Het spijt me

From all the animals in the world, why did she picked him? Waarom nam ze niet gewoon een wurgslang als huisdier? Dat zou veel minder erg geweest zijn maar ze stond te lang op het droge voor een slang, dus zocht ze een vleesetende haai als vriend. En een klein jaartje later zette hij zijn tanden in haar zachte, jonge vlees. Ik herinner me nog mijn eerst en tevens laatste gesprek met dat zeemonster:
– Hey mislukt castraat, wat ben je van plan met mijn zus?
– Is zij je zus? Hoe kunnen duivels en engeltjes nu zussen zijn?
– Hoe kan mijn zuster en jij geliefden zijn?
– Op dezelfde manier als dat jullie zussen zijn
– Dus je neukt je zusje net zo lang totdat ze schreeuwt dat ze van je houdt?
– Nee, lang genoeg om haar alles te laten doen wat ik wil.
– Grapjas. Dan ken jij mijn zusje nog niet.

Maar ik had het fout. Want niet hij, maar ik kende mijn zusje niet. Althans, niet goed genoeg. Zeven maanden later kreeg ik opeens een smsje: “help” met een adres. Dat gekke kind had waarschijnlijk een glaasje teveel op, want ze had een adres in de hoerenbuurt opgeschreven. Lachend typte ik: “Hey lieve hoer van me, stuur eens het juiste adres naar me.” Een paar minuten later kreeg ik weer hetzelfde adres.
Haar humor zal ik nooit begrijpen. Wat is er nu zo grappig aan je zus naar de hoeren te lokken? Ik belde haar op, maar kreeg die walgelijke salmonellabacterie van een vriend van haar aan de telefoon:

– Ja?
– Vijf patat, vier nasi schijven, één groentekroket en mijn zusje graag
– Shit, rot op met die geintjes van je en blijf uit de buurt van je zus. Ik heb die smsjes gelezen. Nog zo’n truc en je krijgt er spijt van.
– Jammer, ik wilde net nog een kaartentruc doen. Maar hou nu eens op met die flauwe kul en geef me mijn zusje.
– Sorry, maar die duizend betalende klanten zijn even wat belangrijker dan jou Shitje.
– Goed, vergeet die patat oorlog dan maar
– Nog even en je krijgt oorlog met mij
– Met jou? Nee, doe dan maar een patat ketchup, dat slikt makkelijker weg
– Jij ligt straks dood in een vloeistof wat verdacht veel op ketchup lijkt!

Net toen ik curry wilde zeggen, hing hij op. Ik besloot toch maar naar de hoeren te gaan, want ik had zo’n eng voorgevoel dat hij niet in zomaar een snackbar werkte. Alhoewel, hij had eigenlijk wel snacks: menselijke snacks die je zo uit de muur kan trekken. En liet ik nu net ontzettende honger hebben.

Vol medelijden liep ik van het ene raam naar het andere. Levenloze, bleke gezichten zonder hoop. De enige kleur die ze nog in hun gezicht hadden was van de dikke laag make up. Een masker om zichzelf in leven te houden. Daaronder allemaal geesten die opgesloten zitten in een lichaam die niet meer van hen is. In het bezit van een ander, in gebruik van heel veel andere zieke geesten. Lichamen die meerdere keren per dag worden verkracht, vernield, misbruikt. Levens die langzaam worden vermoord.

Bij het achtste raam gingen de gordijnen net open. De voorstelling was voorbij en de nachtmerrie was begonnen. Ik keek recht in haar ogen. Ik mijn ogen niet meer van haar afhouden, alsof een magneet ze bij elkaar hielden. Ze was één van de vele lijken geworden. Vel over been, doffe, lege ogen en halfnaakt. Tranen rolden als koude regendruppels over onze wangen, maar we werden niet wakker. Ik duwde mijn hand tegen het glas, alsof ik hoopte dat het glas zou breken en ik haar in mijn armen kon opvangen. Zij plakte ook haar hand tegen het raam, op de mijne en ik kon haast zweren dat ik haar pijn kon voelen.

Ze blies tegen het raam en schreef met haar andere hand: “het spijt me”. Ik begreep er niets van. Wat speet haar? Zij kon er niets aan doen. Zij had niets misdaan. Zij zat gevangen. Ik zou haar bevrijden en zou haar wel beschermen, zoals elke zus dat zou doen. Alles zou weer goed komen. Maar ik kreeg al snel antwoord, want binnen enkele secondes had ze de trekker al over gehaald en viel ze voor me op de grond.

Opeens hoorde ik iemand achter me lachen. “Hahahaha. Ik had je nog zo gewaarschuwd. Als jij mijn handel afpakt, dan pak ik jou. Patat ketchup was het toch Shitje?” Ik voelde het koude metaal tegen mijn hoofd en sloot mijn ogen. Daarna een harde knal. Dit was het dan. Het spijt mij ook lieve zus, het spijt me dat ik te laat was, het spijt me dat ik je niet kon helpen, het spijt me, het spijt me, het spijt me. Ik wist niet wat ik verwachtte: een man in een wit gewaad of een grote poort die zich opende. Maar ik had zeker geen hand op mijn schouder verwacht.

“Ren! Ren zo hard je kan!” Ik aarzelde geen seconde en rende zo vlug als ik kon richting mijn auto en verdween met gierende banden, terwijl ik de politie belde. Later hoorde ik dat er twee lijken waren gevonden: de hoer die de pooier van mijn zus dood had geschoten en mijn zus. Hij was dood, dus je zou kunnen zeggen dat ik wraak heb kunnen nemen. Maar mensen zeggen ook altijd dat wraak zoet is. Waarom voelt het nu dan zo verdomde bitter…