Hoe het met de liefde is

Waar is ook alweer die bushalte waar ik vanochtend ben uitgestapt? Ik ken deze stad niet. Mijn overvolle hoofd wil me niet zeggen welke kant ik op moet. Omdat ik een uur voor het einde de congreszaal uit ben geslopen, sta ik alleen. Het is koud en het begint al te schemeren. Met een stevige pas sla ik een weg in, hopelijk in de richting van het centraal station.
Mijn gedachten zijn Engelstalig. Het gebeurt me wel vaker, dat ik na een dag discussiëren met internationale collega’s mijn moedertaal kwijt ben. De koude buitenlucht slaat op mijn gloeiende wangen. Mijn schoenen knellen maar mijn hoofd wordt vrijer, de werkdag lost langzaam op. Drie kruispunten later onderscheid ik in de verte een bushalte. Er staat een man te wachten, in werkkleren. Een bouwvakker, lijkt me. ‘Gaat deze bus naar het station?’ vraag ik hoopvol. Hij bevestigt met een knik.

‘Ga je naar huis?’ vraagt hij.
‘Naar het station, en dan met de trein naar huis, ja. Jij ook?’
‘Ik neem de bus naar huis, heb de voorman gevraagd of ik wat eerder op mocht houden. Maar jij moet nog een eindje dan?’
‘Een uur met de trein, dus valt wel mee.’
Hij schraapt zijn keel, met vaste tussenpozen, ritmisch. Dan vraagt hij:
‘En, hoe is het met de liefde?’
‘Pardon?’ vraag ik.
‘Hoe het met de liefde is.’
‘Goed. Ik heb drie kinderen. Hoe laat komt de bus eigenlijk?’
‘Over twee minuten. Maar jij bent dus getrouwd?’
Ik lieg door te knikken. ‘Jij bent dus vrijgezel?’
‘Ja. Maar ik heb een vriendin gehad, we woonden samen.’
Weer schraapt hij zijn keel, maar ditmaal kletst er een fluim op de stoep.
‘Ze heeft me helemaal leeggezogen.’
Hij vertelt. Ik luister. De stoep krijgt steeds meer stipjes. Eerst aan zijn kant, uit mijn oog, maar bij het beschrijven van die nacht dat hij zijn vriendin betrapte met een ander, vliegen ze ook vooruit, in mijn zicht. Mijn hongerige maag draait door die slijmerige klodders. Ik luister geboeid, zie zijn hele verhaal voor me. Zijn vriendin wordt steeds lelijker en luier in mijn hoofd. Mijn bushalteman steeds sympathieker.
‘Dat was echt een bitch – gggghhrrrr… spletsj – hé daar is onze bus.’