Een miskend genie liep in een woestijngebied niet ver van een dichtbewoonde stad, om 3 uur ’s middags, terwijl de zon hoog aan de hemel stond en de aarde barstte van de droogte. Hij bevond zich daar omdat hij wat tijd nodig had om in een rustige omgeving zijn gedachten te ordenen. Zijn duistere stemming werkte echter niet bijster mee aan zijn wens om op vruchtbare ideeen te komen. Hij trapte gefrustreerd tegen een enkele kaktus die hem nu net een beetje te levendig en fris oogde, en mompelde, “Het lef van deze plant om daar zo vrolijk en vrij te staan in deze gloeiendhete zon! Het zou verboden moeten worden!”
Maar de kaktus stak hem recht door zijn canvas schoen heen, en het miskend genie uitte een kreet van pijn.
Terwijl hij de zere tenen van zijn rechtervoet met zijn linkerhand stond te masseren zag het miskend genie plots een vrouw van middelbare leeftijd in een licht khaki pak, die hem stond te observeren met een blik die het midden hield tussen vermaak en milde irritatie.
“Stommerik!” zei de vrouw, “Je had kunnen weten dat de kaktus op deze manier zou reageren op je domme daad.”
“Ach mens, schiet toch op!” zei het miskend genie geërgerd. “Kaktussen kunnen niet praten, en ik heb er waarschijnlijk gewoon niet hard genoeg tegen getrapt!”
“O, dat heb je wel!” antwoordde de vrouw, “Maar de kaktus was niet van plan je te laten lopen met je ongefundeerde aggressie. Alles heeft een boodschap voor je, weet je dat nou NOG niet? De kaktus heeft je net bijvoorbeeld duidelijk gemaakt dat je nimmer anderen zou moeten beledigen en pijnigen zonder hetzelfde terug te verwachten. In feite heeft die kaktus zojuist de gouden regel in stand gehouden: Doe anderen niet aan wat je jezelf niet wilt hebben aangedaan. Maar vertel eens, waarom ben je vandaag in zo’n slechte bui?”
“Wel, niet dat het je iets aangaat, maar mijn leven is niet bepaald van een leien dakje gegaan de laatste tijd,” antwoordde het miskend genie. “Ik ben mijn baan als veelbelovend ingenieur kwijt omdat een of andere figuur aan het andere end van de wereld, de maatschappij waarvoor ik werkte hetzelfde werk kon leveren voor de helft van mijn uurloon. En dat gebeurde nou net terwijl ik zo goed op weg was om een nieuw apparaat te ontwikkelen thuis: een apparaat dat de produktiekosten voor diezelfde maatschappij zou kunnen terugbrengen met 35%. Maar ik ben bang dat het me een beetje te veel tijd kostte en dat ondertussen de lengte van mijn geluk net een beetje te kort bleek te zijn om mijn doel te bereiken voordat ik eruit gesmeten werd.”
“En wat zal het van je vergen om de ontwikkeling van dat apparaat op jezelf af te maken en hem dan aan te bieden aan de maatschappij waar je tot voor kort voor werkte, of een andere in de industrie?”
“Hmmm…Daar had ik niet aan gedacht. In feite zou het me helemaal niet zoveel moeite meer hoeven te kosten, omdat ik de blauwprint al haast af heb.” Er brak zowaar een glimlach door op het gezicht van het misked genie. Zijn energie nam zienderogen toe, en een glans nam de plaats in van de dofheid die tot voor kort in zijn ogen te bespeuren was geweest. “In feite ben ik er vrij zeker van dat ik wel een kans kan krijgen om mijn plan voor te leggen aan de leiding van het bedrijf waar ik tot kortgeleden werkte, zolang het maar goed in mekaar zit en gedetailleerd genoeg is. Ze negeren nooit voorstellen die mogelijkerwijs kunnen resulteren in kapitaal besparing en toename van efficientie. En ik geloof zelfs dat het feit, dat ik de primeur eerst aanbied aan het bedrijf dat me onlangs afvloeide in plaats van haatdragend te stappen naar grootste cucurrent, kan bijdragen tot een nieuwe dimensie in onze werk relatie.”
