Hoe homo scribens homo pecunia wordt.

Het ziet er uit als een homo-erotische fantasie. Een illustratie waarop vanuit ‘op de knieën-perpectief’ 4 blonde min of meer jonge mannen afgebeeld staan die een zeker manbeeld belichamen. Ze zijn naakt op een klein wit broekje na. Bij nadere bestudering blijkt het broekje een sportbroekje maar dan eentje dat allesbehalve van deze tijd is. Geen flitsende kleuren en van het model ‘hoogwater’, ruim boven de navel. Het hele tafereel ademt trouwens de sfeer van voltooid verleden tijd. Het is de voorplaat van het nieuwste boek van Midas Dekkers, ‘Lichamelijke oefening’. Een 352 pagina’s lang betoog dat sportbeoefening in essentie sportverdwazing is. En door aan te knopen bij malle vormen van Körperkultur uit het verleden liggen de argumenten waarmee moeiteloos aangetoond kan worden dat die verleden tijd allesbehalve voltooid is, voor het oprapen. En wat is leuker dan de Arische übermensch en Homo Adidas in hetzelfde continuüm te situeren?

Midas Dekkers rekent met de meest uiteenlopende malle verschijnselen gewoonlijk moeiteloos af binnen het bestek van een A4-tje. Je bent columnist of je bent het niet. Maar het aantonen van de dwaasheid van sportbeoefening lijkt ’s lands topcolumnist bijna te machtig te zijn geworden. Maar liefst 352 pagina’s had hij nodig om al die zwoegers wier inspanning een betere zaak waardig is, op hun nummer te zetten. Hoe moeilijk kan het zijn oudere mannen beentje te lichten die met hun te dikke buiken op zaterdagochtenden amechtig hijgend, zwetend in flitsende trainingspakken op een sukkeldrafje voortstrompelen? Of jonge mannen een spaak in het wiel te steken die zich in topconditie trainen om op regenachtige novemberdagen op speciale slechtterreinfietsen om het hardst door modderparcoursen te baggeren met voor de winnaar als enige beloning een zoen van de plaatselijke rondemiss. Een meisje dat zich op momenten dat er geen bemodderde wielercrosser beschikbaar is laat aflebberen door de rest van de dorpsjeugd. Die, kennelijk niet zonder reden, geen enkele moeite doet voor het cultiveren van een goddelijk lijf.

Het lijdt niet de minste twijfel dat homo scribens Midas Dekkers ook homo Adidas moeiteloos in een A4-tje kan ontleden. Maar op de duur levert dat talent een probleem op. Van alleen A4-tjes kan de schoorsteen ook in huize Dekkers niet permanent roken. Meer papier zorgt voor meer warmte. Hoe dikker het boek, hoe langer de schoorsteen rookt. Soms moet homo scribens een beetje homo pecunia zijn. Een boek is meer werk dan een column maar een boek van 352 pagina’s is veel minder werk dan 352 columns. Het ideeënrendement ligt namelijk veel hoger. Voor een columnist die het beginsel ‘schrijven is schrappen’ tot een hogere kunst verheven heeft is het een verademing als de valbijl van de 500 woorden even buiten werking is. ‘Darlings’ hoeven niet ‘gekilld’ te worden, in een boek is plaats voor allemaal.

Maar “elk voordeel heb se nadeel”. Een vaste columnist stuurt zijn stukje in en dat wordt geplaatst (of op de radio voorgelezen). Maar een tekst voor een boek is niet 1, 2, 3 gepubliceerd. De uitgever wil wat terug voor de risico’s die hij er voor moet (of zegt te moeten) nemen. Homo scribens wordt via homo pecunia homo ouwehoer’es. Er moeten verplichte nummertjes Midas Dekkers ten beste worden gegeven. Bij Matthijs van Nieuwkerk tot Catherine Keijl aan toe. Op een plekje dat opgewarmd is door het zitvlak van een of andere politicus of Jantje Smit. Nu Midas de verplichte talkshows heeft afgewerkt is hij voorlopig, ik weet het uit de eerste hand, nergens meer voor te porren. Hij is leeg, afgemat, uitgewoond. Elke overeenkomst tussen Midas en homo Adidas is overigens onbedoeld en geheel toevallig.