Hij zat naast zijn bed en hield zijn hand vast. Eindelijk waren zij een keer samen, ik bedoel echt samen in een innig moment; niemand stoorde hun nu. Er werd niet gesproken maar hij kreunde, zijn gezicht vertrok en sprak: pijn – pijn. Hij was een Die-Hard en als hij pijn had dan kon men zich verzekeren dat het ook echt pijn deed. Twee andere betrokkenen liepen op de gang al pratend hun rondjes en lieten zich niet of zelden zien, maar hij bleef zitten en hield zijn hand vast om hem maar niet te laten ontglippen; dit tegen beter weten in. Een verpleegster kwam binnen om hem nog een verdoving te geven en dan zag je dat hij rustig werd. Hij werd zwaar onder de dope gehouden.
Heel langzaam voelde hij hem wegglijden. Soms ontdekte hij een trilling op zijn oogleden of voelde hij een beweging in zijn vingers; vingers die hij krampachtig vasthield om elke beweging te kunnen registreren.
Kom even naar de gang en neem even afstand, kom tot jezelf, zeiden de anderen. Maar nee, hij bleef ernaast zitten en hield zijn hand nu met beide handen vast. Na uren de wacht te hebben gehouden moest hij een sanitaire stop maken en hij vroeg of iemand anders zijn hand even wilde vasthouden. Toen hij terugkwam stonden de anderen naast het bed en keken bezorgd. Hij vroeg daarnet waar je was, zeiden zij in koor en meteen verdwenen zij weer de gang op. Hij bekeek zijn gezicht en sprak enkele woorden tot hem maar hij reageerde niet meer.
Een verpleegster kwam binnen om hem nog een verdoving te geven maar hij reageerde er niet meer op. Zijn hart klopte nog wel maar hij vertoonde geen tekenen van pijn meer. Zijn hand werd slap maar hij ademde nog. Hoeveel zou hij nog waarnemen? Zou hij nog iets willen zeggen? Wil hij nog iets vragen? Weet hij dat iemand naast hem zit? Voelt hij dat iemand zijn hand vasthoudt? Weet hij dat iemand hem zal missen?
De display naast hem geeft zijn hartslag aan en hij ziet dat het ritme veranderd. Onregelmatige curven zijn erop af te lezen met soms te lange tussenpozen. Dan is het stil, de display zwijgt en geeft een rechte lijn aan. Hier zit hij dan, voor het eerst in zijn leven samen, hand in hand.
Samen met zijn vader, zonder dat iemand hun ooit nog zal storen.
11 reacties
schoevers · 26 oktober 2007 op 22:15
Prlwytskovsky,
Een heel mooie culumn, zeker voor een ieder die dit in zijn leven al eens meemaakte.
Het gevoel is goed omschreven. Het deed me wat.
Groeten,
Hans.
pally · 26 oktober 2007 op 22:20
Een mooie column over een belangrijk moment.Toch, ook als het geen persoonlijk verhaal is, of fictie, had ik hier liever de ik-vorm gezien.
Verander alleen de laatste twee zinnen eens in die vorm, dan voel je waarschijnlijk wat ik bedoel, Prlwt.
groet van Pally
lisa-marie · 26 oktober 2007 op 22:40
Kippenvel…
en het raakt mij.
klapdoos · 26 oktober 2007 op 22:50
Heel mooi verwoord, gaarne gelezen, omdat ikzelf in precies dezelfde situatie ooit zat te wachten op het einde van mijn moeder. Mooi geschreven Peet..
leny
KawaSutra · 27 oktober 2007 op 02:03
Heel mooi. Maar Pally heeft wel een punt. De ik-vorm haalt het nóg dichterbij. En anders een keuze voor een dochter dus in de zij-vorm zou de beide personen beter onderscheiden.
SIMBA · 27 oktober 2007 op 08:37
Mooi P. heel mooi.
DriekOplopers · 27 oktober 2007 op 12:06
Prachtig gedaan. Echt niet te evenaren. Intens en intiem. Met natte oogjes gelezen.
Driek
arta · 27 oktober 2007 op 15:51
Mooi, mooi, mooi!
🙂
WritersBlocq · 28 oktober 2007 op 00:12
Wat een prachtje!
DreamOn · 28 oktober 2007 op 12:10
Heel erg mooi.
Liefs DO.
Prlwytskovsky · 28 oktober 2007 op 13:45
@Kawa, Pally: de ik-vorm zou gevoels-technisch gezien te dichtbij komen. Bewust heb ik gekozen voor een vorm die het midden laat tussen ik, hij en zij. Invulbaar voor een ieder die het herkend.
@iedereen: dank voor de (h)eerlijke reacties. :wave: