Het tij

Daan zit op de bank en kijkt uit het raam. Een druilerige dag heeft zich van de buitenwereld meester gemaakt en staart Daan nu met ongegeneerd zelfvertrouwen aan. Regendruppels tikken tegen het glas. De grote beuk in de achtertuin heupwiegt op het ritme van de wind, de grote houten schutting volgt en lijkt daarbij slechts met moeite het evenwicht te bewaren. Bladeren dwarrelen door de lucht, op zoek naar eindeloze nieuwe bestemmingen. Daan heeft zich zojuist een kop thee gezet en klemt die tussen zijn verkleumde handen terwijl zijn gedachten afdwalen. Bij het ontwaken vanochtend had hij zich nog behoorlijk goed gevoeld. Hij had zijn ogen geopend en om zich heen gekeken in zijn kleine slaapkamer. De digitale cijfers van zijn wekker gaven het tijdstip aan, kwart over negen. Daan had gegaapt en zich uitgestrekt, en pas toen schoot de avond tevoren hem weer te binnen. Het glas rosé over zijn witte blouse. Het venijn in de opmerkingen van Simone, [i]zijn[/i] Simone. Die herinneringen maakten dat hij het dekbed met beide handen had vastgepakt en over zijn hoofd had getrokken, maar ook in het donker en de warmte van zijn beschermende dekens had hij de herinneringen niet kunnen blokkeren. Herinneringen aan een avond, zoals er de laatste maanden wel meer zijn geweest. Herinneringen die zich evenmin lieten wegduwen of negeren. Herinneringen die er toe bijdroegen dat hij zich in die periode langzaam maar zeker somberder en somberder ging voelen.

Daan kijkt nog eens naar buiten. De regendruppels worden groter en vallen met grotere hoeveelheden tegelijk uit de woeste hemeldekens. Voor de grote ramen ziet hij de druppels vervormen tot een zee van regenwater, een zee waarvan hij de spiegel in traag maar gedecideerd tempo ziet stijgen. Daan weet dat het niet lang zal duren voor het water door gaten en kieren naar binnen zal stromen, een proces wat hij al talloze keren heeft mogen ondergaan. Het water zal zijn woonkamer veranderen in een zee van verdriet, en op zijn ligbank zal hij als een vlot proberen te drijven. Maar tevergeefs, zo heeft hij inmiddels geleerd. Daan ziet het water zich een weg naar binnen banen, langs de achterdeur, door de woonkamer naar zijn keukentje, en met het stijgen van het water in de kamer staart hij gelaten voor zich uit. Hij weet dat het proces onomkeerbaar is en heeft geleerd dat verzet weinig zal uitrichten.

Zijn oog valt op een foto van hem met zijn ouders, ingelijst in een houten frame boven de televisie. De foto dateert van de laatste vakantie die hij met hen doorbracht, twee jaar geleden in Frankrijk. Zijn moeder, links van hem, lacht breeduit. Zijn vader kijkt ernstig in de camera. Daan lacht zijn onzekere glimlach. Hij kan met plezier terugdenken aan die vakantie. Een gelukkige zomer. Met de tent in zonnig Zuid-Frankrijk, logeerden ze in een camping bij een klein plaatsje genaamd Hyeres. Toen ze met de auto gang zetten naar Frankrijk, was zijn relatie met Simone pril. Vijf weken oud. Hoe goed herinnert Simon zich de momenten waarop hij op vakantie dacht aan zijn vriendin. En hoe sterk was zijn verlangen geweest om haar weer in zijn armen te sluiten. En niet meer los te laten.

Wanneer het water zijn tenen raakt schrikt Daan op en ziet hoe het bezit heeft genomen van de woonkamer. Hij voelt de spiegel langzaam maar zeker stijgen tot zijn enkels en zijn benen, tot aan zijn buik. Daan zit tot aan zijn navel in het water, en ziet het water sneller sneller stijgen. Hij weet dat het niet lang meer kan duren, en verbaast zich dan ook niet wanneer het water tot zijn borst raakt. De regendruppels vallen niet langer alleen buiten het raam, maar nu ook in grote hoeveelheden binnen, en Daan weet dat pogingen om het tij te keren, zinloos zijn. Hij sluit zijn ogen en ondergaat de pijn. De pijn van stekelige herinneringen. De pijn van het gemis. En de pijn van de angst voor wat gaat komen. Of wat gaat verdwijnen. De pijn van een liefde die een trage en onomkeerbare verdrinkingsdood tegemoet gaat.