Hilversum

We zaten samen in de auto. Willem en ik. Op weg naar Hilversum. Het regende. Het was donker in de auto. Het kan raar gaan in de wereld. Ik dacht waarmee ik bezig was. Willem keek naar de weg. Ruitenwissers deden moeizaam hun nuttig werk.
Conny had ’s avonds laat opgebeld. ‘Hilversum,’ had ze gezegd. ‘Daar zit een vent met een café.’
‘Het Hokusai Bon café,’ riep ik overmoedig.
‘Bijna goed. Het café heet: ‘Mijn Held.’
Ik was in de lach geschoten. ‘En die vent heeft er een museum naast,’ vervolgde Conny. Je komt er vanuit het café.’
‘Wat heeft hij daar?’
‘Alles, zegt zijn site. Alles!’
‘Dus ook de laatste aflevering?’
‘Ja. Dat is nummer veertig. Het heet: ‘Hokusai Bon verdwijnt’. Wil je het verhaal ook nog horen?’
‘Nee laat maar. Dat is vast te onbenullig voor woorden.’
‘Zo ongeveer. Het is wel een rare aflevering. Maar verder zegt de site er niets over.’
‘Helemaal niets?’ vroeg ik alert.
Er staat alleen iets over een wedstrijd en dat het toen niet doorging.’
Ik was naar Willem toe gerend. Bonken op de achterdeur, zoals Ber lang geleden. Binnen gestommel. Willem in de deuropening.
‘We gaan morgen naar Hilversum.’
Hij knikte. Keek me bedachtzaam aan. ‘Voor Hokusai Bon,’ constateerde hij.
‘Voor de laatste aflevering,’ zei ik.
Willem knikte nog eens. Er was iets in zijn ogen. Bewondering? Hij knikte nog eens en deed de deur weer dicht.
Ik liep naar ons huis. De voordeur stond nog open. Ik had ergens een sleutel gevonden. Ik dacht er opeens aan dat ik te weinig wist. Stonden we straks in dat café, had die vent niet alle aflevering. Of geen een. En dan? Mochten we zoiets dan zo maar kopiëren? Of vroegen ze er een idioot bedrag voor? Ik wilde er niet aan denken.
En nu waren we op weg. Een paar dagen geleden waren we voor deze kolos op de vlucht geslagen. Pierre en Conny in paniek. Misschien was het niet nodig geweest. Misschien ook weer wel. We wisten het niet.
‘Heb Hokusai Bon voorheteerstgesien bij J.P.’ zei Willem.
‘Bij J.P.?’ vroeg ik verwonderd.
‘Ja. Kwasop visite. Kinderenkeken ernaar. Kvondhetgelijkmooi.’
Ik wierp een korte blik opzij. Gingen we nu jeugdherinneringen krijgen?
‘J.P. wasmeoverbuurman,’ legde Willem uit. ‘Somsdeedikeenhandeltje voor’m.’
Ik knikte.
‘Vanaftoen keekik elkeweek.’
Dat was duidelijk.
‘Tijdjegeleje kwamhetopnieuw optv.’
Ik knikte opnieuw. Ik moest mijn ogen op de weg houden.
‘Entoen kwamikHermantegen. Iseenventdieookhandelt.’
Willem draaide zijn hoofd naar mij. Hij grijnsde. Hij had plezier. ‘Hijhadeen leukhandeltje.’
‘Wat?’ vroeg ik.
‘Allebandenvan Hokusai Bon.’
‘Allemachtig!’ schrok ik. ‘Echt waar?’
‘Hijwilde eenpartijtje wiskie.’
‘Whisky?’
‘Goekoopopdekop getikt.’
Ik knikte. Goedkoop op de kop getikt betekende waarschijnlijk gejat. Het zat toch allemaal in de criminele hoek. Maar goed dat we er niet meer woonden.
‘En toen?’
‘Kreegallebanden.’
‘Jij blij!’
‘Totikontdekte dat delaatste bandontbrak.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Zo gaan die dingen.’
‘Toenhebik Johngestuurd.’
‘Waarschuwing,’ begreep ik.
‘Klappe gekrege,’ knikte Willem. ‘Endewiskieterug.’
Ik keek strak naar de weg. Het was duidelijk. Zoiets had ons ook kunnen overkomen.
‘Haddik bijjullieniegedaan,’ zei Willem. Het klonk zachter dan gewoonlijk.
Ik zei niets. Ik moest mijn ogen op de weg houden.
‘Eénklap,’ zei Willem. Het klonk vreemd op dit tijdstip.
‘En toen mepte ik raak,’ zei ik overmoedig.
‘Goeieklap,’ beaamde Willem. ‘Ikmisaltijd.’
‘En nou zijn we op weg naar de laatste band,’ zei ik.
‘Heet Hokusai Bon verdwijnt,’ wist Willem. Het was verwonderlijk dat hij de titel foutloos uitsprak.
Ik keek kort opzij. Ik zag hem door de voorruit staren. Er was iets in die blik. Ik kon het niet plaatsen. Een fanaticus op weg naar een collectors item?
‘Dat café heet ‘Mijnheld,’ zei ik ongevraagd.
Willem grinnikte. ‘Hokusai Bon, mijnheld,’ zei hij.
En zo reden we naar Hilversum. Buiten bleef het regenen. Het bleef donker in de auto. En ik maar denken waarmee ik bezig was. Als ze die ene band nou maar hadden. En dan? Mochten we die kopiëren? Mochten we die lenen? Met wie kregen we te maken? Er waren te veel vragen. Ik dacht teveel. Ik zou blij zijn als het achter de rug was.