Het verkeerde ideaalbeeld

Afgelopen week mocht ze weer mee met een educatief schooluitje. De achtste-groepers gingen het Joods Historisch Museum bezoeken in de hoofdstad. Al heel vroeg onder het genot van een warm zonnetje, verzamelde het zooitje ongeregeld (achttien puber mensjes) op het station. Zij kreeg zeven mooie tieners onder haar hoede, vier jongens en drie meisje. Zij weet redelijk hoe ze om kan gaan met deze kinderen, een grapje op zijn tijd en duidelijke grenzen stellen.
Ze spreken haar vaak aan met U, juf of mevrouw, dus iedere keer dat ze uit gaan moet ze hen weer vertellen dat ze gewoon een naam heeft. Zij wil niet een U of mevrouw zijn, ze is immers net als zij zijn, een mens.

Onderweg wordt er al heerlijk gebabbeld over van alles en nog wat, een van de meisjes vraagt haar of ze dit keer weer de krant(spits/metro) gaan voorlezen tijdens de treinreis, want dat hadden ze vorige keer erg leuk gevonden.
Zij antwoordt dat ze dit keer een verslag zullen schrijven over de dag. Daarbij zullen foto’s geplaatst worden die zij en de kinderen maken deze dag.

Als ze dan lopen door de hoofdstad, loopt een van de meiden naast haar. Ze kijken hun ogen uit en kletsen wat.
Tot haar grote schrik krijgt zij van dit meisje ineens de vraag: ‘waarom ben je geen model geworden?’
‘Hoezo?’antwoordt zij heel verbaasd.
‘Gewoon, omdat je zo slank bent en een mooi figuur hebt.’
Zij denkt na, is hier even heel stil van. Want dit meisje is iets groter dan zij is, heeft misschien een paar kilo’s meer ook, maar is beslist geen dik meisje.
‘Niet iedereen die slank wil model zijn en ik vind mezelf nu niet bepaald een mooi model, ik zou er liever nog een paar kilo’s bij krijgen.’

Ze zwijgen verder hierover, maar zij denkt na en vindt het toch wel heel naar dat zulke jonge meisjes slank zijn als ideaal beeld zien.
Twaalf hooguit dertien jaar zijn ze en vinden zich al snel te dik, te lelijk. Het zit er al vroeg in dus, het ontevreden zijn met het uiterlijk.
Zouden vrouwen/meisjes ooit tevreden zijn over hoe ze eruit zien? Zij is immers ook verre van knap en perfect, maar wel tevreden. Is het niet mooi dat juist iedereen zo uniek is.

Thuisgekomen kijkt ze eens in de spiegel en ziet dan dat haar broek lubbert om haar lijf, haar ingevallen wangen en oogkassen zien er niet echt uit. Haar rimpeltjes smeert ze nooit weg, die horen gewoon bij haar. Ze moet alleen zorgen dat ze weer wat aankomt.
Want ja, ze is slank, maar eerder te slank. Maar ze voelt zich happy na zo’n mooie dag. Haar binnenkantje is niets mis mee en haar ogen stralen.