Hier stond je dan vanavond…

[Het applaus en de toejuichingen van de uitzinnige menigte sterven langzaam weg terwijl ik in mijn nette pak achter de microfoon, die in het midden van het galapodium staat, plaats neem.] Beminde vrienden, vriendelijke collega’s, collegiale geliefden en geliefde beminden: bedankt!
Bedankt, voor de erkenning die mij ten deel viel temidden van dit wijd geroemde columnistencollectief. U zult natuurlijk allen gedacht hebben, dat dit granietharde en zwartcynische schrijverstalent een titel als: “COLUMN VAN DE MAAND” ongeroerd zou laten. Ha, my dearest dearest soulmates, daar zat u er allemaal toch eventjes vies naast, hè? Toen ik het prachtige nieuws vanochtend op CNN mocht vernemen, brak ik eventjes een aantal seconden. Voor eventjes vertoonde die machtig mooie kop die ik heb een aantal emotierimpeltjes. Mijn stem werd eventjes schor. En ja, kunstliefhebbers, ik heb gehuild. Voor het eerst, sinds mijn geliefde waterschildpad Spatter zijn laatste reis door het Haagsche riool aanvaardde, heb ik oprecht en hysterisch geweend. Eindelijk had het gewezen Enfant Terrible van ColumnX, het extatisch hoogtepunt mogen ervaren van de allerbeste te zijn.

Want zo lang geleden is het nog niet, dat de naam Specta Scriber synoniem stond voor builenpest, chemisch afval of kotsresten. Zij, die het tellerincident van dichtbij hebben meegemaakt slikken nog steeds antidepressiva. Hen die deze zwarte pagina op de ColumX-site nog niet hebben ontwaard wil ik dan ook ten zeerste afraden mijn eerste twee columns (iets meer dan een jaar geleden gepubliceerd) en vooral de vernietigende reacties van de toenmalige harde kern, te lezen! De onverschrokken enkeling die deze poltergeist toch recht in de ogen durft te kijken, wil ik laten weten dat ik alle verantwoordelijkheid van psychische of lichamelijk schade subiet van me af zal schuiven. Ik wil de mensheid meer onnodig leed besparen.

Het vacuüm dat me na deze crisissituatie omsloot heeft me echter sterker gemaakt dan ooit en ik heb dan ook nooit opgegeven. U zult natuurlijk begrijpen dat ik dit alles nooit alleen voor mekaar had kunnen boksen en dus wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om een aantal mensen toch op gepaste wijze in het zonnetje te zetten.

Om te beginnen mijn sponsors zoals daar zijn mijn werkgever die nooit te beroerd is geweest om iedere maand een vet salaris over te maken maar natuurlijk ook de families Beukeboer, Chong, van der Schar en Ben Ahriff van wie ik iedere week het portiek mag schoonmaken.

Mijn goede ouwe vriendin Janneke die het aangedurfd heeft om haar band-site www.Janika.nl (ga zien die band!) beschikbaar te stellen voor het publiceren van mijn eerste pennenstreken. Iemand die het risico neemt om haar eigen artistieke integriteit te laten bezoedelen door de grillen van een losgeslagen verhaaltjesmaker, verdient alle roem.

Uiteraard wil ik ook mijn ouders bedanken wiens gave tot genetische beheersing een groot deel van de totstandkoming van mijn talent mag worden aangerekend. Dit opvoedkundig duo heeft een absolute topprestatie geleverd en er zou dan ook eigenlijk een straat naar hen vernoemd moeten worden. Een nationale feestdag zou uiteraard mijn voorkeur genieten, maar ik wil de koninklijke familie niet in de gouden wielen rijden.

Tot slot mijn lieve vriendin Miranda die me, na maanden van bittere teleurstelling als ik wederom niet de uitverkorene was, weer op de rails zette. Nachtenlang sprak ze volhardend op me in onder het genot van een kop hete kaneelthee met honing en rum. Vijftien serviezen schepte ze met alle liefde en met stoffer en blik in de pedaalemmer na een van mijn vele ontladingssessies. Vaak reed ze op haar brommer urenlang door de donkere
Haagsche binnenstad om mij en mijn drankroes veilig thuis te krijgen als ik weer eens in rokerige kroegen en pubs de dienstdoende stamgasten van mijn mislukkingen verhaalden. Aan haar wil ik dan ook deze meesterlijk hommage opdragen. Voor alles!

Vanzelfsprekend wil ik u allen, waarzeggers van het magische letterforum, niet zonder wijze levensles naar huis toe sturen. In deze tijd waarin de nuance soms heel ver te zoeken is, ben ik op een klein volkje gestuit dat dapper weerstand biedt aan de schreeuwlelijken die zichzelf tot wereldleiders hebben gekroond. Ze hebben hun toevlucht gezocht tot een website waar ze zielverwanten tegen komen die hen begrijpen, aanmoedigen en hen de warme mantel der erkenning omslaan. Het enige jammere is het feit dat hun stem niet zo luidt klinkt als dat ze misschien wel zouden willen. Ze hebben genoeg te vertellen, dat is het niet. Alleen nemen mensen de moeite niet om hun artikels te lezen. Mensen zijn er te lui voor geworden om een uitgebalanceerde mening tot zich te nemen. Liever zuigen ze op wat die schreeuwlelijken te vertellen hebben. En die zorgen er trouwens wel voor dat ze gehoord worden. De enige manier om tegenwoordig gehoord te worden is schreeuwen.

Dus schreeuw, broeders en zusters, en laat uw pennen en toetsenborden mee schreeuwen. Schreeuw op de forums op internet Schreeuw in de ingezonden brievenrubrieken van kranten, tijdschriften en opiniebladen. Schreeuw op de blinde muren van straten en pleinen. Schreeuw op de formulieren die je opstuurt naar de belastingdienst of verzekeringsmaatschappij. Schreeuw op de te-koop-aangeboden-prikborden van de supermarkten. Schreeuw op de aanplakbiljetten op de elektriciteitshuisjes. Schreeuw op de SMS-balkjes van de muziekstations en de Game Time-zenders. Schreeuw achter op alle bierviltjes in de bruinste kroegen. Schreeuw op de T-shirts die je draagt. Schreeuw op de eerste pagina van de nog in de schappen liggende kladblokken in de kantoorboekhandel. Schreeuw desnoods nog op de gevangenismuur.

Prop de mensen het genuanceerde woord zolang door de strot tot ze het lekker gaan vinden. Want alleen dan zullen de schreeuwlelijken van deze wereld geen enkele voedingsbodem meer vinden voor hun verwerpelijke onelinerdictatuur. Schreeuw als je nog schreeuwen durft. Schreeeeeeuw!!!!!

[Onder luid applaus en veel geschreeuw neem ik de trofee en bijbehorende geldprijs van 20.000 Euro in ontvangst.]

Specta Scriber