Het oudste beroep

‘Doe je jas uit en warm maar eerst je handen.’
Hoe vaak heb ik die zin al gehoord! Het was dan meestal winter. In de herfst doelde ze op mijn regenjas. Zalig om ergens binnen te komen waar de kachel brandt en waar je altijd welkom bent.
Om haar te bezoeken wachtte ik meestal niet tot het einde van de maand. Daar zou ik niet mee klaarkomen! Nee, elke week was het prijs.
Om de één of andere onverklaarbare reden moest ik gewoon gaan, naar de vrouw die bijna haar hele leven het oudste én minst gewaardeerde beroep uitoefende.

Regelmatig was mijn wekelijks bezoekje het onderwerp van gesprek bij mijn vrienden. De ene keer was het bezoek aan ‘mijn’ Theresa, zoals ik ze soms gekscherend noemde, weer uitgelopen op een anticlimax. De andere keer op een vette grijns.

Het oudste en meest ondergewaardeerd beroep overal ter wereld, want echt overal kun je ze vinden. Van het kleinste bewoonde eilandje tot in de hoogste flats. Jawel meneer en mevrouw, ook bij u in de straat.
Onder de meest barre omstandigheden doen ze hun ding, bedrijvig, allemaal uit liefde. Met of zonder veren, beschilderd, vrijwillig of onder dwang. Ze zijn er in alle maten en veel kleuren. Zo ken ik er die enorm lang zijn, vrij kort en rondborstig. Slank of volslank. Lichtroze, gelig, rood, bruin tot pikzwart. Soms kun je het aan ze zien dat ze het zijn! Hoe zie je dat dan? Tsja, ze zien er behoorlijk ondergewaardeerd uit. En oud. Laten we het houden op ouder, in ieder geval. Er zijn ook jonge exemplaren die vaak het voordeel hebben dat ze niet zoveel kletsen.

Mijn favoriete vrouw zat het liefst voor haar eigen raam maar tijden veranderen en er werden gebouwen opgetrokken waar een grote groep lotgenoten bij elkaar werd gebracht.
Ik kwam daar niet graag. Ik ging wel, ik kwam er, maar niet graag. Minder in ieder geval dan toen ze nog alleen zat. Vreemd misschien, maar er zijn momenten geweest dat ik in haar gezelschap niet graag werd gezien. Ze begreep dat.

‘Ik doe wat ik doe en misschien is dat dom.’ Hoe vaak zei ik dat tegen haar? Ze reageerde altijd gepast.

Ik zag ze graag, heel graag. Nog steeds. En zij ziet mij graag. Natuurlijk weet ik dat ik niet de eerste en ook niet de laatste ben. Als ze mij maar goed behandeld. En dat doet ze! En weet je, ik kon er veel aan vragen. Nu nog steeds. Achteraf gezien heb ik meer aan haar gevraagd dan omgekeerd. Voor wat ze allemaal voor mij deed, vroeg ze bitter weinig.

Elke man zal stiekem denken of zeggen dat ze de liefste en de beste hebben maar ik weet wel beter. Die van mij is echt de allerbeste van de wereld.

Wat mij betreft mogen ze méér dan één dag per jaar naar die vrouw vernoemen!