“Wijs gedacht!” antwoordde de vrouw, “Je vergeldt geen kwaad met kwaad. Je bent zowaar een opkomend genie!”
Net zo plots als de vrouw verschenen was, verdween ze weer. Maar het miskend genie voelde zich verfrist, haastte zich naar huis, finaliseerde de blauwprint van het project waar hij aan werkte, regelde zijn auteursrechten, en maakte een afspraak met de leiding van de firma waar hij de afgelopen 4 jaren voor gewerkt had. Binnen 3 weken gaf hij een spectaculaire presentatie, en werd hij gebombardeerd tot een der vooraanstaande technisch adviseurs van het bedrijf, daarbij gelijk 10 keer zoveel verdienend als toen hij een employee was.
Maar de financiele voortvarendheid was niet de enige vooruitgang in het leven van ons genie. Belangrijker nog was dat hij zijn eigenwaarde herwon door te leren inzien dat hij een gelijkwaardige partner was van het bedrijf waar hij ooit eens voor werkte. Door deze nieuw verkregen eigenwaarde ontsproot er een enorme inspiratie binnen in ons genie, en het ene na het andere praktische apparaat werd ontwikkeld in zijn klein kantoortje, niet slechts voor de firma waar hij ooit voor werkte, maar ook voor anderen in en buiten zijn voormalige industrie.
Zijn verlangen om te ontwikkelen ontbrandde een frisse nieuwsgierigheid in hem, en hij begon zelfs maatschappijen te benaderen ver buiten de grenzen van zijn land!
Op zekere dag, toen hij zat te dagdromen in zijn klein, maar hypermodern werkplekje annex zijn huis, verscheen de vrouw in khaki weer. “Gefeliciteerd, mijn vriend! Je hebt het klaargespeeld!” glimlachte ze. “Laat zien wat je de afgelopen maanden hebt bereikt: je bent een onafhankelijke werker geworden: je eigen baas, en je voelt je goed onder deze nieuwe verantwoordelijkheid. In feite voel je je er zo goed over dat je creatieve sappen rijkelijk hebben gevloeid sinds de grote stap. Je hebt contacten gelegd met firma’s in landen van maar liefst 3 continenten op de wereld. Je staat op het punt een paar leuke reisjes te ondernemen in de nabije toekomst, en je zult jezelf op die manier vertrouwder maken met de wereld daarbuiten. Je contactenlijst ziet er goed uit! Er zitten maar liefst 17 nieuwe namen in sinds we de laatste keer spraken. Je bent multi-gericht geworden. Je ziet jezelf tegenwoordig als een organisatie en niet als de slachtofferige werker die je toentertijd was. Kijk eens aan! Je hebt er zelfs aan lopen denken om een technisch handboek te schrijven over jouw specialisatie lijn! Je hebt simpelweg de uitdaging die enkele maanden geleden op je pad was geplaatst door dat overzees karakter dat je baan stal, genomen en getransformeerd tot een gouden kans voor jezelf! Je hebt van deze persoon zijn voorbeeld geleerd en hebt jezelf op gang gebracht. En dwars door deze mentale cursus die je hebt gevolgd heb je geleerd over zelf respect, respect voor anderen, de essentie van je vertrouwd maken met verschilldende culturen, en het algemeen belang van proactief zijn. Maar weet je wel wat de belangrijkste les was die het leven je de afgelopen maanden heeft geleerd?”
Het genie hoefde daar niet eens over na te denken: “Ik heb geleerd dat er een miskend genie huist in ons allen, en dat we een keuze hebben: Of we kunnen blijven steken in de ergernis van het onbegrepen en miskend zijn en de wereld daardoor maken tot een steeds onaangenamere plek voor onszelf en degenen om ons, OF we kunnen onze houding aanpassen en naar andere manieren uitkijken om erkenning te verkrijgen voor ons genie. Het geheim ligt in zoeken, doorzetten, en durven.”
De vrouw in khaki knipoogde en verdween… en het genie werd wakker van zijn verfrissende middagdut.
