Hij was geen assepoester

 Ik hou wel van luchtkastelen, meer dan dat ik van een zandkasteel hou. Ik heb het ooit al eens omschreven in een kleintje of een column,…ik ben het even kwijt. Het zeewater vaagt je zandkasteel weg,…slechts een hoopje zand blijft over en het lijkt alsof het kasteel nooit bestaan heeft. Er blijft enkel een modderboel over, soms zie je nog een klein vlaggetje op het eenzame hoopje blubber staan. Een zandkasteel is niet zo eerlijk. Bij een luchtkasteel weet je tenminste waar je aan toe bent, je weet dat het niet waar is, dat er geen waarheid achter schuilt. Iedereen heeft zo van die kleine dromen, dingen waarvan je weet dat ze niet te realiseren zijn. En net daarom maakt die lucht het zo fijn, zo aangenaam om wetend onwetend in te vertoeven.

Zo ging ik ooit winkelen met mijn beste maatje, mijn loverboy, mijn hartsvriend, mijn verlater. Hij ging samen met mij schoenen kopen en hij zou voor altijd bij me blijven. En ‘voor altijd’ dat is een lange tijd! Hij deed het echt niet om mij te paaien, nee, hij meende het, we zouden schoenen kopen en een hemdje. Onderbroekjes had ik al voorzien. En daarna ging hij bij me blijven.

Daar stonden we dan in een schoenenwinkel: hij paste er een aantal maar geen enkele die zijn voorkeur wegdroeg. Plots zag ik in een klein hoekje een verlaten schoenendoos staan. Het leek een maatje 43 hoewel ik er niet zeker van was. Stiekem maar kordaat reikte ik hem deze schoenen aan. Ze waren bruin van kleur en leken hem te passen. Zoals assepoester maar dan met een grotere maat, een schoenmaat.

Onderweg naar huis, voortaan onze thuis, viel ik stil. En dan bedoel ik niet dat ik plotseling niet zoveel zin meer had om te praten. Onze gesprekken waren eindeloos, zelfs wanneer we niets zeiden. Maar nee, mijn auto viel stil omdat ik bergop moest. Hij lachte nog terwijl ik aan het sukkelen was en hem uit neutraal trok,…onze auto bedoel ik dan. Na een aantal pogingen kreeg ik hem terug in eerste,…en aangezien ik van cijfers hou, …zette ik hem ook in tweede en in derde.

Bij het thuiskomen trok hij me naar zich toe,…hij duwde zijn volle gewicht tegen me aan en beval me om in mijn zetel, onze zetel, te gaan liggen. Hij zou me snel even een vluggertje geven. Terwijl hij zijn ding deed, vroeg ik me af of ik hem ooit aan mijn tante zou voorstellen,…mijn lievelingstante. Maar ach, die vraag was ik snel vergeten, hij bood me zijn leven aan, ons leven. Natuurlijk ging ik mijn maatje aan haar voorstellen, natuurlijk zou hij al zijn charmes in een weloverwogen strijd gooien. Gewoon omdat hij mijn maatje was.

Een aantal maanden ervoor had hij nog beloofd om mijn muur te schilderen, mijn tuinmuur. Ik mocht wat zinnen zeggen en hij zou ze schilderen, mooi recht op een lijntje. Ik voelde toen al een lichte opwelling van een luchtkasteel maar ik wilde niet toegeven aan mijn buikgevoel, mijn intuïtie.

Ondertussen zijn we een aantal maanden verder. Zijn schoenendoos liet hij achter en mij ook. Mijn tuinmuur is nog steeds grijs maar ik ga er zelf wat woorden en zinnen op schilderen. En zodra ik die woorden niet meer wil zien, laat ik er een vingerplant over groeien. Een goeie klimop kan altijd een aantal nare dingen doen vergeten.

Hij was mijn luchtkasteel, zonder vlaggetje.