Het tweede kind

“Deze redt het. Van de eerste ben ik niet zeker”.

De stem van de anders zo strenge non klinkt zacht en vriendelijk,  doch beslist. De jonge moeder probeert haar blik te vangen. Haar hoofd, waarop pareltjes zweet druppelen, wiebelt onrustig heen en weer op het met eendenveren gevulde kussen. Haar ogen zijn op de deur gericht, waardoor zonet haar eerstgeborene is verdwenen.

Hitte straalt uit vanuit haar buik, trekt als een brandende pijn op naar linksboven in haar buik, bereikt haar ribben. Haar adem stokt, ze hyperventileert. “Blijven ademen, madammeke,” zegt de non. “Nu zult u flink moeten zijn. Uw dochters hebben u straks hard nodig.”

Dochters. Zei ze nu dochters? Zulks kan niet. Geen twee. De jonge moeder schudt met haar hoofd tot het zeer doet. Ze heeft niet op twee kinderen gerekend, al verklaart het de vele nachtelijke buikpijnpartijen, waarbij de pijn telkens uitstraalde van links naar rechts én naar beneden. Blijkbaar konden ze overal tegelijk zijn met zijn tweetjes. Onlosmakelijk met elkaar verbonden.

“Ook hier zullen ze met zijn tweeën zijn,”  antwoordt de non, alsof ze haar gedachten heeft geraden. Een koude rilling trekt over de schouders van de jonge moeder. De bevalling heeft  zich veel te vroeg aangekondigd. Het kan nog niet zover zijn, het mocht nog niet. Niet nu, op pakjesavond. Het zou februari zijn, haar kind zou een  Waterman worden. Zo was het berekend. Bepaald. Ze geloofde in getallen, die waren vertrouwd. Getallen veranderden immers niet.

Ze had een eigen wijsheid ontwikkeld, die verder ging dan de rekenkunst van de dorpsarts. Wat die middag nog was begonnen als een kramperig gerommel in haar onderbuik was in de avond uitgelopen op een weeënstorm. Een onbekende oerkracht nam bezit van haar. Evenals de wil het kind levend op de wereld te zetten, te omarmen. Maar twee tegelijk? Ze huivert.

Ze moet een manier vinden om Gijs te laten weten, dat hij vader is geworden. Twee keer zelfs. Als de eerste het redt, dan gaat hij het er nog druk mee krijgen, weet ze intuïtief. Hoewel haar schippersman een harde roeper is, heeft hij een klein hart. Hopelijk hebben de meisjes meer van Gijs weg dan de karaktertrekken zie ze zelf bezit want zelf heeft ze het haar ouders niet gemakkelijk gemaakt.  Opvoeding, opleiding. Ze weet er alles van. Nee, ze ging niet terug naar Kruisland. Naar Brussel werd het. Een opleiding volgen. Iemand worden.

Iemand. Een moeder. Van twee. Tegelijk.  Moeder moest eens weten. Zou ze trots zijn? Of opnieuw gaan schreeuwen? Haar mondhoek voelt vochtig aan. Driftig veegt ze haar tranen weg. Ze kan het. Ze moet. Ze wil het ook. Niets liever. Niet meer zorgen voor ander klein grut dan haar eigen kroost.

De vermoeidheid overvalt haar. Met kramp in de kaken van het gapen,  laat ze haar hoofd weer op het kussen zakken. Morgen zal ze haar meisjes zien. Morgenochtend wordt alles anders. Dat is zeker.