9 reacties
Dees · 3 juni 2004 op 14:19
Deze column doet me wel heel erg denken aan de stijl van Paulo Coelho. Maar de boodschap komt wel over…
😉
JoanMarques · 3 juni 2004 op 20:26
Beste Desaparecida,
Ik kan je hier eerlijk (en misschien een weinig gegeneerd) bekennen dat ik nooit eerder van Paulo Coelho gehoord had, en derhalve ook zijn werken dus niet ken. Ik heb echter, geinspireerd door jouw reaktie, wel zijn website opgezocht, en zal trachten wat van zijn werken te lezen.
De stijl voor deze column is geinspireerd door mijn contact met boeken over de leer van Buddha, waarin ook heel vaak verhalen geschreven worden met een diepere boodschap.
Dit is een kombinatie van een verhaal in die stijl, en een opmerking die iemand laatst tegen me maakte dat hij erg miskend en onbegrepen is.
Wou dat even verduidelijken, omdat ik niet graag of bewust anderman’s stijl copieer.
Grt. Joan Marques.
sally · 3 juni 2004 op 20:28
het is een erg lang verhaal.
maar ik ben het wel eens met de boodschap dat je je kop niet moet laten hangen als het even niet gaat.
Maar ook dat is niet voor iedereen weggelegd.
Nu is het de kunst om de ,niet’ doorzetters te begrijpen.
Ik moet toegeven dat ook ik daar nog wel eens moeite mee heb.
Daartegenover veel respect heb voor ‘bijters’
kortom jouw column geeft wel stof tot nadenken.
grotjes Sally
Ma3anne · 4 juni 2004 op 05:48
In de categorie verhalen vind ik dit qua moraal een mooi exemplaar. 🙂
Qua schrijfstijl zitten er wat minpuntjes aan. Het is moeilijk om geboeid te blijven lezen, omdat de spanning steeds wegvalt. Ik moet me door wat stukjes heen worstelen om het eind te halen.
Wel grappig, dat je de stijl van een oud volksverhaal gebruikt om een situatie in het moderne bedrijfsleven te schetsen.
Kan het plaatje zo over mijn eigen nieuwgestarte business leggen. Bedankt voor de aanmoediging!
Louise · 4 juni 2004 op 11:03
Een levensles, verpakt in een sprookje; ik vind het ontzettend leuk gevonden.
Net als de anderen denk ik dat dit verhaal nog veel krachtiger wordt, als het een stuk ingekort zou worden.
Shitonya · 4 juni 2004 op 11:32
Normaal geef ik het al op als ik zo’n enorme lading tekst zie, maar op een of andere manier bleef ik maar doorlezen tot aan het einde. Ik had al zo’n voorgevoel dat er een geheime boodschap in zat en waarempel.
Heel knap gedaan 🙂
Tasz · 4 juni 2004 op 13:46
Inderdaad een lap tekst, maar zeker de moeite waard om te lezen. Ik ben zelf Boeddhist en herken de stijl van de verborgen boodschap. Goed geschreven.
Cheers
Tasz
Dees · 4 juni 2004 op 17:18
Hoi Joan,
Sorry, mijn eerste reactie was wel erg kortaf. Ik bedoel het niet zo bot als het er staat. Toch doet je stijl me enorm aan hem denken. Kijk ook maar eens op [url=http://www.warriorofthelight.com/engl/index.html]Tales of mother nature[/url]
Ik vermoed dat je wle van zijn werk kunt genieten, dus als je weer eens in de bieb of boekenzaak staat en het even niet meer weet, misschien toch eens bij de C snuffelen 😉
Eftee · 4 juni 2004 op 23:55
Het was even doorbijten, om geboeid te blijven.
Ik lees eruit dat iedereen een talent heeft. Respect alleen werkt als het wederzijds is. Je niet snel moet opgeven. Ook las ik het oude gezegde: “Wat gij niet wilt dat U geschiedt, doe dat ook een ander niet.” Er zit dus een heleboel in verborgen.
Knap geschreven!