik zou ze wel eens laten zien wat ik over had om haar de mijne te maken. [/quote]
😆
Knap hoe jij die pubergevoelens écht geloofwaardig neer hebt weten te zetten! 🙂

pally · 5 september 2007 op 22:16

Aandoenlijke en erg leuk geschreven column, Fjag!
Echt het puberperspectief geestig getroffen.
Mooie uitsmijter ook. Je noemt vaak het woord oliebol en waar ik meestal herhaling van hetzelfde woord een verzwakking vind, is het hier een versterking: ik werd er zelfs een beetje misselijk van.. 😀

groet van Pally

Quinn · 5 september 2007 op 23:14

God, wat lief 🙂 Je zult vast nooit meer een oliebol eten zonder aan haar te denken… elk jaar weer. Prachtig neergezet, doet me denken aan mijn onmogelijke liefdes op die leeftijd 😉 Je bent op dreef de laatste tijd.

WritersBlocq · 5 september 2007 op 23:32

Wat mooi beschreven.

Liefdesleven is een achtbaan hè (of soms meer een bungyjump).

Jammer voor Jacqueline; oliedom om te zoenen met haar aanstaande ex van de Break-Dance.

SIMBA · 6 september 2007 op 08:27

[quote]Haar vader, die in de deuropening alles had gezien, knipoogde. Die had ik dus ook al mee. [/quote]
Helemaal geweldig deze zin! Mooi opgeschreven dat je in een verliefde bui alles anders interpreteert.

FatTree · 6 september 2007 op 11:36

Leuke column, goed geschreven. Iedereen kan zich wel inleven in het onbereikbare liefje van vroeger. Helemaal top!

Mup · 6 september 2007 op 14:28

Dus toch, liefde gaat echt door de maag, mooi stuk,

Groet Mup.

DreamOn · 6 september 2007 op 16:09

Hele lieve column. En ook herkenbaar! Hebben we niet allemaal van die onbereikbare liefdes gekend?

Groetjes DO.

Dees · 6 september 2007 op 17:22

Fjag, de kermismelancholicus.

Zou het kunnen dat ik deze elders (en ik dacht in De Pers) gelezen heb?

Hoe dan ook, er is geen die over de kermis en aanverwante belevenissen kan schrijven als jij. Mooi stukje.

Trukie · 6 september 2007 op 18:43

En….. was ze er het volgende jaar weer?
De Tilburgse kermis is wel een grote inspiratiebron voor je. Hij isoo groot en er valt veel te beleven.
Het knappe vind ik dat je iedere keer weer een onderwerp weet te vinden, waar een ander aan voorbij gaat.

fjag2003 · 7 september 2007 op 12:52

Ik heb haar nooit meer gezien…

fjag2003 · 7 september 2007 op 12:53

En Dees: Deze heeft op http://www.tilburg.com gestaan. Dat is een website waarvan ik columnist ben. Elk jaar een reeks columns tijdens de Tilburgse Kermis. (vandaar de vele kermisverhalen 😉 )
groetjes Knarf

dj_Eddy · 7 september 2007 op 13:17

Het mooie van deze column is, vind ik, dat er in heldere, duidelijke taal, zonder een drang tot mooischrijverij of een verkrampte poging tot humor, een liefdesgeschiedenis uiteen gezet wordt. De melancholie en relativerende humor liggen prachtig onder de oppervlakte. Een geweldig knappe prestatie. Daarom wat mij betreft een van de beste columns van dit jaar, zo niet de beste! Steekt overal met kop en schouders bovenuit.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder