Hoereren

‘Flikker op.’ Terwijl ik de woorden schreeuw voel ik tegelijkertijd het speeksel in TGV-vaart m’n mond verlaten. Voor me hoor ik gesnik en als ik kijk zie ik op het jonge meisjesgezicht speeksel lopen, dikke, trage klodders glijden over haar rood aangelopen wangen. Mijn speeksel. Twee helblauwe ogen kijken me bang aan. ‘Kutkind’, mompel ik. Als ik mijn arm hef om haar een mep te verkopen, rent ze er vandoor. Over het tuinpad, door het hek de stoep op. Zonder om te kijken speert ze er als een angsthaas vandoor. ‘Schooier’, roep ik nog, maar ben bang dat ze het niet meer hoort.

Dat ze de gore rotmoed heeft om hier aan mijn deur te schooien voor nieuwe speeltoestellen op haar school. Hoe durft ze. Ze had nooit geboren mogen worden. Abortus was voor haar nog te goed geweest. En dat aborteren van die kleine schooier kan wat mij betreft nu nog steeds en haar ouders erbij. Donder op zeg.

Dat het waterhoofdige bestuur van haar school een nieuw gebouw neerpoot, betaald door gemeenschapsgeld, is tot daar aan toe. Dat deze mensen die zich managers noemen – en vanuit die titel teveel beloond worden, iets wat ze overigens zelf regelen – om geld smeken is ook nog te billijken. Dat ze zelf teveel verdienen, oké. Maar dat ze de moed hebben om kinderen te laten schooien voor geld om het schoolplein in te richten, is godgeklaagd. En ook God begrijpt het zeker niet. Zelfs Hij begrijpt dat je nooit moet bezuinigen op je eindproduct, kinderen dus. Iets wat de scholen in Nederland tegenwoordig consequent doen. Bijzonder, speciaal of openbaar. Elke school, geen uitzondering.

Natuurlijk ontstaat het probleem dankzij de overheid die te weinig geld in de scholen pompt en ook dankzij het fenomeen bovenschools management dat een deel van het geld van de scholen weg slokt, om in ieder geval de salarissen van die waterhoofden te betalen. Want een salarisadministratie voeren voor je zelf is een relatief simpele klus. Ook ik heb mezelf nog nooit te laat betaald. Eerder te vroeg en teveel.

Nee, dit land is diep gezonken in de voorspoed die ons ten deel is gevallen. Kinderporno verafschuwen we, maar we vinden het prima om onze kinderen te laten hoereren langs de deuren voor een rottige euro. Hoe diep kun je zinken. Maar ook de verenigingen doen mee aan het prostitueren van de Nederlandse jeugd. Met contributie alleen red je het niet meer. Nee, loterijen zijn er nodig, sponsorlopen en verzin eens wat. Veel geld is nodig om aan al die achterlijke regeltjes van de regering te voldoen.

Omdat iemand zonodig in Volendam met lucifers wil spelen prima, moet kunnen. Maar dat door de brand die daarna ontstaat, verenigingen zich blauw moeten betalen aan nutteloze veiligheidsmiddelen, is volkomen belachelijk. Nederland ten voeten uit. Terwijl de meest simpele manier om brand te voorkomen is, niet spelen met vuur.

Nee, om geld te versieren sturen we onze spruiten, de toekomst van ons land met blonde haren en blauwe ogen langs de deuren, smekend en schooiend om geld. Jong en onschuldig verkoopt goed. Dat weten sommige Belgen ook. Maar investeren in de toekomst doen we niet. Laat de kinderen het maar bij elkaar schooien. Alleen maar omdat we het verdommen de enige juiste keuze te maken, die we moeten maken. Investeren in onze kinderen, in onze toekomst. Maar dat doen we niet, liever gebruiken we de Nederlandse jeugd als hoer die schooit van deur tot deur.