Hollands gratisgevoel

Gisteravond met echtgenoot naar een concert geweest dat me via internet in de schoot geworpen werd. Bingo! Gewoon je naam en adres naar Radio 4 mailen en afwachten. Fantastisch om dan een paar dagen later een enveloppe in de bus te krijgen met het chique logo: de vrijdag van Vredenburg. ‘U hebt een prijs gewonnen, gefeliciteerd!’ , stond jubelend in de begeleidende brief. Het originele Hollandse gratisgevoel nam bezit van mij. Het bestaat echt. Een opwindingsgevoel iets te ontvangen, leuk of minder leuk of zelfs iets totaal nutteloos, maar als prijs, dus voor niks!
Ik heb ooit meegedaan aan een slagzin schrijven voor een product. Ik weet niet eens meer waar het over ging. Maar ik kreeg een kookwekker toegestuurd in de vorm van een of ander dom kuiken met een felicitatiebrief erbij. Iedereen die meedeed kreeg dat stomme ding waarschijnlijk. Toch heb ik hem nooit weg kunnen gooien. Ik voelde me uitverkoren. Nu was dat weer hetzelfde: hoewel ik best wist dat er honderd maal twee kaartjes te vergeven waren geweest. Die andere 98 negeerde ik gewoon.

Daar gingen we, quasi nonchalant, maar verzorgd gekleed, richting ‘De rode doos’ zoals het tijdelijke muziekcentrum pal aan de A2 in de volksmond genoemd wordt. Het wat ben-ik-slim-geweest gevoel probeerde ik angstvallig vast te houden. Het zat in mijn dichte handtas naast het alvast uitgeschakelde mobieltje. Die ochtend was er namelijk toch lichtelijk aan geknabbeld. De Volkskrant meldde dat de rode doos ook in diezelfde kleur cijfers zat. Er waren financiële problemen door veel te weinig publiek. Alleen de kop heb ik gelezen, toen snel doorgebladerd. Het gevoel dat wij misschien als opvulling zouden dienen, duwde ik meteen weg.

De kale omgeving van het parkeerterrein – ook tijdelijk gratis- met parkeerwachten in lichtgevende vesten die geen vin verroerden, konden mijn triomfgevoel niet wegvagen. De garderobe, het gemurmel van stemmen, ik absorbeerde het bijna. Keek nog eens naar de kaartjes. Hield ze prominent in mijn hand. Ze werden niet gecontroleerd. Een kleine domper.
De plaatsen bleken best prima. Twee volumineuze dames met het verkeerde doordringende parfum zegen naast ons neer met een te blijde blik. Oh, nee. Ik probeerde niet te horen wat mijn buurvrouw tegen de ander zei. Helaas, mijn gehoor bleek te scherp.
‘Boffen wij even, had je toch nooit gedacht, zomaar gratis hier te zitten vanavond? Goed gedaan hè?’ Ze knikte ook nog naar me.

De Oost-Europese muziek was prachtig. Een professioneel koor, dito solisten en een dirigent met peper in zijn reet. Het was gewoon een geweldig concert. Maar de glans was er toch een beetje af. Ook al zei ik heel veel keren: ’mooi hè, leuk hè?’ Vooral tegen mezelf. En konden we na de pauze met natuurlijk een gratis drankje, wat plaatsen opschuiven, zodat de misselijkmakende parfumwalm wat vager werd. Langzamerhand kreeg ik het bruine vermoeden dat alle zijflanken door exclusieve winnaars zoals wij bevolkt waren.

Maar helemaal verdwenen was het gratisgevoel toch niet. Bij het naar huis gaan, stak het weer voorzichtig de kop op. Dit was dus helemaal voor niks! Misschien ben ik te Hollands om dat gevoel uitgeroeid te krijgen. Het zit rotsvast in de genen geplant.

En misschien, misschien wil ik het ook helemaal niet kwijt.