Het schuldgevoel begint weer aardig te knagen

Met een amper te stuiten frequentie druppelen ze dagelijks weer binnen. De welgemeende oppeppertjes voor de komende dagen. En als je ze werkelijk geloven moet, gaat 2009 helemaal een te gek jaar worden. Aan een kleurig lint, het ouderwetse equivalent voor de nogal zwaar overdreven Hyves vriendenclubjes, zul je ze in huize Mut niet zien hangen. Niettemin, het stapeltje groeit en groeit. Gek eigenlijk. Iedereen weet toch al sinds jaar en dag dat we hier geen kaartenschrijvers zijn. Over volhouders gesproken! D’r zit niks anders op dan straks maar weer ’s zo’n digitale wens van het Kaartenhuis in elkaar knutselen. Snel, eigentijds, effectief en uiteindelijk hou je er dat verrekte schuldgevoel voorlopig ook weer min of meer mee buiten de deur.
Blijf ik zitten met de ‘Goede wensen’ van Wim en Jo die gisteren door de brievenbus gleden.
Wim en Jo?
Een dag lang liep ik me suf te piekeren. Welgeteld vier Wimmen bevolken mijn vrienden- , kennissen- en familiekring. Maar de combinatie met ene Jo?
Zou Wim vd B eindelijk de stoute schoenen aangetrokken hebben en die immer bloedchagrijnige Anita ingeruild hebben voor een fruitiger exemplaar? Had Wim K. werkelijk zoveel ballen om z’n algemeen als vrieskistje genoteerde wederhelft voor het sluiten van de markt te vervangen door de broodnodige menselijke warmte waar hij na veertig jaar eigenlijk wel ‘s recht op had?
Om maar ’s een paar voorbeelden te noemen.
En is het afgeven van zo’n boodschap, simpeltjes verpakt in een Nieuwjaarswens, nou de meest geëigende methode? Ik had ze écht voor subtieler gehouden.
Trouwens, wie heet er tegenwoordig eigenlijk nog Jo?
Ik vraag het u af meneer Sonnenberg.
De adressering op de bijbehorende envelop onderin de oudpapierbak verschafte de broodnodige duidelijkheid.
Waar gehakt wordt, vallen duidelijk spaanders. Ook bij tante Pos.
Straks even in de bus stoppen bij het bejaarde echtpaar, acht huizen verderop.