Het zwembad-regime

Op Franse campings en dus ook op de camping in de Ardèche, die ik al jaren met plezier bezoek, is het gebruikmaken van het zwembad gebonden aan zeer strenge regels die niet voor ieder altijd duidelijk zijn, en die bovendien voor menig toerist tot hilarische situaties kunnen leiden. Bij het fraaie zwembad hangt een aantal borden, zowel met pictogrammen die aangeven wat er allemaal verboden is, alsook met borden met de verklarende tekst. Om het zwembadgedeelte te betreden (strikt gescheiden van het leuke terrasje waar eten en drinken verkrijgbaar is en waar je mag roken), moet ik eerst door een voetenbadje. Vanaf dit gedeelte mag ik geen kauwgom meer eten, niet spuwen, niet met ballen gooien of honden meenemen. Ook anderen in het zwembad duwen, luchtbedden te water laten en het recreatief gebruik van opblaasbare schildpadden en kroko’s is streng verboden.
Wat ik en mijn mede-zwembadgebruikers wél mogen is simpel: ons via het trappetje in het water laten zakken (vergeten: duiken en springen mag ook niet!) en er ons, na wat gepoedel weer uithijsen.

Dit strenge regime heeft uiteraard een opzichter nodig, die er dan ook is in de vorm van een goed geproportioneerde, gebruinde, in pikante zwembroek geklede werkstudent, die met fluit om de hals de hele dag rondjes loopt om het zwembad. Er is geen tijd om naar de sexy blondjes te kijken en er is amper tijd om een slok te nemen van de fles halflauw water die de badmeester bij zich heeft. Er is een regime met strikte regels, die deze jongeman moet handhaven!

De badmeester heeft al zijn tijd hard nodig voor het échte zwembad-regime. Een beetje rochelen in het bad, stiekem met een bal gooien, ach, het zijn slechts halve overtredingen waarvoor je geen serieuze reprimande krijgt. De regels worden pas écht overtreden als je als man de verkeerde zwembroek aanhebt. In verband met de hygiëne mag je namelijk alleen met een echte, serieuze zwembroek het water in, zo een als de badmeester er zelf aanheeft. Er hoeven beslist niet van die gewaagd springende dolfijntjes op te staan, een gematigd Zeeman-dessin mag ook, als het maar een heuse, échte zwembroek is. En die heeft dus bijna niemand…

Op de camping bevinden zich voornamelijk Hollanders en deze plat- en dikbuikige heren, variërend van twintigers tot en met zestigers dropen na het eerste zwembadbezoek af. Niet letterlijk, want ze hadden nog geen water gevoeld, maar wél figuurlijk: op naar het dorp. Nadat de fluit van de badmeester genadeloos had gesnerpt, wisten de mannen van de camping wat absoluut niet mag: hun bermuda of boxershort, met beschaafd streepmotief of wild rennende giraffen, krijsende apen en wuivende palmbomen is afgekeurd. Bermuda? Fúúút! Boxershort? Fúúút!

Een korte periode bracht de plaatselijke sportzaak hierin uitkomst. Zwembroeken in alle soorten en maten waren er best wel voorradig voor de Hollandse populatie van de camping. Tot de laatste nieuwe lichting vakantiegangers arriveerde, waarvoor toen, helaas, het zwemtextiel totaal uitverkocht was.
Dat was dus de dag dat ik daar aankwam en de dag dat mijn geliefde in een met olifantenpatroon bedrukte bermuda het zwembad in wilde springen. Dat springen ging sowieso al niet door: er werd hard gefloten, en vervolgens werd mijn man er uit gestuurd om zich in een ‘echte’ zwembroek te gaan hullen. Die had-ie niet. Die had ook niemand voor hem te leen. Die had de dorpswinkel ook niet meer te koop…

Somber en bezweet zaten ze die avond op het terras van de camping: mijn geliefde en een aantal van die platbuikige en dikbuikige Hollanders. Ze hadden het warm en ook de pest in. Ze gaven wat rondjes bier en staken de Hollandse koppen bij elkaar.

In het dorp had de winkel in damesmode en lingerie nog textiel in overvloed, zo werd mij later verteld. Ziet de lezer het gezicht van de badmeester voor zich die volgende dag? De zon scheen, het zwembad was een lichtblauwe uitnodigende vlakte van koel water en daar traden ze aan. Zo’n vijftien Hollandse mannen, jong en oud, dik en dun, de een gehuld in een roze, de ander in een witte, sommigen gewaagd in een zwarte met zilveren lovertjes. Allemaal in een stringetje en langzaam, om de beurt en statig daalden ze het zwembadtrapje af…