Hoe deze man naar vrouwen kijkt

Ik wist niet goed wat te zoeken in de bib en ging dan maar wat strips lezen. Dat doe ik soms nog, meestal om vast te stellen dat het gros van wat tegenwoordig als volwassenenstrip gepubliceerd wordt ongelooflijk kinderachtig is en qua effect ofwel stoelt op overdreven gedetailleerde tekeningen zonder verhaal, op sadistische fantasieën met een overbodige dosis blote tieten, of op een soort arty-fartiness die volledig de mist ingaat. Een van de weinige goeie reeksen die ik ontdekt heb, is “Sabels en Galjoenen,” oorspronkelijk franstalig, van een zekere Ayrolles en Masbou. Geniaal is het, eindelijk terug iets met de humoristische zwier van de oude Asterixverhalen, toen Goscinny nog de scenarios schreef. Daarbij is het ongelooflijk grappig getekend. Niet slordig à la Kamagurka of Gummbah uit Humo, maar eigenlijk zeer gedetailleerd en toch karikaturaal. De gelaatsuitdrukkingen van de figuurtjes zijn op zich al voldoende om u een glimlach te bezorgen, dan moet ge nog niet eens de altijd sterke dialogen lezen. En op vele prentjes staan kleine, onnozele nevengebeurtenissen, waar ge de eerste keer zelfs overleest, maar die de ganse boel een extra rijkdom geven. Een aanrader dus.

Die dag had ik echter niet zoveel chance; ik pikte er lukraak wat science-fiction avonturen uit, met voor de zekerheid enkele van ‘Storm’ erbij omdat die toch nog een beetje te pruimen zijn. Dan moest ik me een plaatsje zoeken. Ik zie er meestal tegenop om in het leeshoekje van de stripafdeling zelf te gaan zitten, omdat het bevolkt wordt door mensen die dat soort dingen graag en constant lezen. Daarom zocht ik me meer een plaats in het midden van de verdieping; er bengelde een leuk meisjesbeen uit een van de zetels daar. Ik liep langs achter op het meisje toe (niet uit perversiteit, maar omdat ik nu eenmaal van die kant kwam). Haar benen bleven mooi, maar ik kreeg algauw de indruk dat ze een ouwe vrijster van veertig was. Misschien was het haar ernstige blik, of iets in haar houding, ik weet het niet. Toch ging ik vlak tegenover haar zitten.

Haar been dat over het andere geslagen was, vertoonde een fel blinkend wit lijntje; nog steeds uitgaande van mijn ouwe vrijster-hypothese, dacht ik dat het een ladder was in haar nylonkous. Ze droeg een mooie jeansrok, het model dat bovenaan de ronding van het poepke volgt, dan een beetje versmalt, en ter hoogte van de knieën terug iets wijder wordt. Daardoor kon ik ook de lijn van haar been onder haar rok iets verder volgen. Opnieuw, niks op aan te merken.

Haar borsten zaten naar mijn mening iets te dicht bij elkaar geklemd in een blauw truitje met ritssluiting, dat bijna volledig gesloten was. Ze had licht krullend haar dat over haar schouders en rug hing; bovenaan had ze een korte, nog wel stijlvolle middenscheiding. Intussen begon het me te dagen dat ze eigenlijk veel jonger was dan ik eerst had geschat, en helemaal niet lelijk.

Haar smalle neus, met een lichte golving in het midden ervan, was mooi en straalde tegelijk karakter en intelligentie uit. Ze had een beetje droeve, melancholische ogen, die ongetwijfeld ook zeer fel konden zijn. Op een gegeven moment leek het meisje iemand te zoeken in de bib, of was ze nieuwsgierig naar de herkomst van een of ander geluid. Daarbij liet ze, opkijkend, haar pupillen snel van links naar rechts schieten, en vond ik dat meteen het moment om haar lachend, met opgetrokken wenkbrauwen aan te staren. Ze beantwoordde mijn blik met een glimlach die vertelde dat ze wel begreep dat ik haar aankeek omdat ze zo intens zoekend aan het rondloeren was. Of ze ook begreep dat ik daar zat vanwege haar lekkere benen, weet ik niet.

We lazen allebei verder in ons boek. Het was bij mij inmiddels al zo erg, dat ik vergeefse pogingen deed om erachter te komen wat ze aan het lezen was. Misschien wel iets dat ik kende en waarover ik een boompje kon opzetten ? Het lukte echter niet en ik gaf haar benen dan maar terug aandacht. Dat is ook het gemakkelijkst wanneer je doet alsof je een boek leest. Er bleek niets nylonkous aan te pas te komen: deze benen waren gewoon van nature zo mooi. Het streepje licht dat ik eerst gezien had, was de reflectie van een bibliotheeklamp op haar perfect gladde onderbeen. De voeten van het meisje staken in open zwarte damesschoentjes, die de tenen bloot lieten. Het werd tijd dat er iets mijn gedachten verzette, of ik was me zielig gaan voelen.

Gelukkig kwam mijn vriendin toen ook op de afdeling binnen. Ze zette zich naast mij en na een vergelijking van wat we aan het lezen waren, stonden we op om samen buiten te gaan. Ik voelde me wat schuldig tegenover het meisje met de lekkere benen, maar ja, zo is het leven. Had even zin om haar bij het passeren een vriendschappelijk tikje tegen de omhooggestoken knie te geven, maar weet gelukkig dat zoiets een beetje te aggressief overkomt. Na een laatste blik achterom op haar golvende haren die net over de rug van de zetel vielen, ging ik zonder spijt naar huis. 😮