Hoe bamboe de wereld zou kunnen redden

Iedereen kan inmiddels enkele voorbeelden noemen. Jaren geleden sloeg een “supporter” van de ene voetbalclub de hersens van een “supporter” van een andere club in. Een doodgewoon lijkende huisman spietste zijn buurman om een simpele burenruzie. Extremisten boorden twee torenhoge gebouwen de grond in, waarna de knappe koppen in het witte huis hun brein lieten doordrengen met zwart goud. De gevolgen daarvan hoef ik u nu echt niet meer uit te leggen. Zet de televisie een keer op Nederland 2 rond de klok van half acht, zal ik zeggen. Huidskleur, geloof, trots, frustratie of “zomaar een misverstand” kunnen plotseling de oorzaak zijn van een groot of klein drama. Een beroemde Nederlandse zangeres vroeg zich niet voor niks een keer af, waarom we in een wereld als deze, waarin we huizen kunnen bouwen tegen orkanen en schepen ontwerpen die door elke storm kunnen varen, nog altijd niet bij machte zijn de vrede te kunnen bewaren. Simpele gedachte, moeilijke uitvoering. Alhoewel, ook niet elk huis blijft fier overeind en zo af en toe haalt ook niet elk schip zijn haven van bestemming.

De vraag die al waarschijnlijk sinds het ontstaan van de beschaving in ieders hoofd borrelt, moet toch zijn hoe je van de wereld een saamhorig geheel maakt. Hoe we elkaar de hand geven als de “tegenstander” zijn succes behaalt. Hoe we de ander eten geven als hij honger heeft, maar geen voedsel. Of hoe we elkaar een handje helpen, als er iemand ziek is en dringend naar het ziekenhuis moet. Een wereld waarin Ajax en Feyenoord, blank en zwart, christen en moslim, lelijk en knap, en hond en poes hand in hand door de wereld gaan.

Hoe we dit wel kunnen bereiken? Iemand legde me het vanochtend in de trein uit. Simpeler kan het echt niet. De oplossing zou namelijk zomaar eens het volgende kunnen zijn: Een feestje! Een simpel feestje. Met een vleestafel vol beenham, rollade, rundvlees en groenteburgers. Een drankentafel met water, cola, rode en witte wijn, heerlijk schuimend bier en wodka voor de liefhebber.Kort samengevat, men moet de hele avond onbeperkt kunnen schransen van hapjes en drankjes uit alle uithoeken van de wereld.

Dit moet gaan gebeuren in een vrolijke ruimte met veel toeters en bellen. Er moeten entertainers zijn, gezellige spelletjes die ze met elkaar kunnen doen, een tuin waarin ze gezellig in de buitenlucht kunnen kletsen met elkaar. De mensen moet kunnen dansen, springen en zingen met elkaar. Natuurlijk moet ook de allerbeste muziekband ter wereld uit de kast worden getrokken om liedjes van alle windstreken te spelen.

Er is echter één voorwaarde: Iedereen moet in bamboe gekleed zijn. De vrouwen in een korte of lange bamboerok, de mannen in een bamboebroek. Bamboesokken, ondergoed van bamboe en er mag zelfs een bamboehoedje opgezet worden. Met als enigste dresscode: de mouwen moeten lang zijn.

Waarom? De stugge bamboe zal ervoor zorgen dat de armen alleen maar recht gehouden kunnen worden. Iemand die zijn hand naar zijn mond wil brengen om iets te eten zal dit niet kunnen. Een lekkere slok bier nemen zal niet gaan. Mensen zullen zich gaan irriteren en honger en dorst krijgen.

Ik vroeg aan de intelligent ogende man in de trein, wat irritatie oplost aan onze wereldproblematiek. Ook verbaasde ik mij: ‘We hebben toch al genoeg honger en dorst in de wereld?’
Zijn antwoord was bevestigend, en ik had volgens hem de vraag niet beter kunnen stellen. Hij antwoord dat degene op het feestje honger en dorst hebben alleen daarvan afkomen als de ander hem of haar helpt. Je kan niet bij je eigen mond, maar een ander kan er wel bij.

De boodschap was me duidelijk, we moeten elkaar voeden(lees:helpen)in deze wereld. De man in de trein hoopt dat zijn feest de wereld doet beseffen dat we elkaar moeten helpen. ‘Succes!’, roep ik hem nog toe als ik de trein uitwandel. ‘en goede reis nog’, voeg ik toe. Hij knikt en lacht naar me. Aardige vent, dacht ik nog.

In de bus naar mijn werk liet ik mijn gedachte er nog eens over gaan en ik kom twee donderstralen van schooljongens tegen. Vechtend gingen ze de bus uit. Een vrouw van zon ongeveer een jaar of viertig schold de buschauffeur uit, omdat hij te laat vertrok. In een van de gratis kranten las ik over weer een bomsaanslag .Uiteraard dacht ik aan de man in de trein…. Dream on, gentleman.