Het ultieme knollentuingevoel

‘Wat dacht je van een eigen paard?’ Vriendin kijkt mij afwachtend aan. Verwachtingsvol.
‘Waarom?’, vraag ik even verwachtingsvol.
‘Voor Ellen’ , antwoord vriendin.
Ellen is haar dochter die al jaren les heeft bij een manege en ons al weken aan de kop zeurt om een eigen knol. ’Er zijn toch knollen genoeg in die manege?’, merk ik op.
‘Ja, maar met een eigen paard kun je veel meer. Je kunt rijden wanneer je wilt en het is zo goed voor haar.’
Dus schaffen wij een knol aan. Een Arabische volbloed. Volledige geïntegreerd en voorzien van een stamboom van hier tot Bagdad.
‘Mak beestje’, zei de managehoudster nog. Echt iets voor Ellen.
Tuurlijk. Behalve dat het beest voor geen meter luistert. Denk je even een uurtje ontspannen te gaan knolrijden, word je bijna een meter of 10 de lucht in geparachuteerd door die zenuwenlijdster.
De knol moet door 3 man worden vastgehouden en pas dan kun je hem zadelen. Uiteraard hoor ik niet bij die 3 man en ook niet bij degenen die haar zadelt.
Ik hoor bij degenen die in de kantine naar de verrichtingen van de knollenmenners kijkt.
Nou, als je het hebt over:” iemand ergens mee opzadelen”, dan is dat bij deze knol volledig van toepassing. Jezus, wat een ellende.
Vriendin die is ingedeeld bij de ploeg vasthouders, krijgt bijna een been van het paard in haar nek. Welk been weet ik niet meer want het ging te snel en dat beest heeft er vier dus tel uit je winst.
Vriendin die toch ook niet onbekend is met paarden, wordt aardig zenuwachtig, nog afgezien van het feit dat ze 7 dagen per week 20 km heen en weer moet rijden om dochter naar het dagelijkse hengstenbal te transporteren.
Dat brengt ons op het volgende schema:
-maandag: zoon naar voetbaltraining en dochter naar knol-les: vertaling snel koken, nog sneller eten en het allersnelst een acute aanval van maagzuur.
-dinsdag t/m vrijdag: laat maar! Zie boven!

Vriendin en dochter komen thuis. Acht uur! In de avond. Ben net klaar met een aanval van buikloop wegens verregaande overschrijding van mijn stressbestendigheid.
Dochter is weer van haar knol gestuiterd. Niets gebroken, alleen een blauw oog. De knol heet overigens Shifha! Ik stel voor de naam te veranderen in Satan en vraag mij af hoeveel rookvlees je uit een knol kunt genereren.

Vriendin begint het langzaamaan ook wat minder positief in te zien en vraagt zich af hoeveel bouillon je kan trekken van een heel paard!!!
Maar ja, zij is een dochter van Jansen en die geven niet zo gauw op maar gaan tot het uiterste.
Tot overmaat van ramp belt die omhooggecorrumpeerde politieke fractieaanfluiting, beter bekend onder de naam Dr.W.H.L.Jansen, ook nog even op terwijl ik met mijn auto onderweg ben naar de kroeg..
Of ik mij in mijn knollentuin voel met de nieuwe aanwinst. Had ik al gezegd dat Jansen humor heeft?
“Nog niet helemaal, Jansen. Pas als die knol jou met twee benen tegelijk met een onderhandse volley een gierput in serveert, kom ik in de buurt van een knollentuingevoel.”
Jansen lacht en ik zie hem plotseling voor mij rijden in zijn bolide. Mobiel aan zijn oor(??)
Dus houd ik hem aan de praat en bel op mijn reserve mobiel de politie.
Vijf minuten later wordt de Weledele Dr.W.H.L.Jansen, door een naast hem rijdende politiebolide, gemaand aan de kant te gaan. Jansen kijkt zo te zien verbijstert.,mobieltje nog aan zijn oor. Zelf sla ik rechtsaf en voor het eerst vandaag voel ik mij in mijn knollentuin terwijl ik feestelijk een CD van the Stones aanzet. Satisfaction…( the long version, live in Acapulco…)…kan het nog mooier…