Hoe ver je ook verdwaald…

Ik hoor de klok tikken, hier in mijn oppas huisje. Ik hoor mijn vingers over de toetsen razen,en soms als ik even nadenk hoor ik zelfs mijn adem haling zijn gang gaan. Tekens des leven, noem ik ze maar.Ik steek een sigaret op, laat de sigaret even door mijn vingers rollen, om er diepe happen nicotine van te kunnen nemen.
Ik rook te veel, veelste veel. Ik weet het van mezelf, doordat ik inmiddels misschien wat piepend kan adem halen, omdat ik niet meer zo hoog kan gillen als meisjes dat horen te doen, omdat me vader het me te vaak verteld en omdat
ik soms niet eens weet waarom ik een sigaret opsteek. Er zijn vele momenten, dat ik een sigaret opsteek, als afweer middel tegen de stress. Alsof dat stokje vol met kanker, met al zijn gifstoffen in mijn longen, mijn hoofd kan helderen. Nicotine-fix noem ik de sigaretten altijd in mijn hoofd. Ze zijn mijn smeulende, vonkelige stukjes tabak, die vele nachten hebben verlicht. Die vele tranen weg genomen hebben, en vele chaos gelaten hebben voor wat het was. Inplaats van driftig me kamer op te ruimen, stond ik op een of ander balkon,
of in een kamer waar je niet mocht roken,stiekem mijn rommel weg te roken. Ik kwam terug, en de rommel was nog even groot, een bureau vol met spullentjes en geschreven maar nooit verzonden brieven, boeken op de grond, kleding overal, tandpasta op mijn wasbak – als blijk van dat ik in alle chaos altijd mijn tandjes poets – en een bed vol met opladers, nintendo’s en alle overige zooi die gewoon niet in een bed thuis hoort. Maar mijn Nicotine-fix sigaretjes nemen alles van me weg.

Wonderen zijn de wereld nog niet uit,
het is maar wat een gek erin wil zien

Toen ik verhuisde, de laatste keer, want ik ben veelste vaak verhuist in mijn leven, en zal nog veel vaker gaan verhuizen, heb ik geprobeerd, afstand te nemen van chaos uit het verleden. Briefjes, notities, foto’s, lege pakjes sigaretten, lege blikjes, lege doosjes, oorbellen waarvan er één ontbreekt, opladers, stekker dozen,knutsel – hobby spullen, kleding – vijf vuilniszakken maar liefs gevuld met zowel de meest dure , als meest goedkope broeken, shirts,
nieuwe boxers en nieuwe sokken zijn allemaal verstuurd naar de afri-kikkies.
En ik mis de kleding niet, absoluut niet, me kleding kast is inmiddels weer even vol. Lang leven dat ik ziek ben,
en het online shoppen, met natuurlijk nicotine fixx sigaretjes ben gaan weten te waarderen.
Wel miste ik de chaos, de routine in het ‘ik ben wat kwijt, maar ik weet zelf niet wat’.

Missschien was ik al die tijd mezelf wel kwijt, en misschien heb ik het nu eindelijk gevonden.
Hoef ik niet meer rond te struinen in mijn kamer naar stukjes ik, en sprokkel ik er delen aan vast, die eigenlijk nooit bestaan hebben of in een leven behoren wat allang ver achter mij ligt.

Raas ik de tijd voorbij?
Haal ik de tijd in, inplaats van de tijd mij?

Door dit te typen, besef ik dat ik vragen heb, en dat mijn zoektocht nooit gestopt is, maar doordat de rommel ontbreekt merk ik dat een nieuwe manier van chaos heb.

Ik verzamel geen legen blikjes meer noch lege sigaretten pakjes. Ik heb geen stapels brieven meer in allemaal dozen waarvan alles overhoopt ligt, en elke letter die uiteindelijk een zin wordt onsamenhangend vertellen wie ik ben.

Wat ik wel precies mis, dat weet ik niet.
Ik heb nu nog altijd de Nicotine-Fixx,die me ook in mijn volgende zoektocht ondersteunen zullen!

En kan ik als het ware verdwalen in een achtertuin. In de zomer hou ik van de zomer en in de winter hou ik van de winter. En tijdens Kerst geniet ik van de lichtjes en in maart van het nieuwe groen. Eigenlijk vind ik het altijd goed.
Zolang er maar iets is, waarin ik kan verdwalen