Het (voor)spel

Vroeger was daten nog leuk. Of eigenlijk, zoals bij zoveel activiteiten, het voorspel was leuk. Het uitzetten van de wervingscampagne, het doorspreken van de verschillende marketingstrategieën en de anticipatie op het gewenste resultaat waren onze voornaamste agendapunten bij pyjamavergaderingen. Urenlang bespraken mijn vriendinnen en ik de vier P’s, waarbij wij zelf het Product waren en de P van Prijs nagenoeg onbetaalbaar was. In werkelijkheid was dit natuurlijk andersom. Maar als het spel goed gespeeld werd, kwam die jongen daar nooit achter. Vrouwen hebben namelijk al op jonge leeftijd in de gaten waar mannen als magneten op afkomen: Onbereikbaarheid. Dat dit andersom precies zo werkt, schijnt maar niet tot de mannelijke hersenkwabben door te dringen.

Uiteraard had de vriendin met de grootste afzetmarkt het meeste aanzien binnen de groep. En hoe luidruchtiger de aanbidder, hoe hoger haar status. Zo werd ik in de brugklas werkelijk gestalkt door een mager mannetje met gigantische brillenglazen. Nou is daar normaliter maar weinig eer aan te behalen, ware het niet dat hij vastbesloten was zijn liefde wereldkundig te maken. Op een dag wist hij een microfoon te bemachtigen en schalde zijn liefdesverklaring door de overvolle aula. En alhoewel ik me hoogst gegeneerd voordeed en hem nooit meer een blik waardig gunde, wist ik natuurlijk wel dat mijn populariteit binnen vijf minuten tot ongekende hoogten was gestegen. Ik was nu officieel een Uitdaging.

Tegenwoordig loont het niet meer om een potentiële harem aan te leggen. Integendeel. Mannen voelen zich bedreigd zodra meerdere gegadigden zich aanbieden en daarmee komt je status van ‘girlfriendmaterial’ danig in gevaar. Natuurlijk is een air van onbereikbaarheid en vooral mysterie nog onontbeerlijk voor je sex-appeal, maar een zekere mate van afhankelijkheid of kwetsbaarheid is vereist ten behoeve van egostreling van de man. Ergens moeten we hem nodig hebben. En het idee dat ook wij vrouwen ons zwarte boekje kunnen trekken ‘in times of need’, is een regelrechte aanval op zijn mannelijkheid.

Nu is het niet zo dat alle singles per definitie op zoek zijn naar een relatie. Op zoek is immers niemand, afgezien van de wanhopige typjes die nachtenlang het internet afstruinen in de hoop een onervaren internetster te strikken. Maar stiekem willen we allemaal wel een stoere knuffelbeer om ’s avonds mee op de bank te hangen. Alleen, voorafgaand aan zo’n gemoedelijke bankhangsessie, moet er natuurlijk eerst uitgebreid worden gedate.

Daar wringt ‘m de schoen. Alhoewel het onderwerp mannen nog steeds wel prominent aanwezig is op onze meidenavonden, wordt er aan de wervingsprocedure geen aandacht meer besteed. De voorpret is compleet verdwenen. Tegenwoordig worden wij vrouwen geacht te weten wat er te koop is en is het niet chique om uit de doeken te doen hoe de dates tot stand kwamen. Officieel omdat we nou eenmaal leuke, intelligente en zelfstandige vrouwen zijn, en wie wil daar nou niet mee daten? Off the record eerder omdat we niet eens tegenover onze vriendinnen willen toegeven dat Mr. Date het product is van nachtenlange zwerftochten op de digitale snelwegen van ICQ, Love@Lycos of MSN Dating.

Overigens geldt de verminderde deeldrang niet altijd voor de napret. De zelfbewuste single wordt namelijk steeds kritischer en dus gaan er heel wat dates overheen (niet geheel ondubbelzinnig bedoeld), voordat er ook maar iemand in aanmerking zou kunnen komen voor de felbegeerde hangbankpositie. En afgezien van de voor de hand liggende redenen om flink af te knappen (op de foto leek hij toch verdomd veel op Brad Pitt!), zijn de meeste anekdotes van mislukte dates meer dan geschikt voor een avondje ouderwetse ‘girltalk’!

© Clueless