Hondenstrontje

,,Dat plekje bij zijn rechteroogje is een wratje, maar het kan ook een strontje zijn. Ik schrijf een zalfje voor dat u vier maal daags moet aanbrengen. Naar verwachting is het wratje binnen drie weekjes verdwenen. Zo niet dan moet het eventjes verwijderd worden.” De dierenarts stelt de diagnose plus behandelplan in een zucht en een scheet vast, en voor we het weten staan hond en ik weer buiten. Een tube oogzalf rijker en een flink aantal euro’s armer. Dat geeft niet want een wratje op je ooglid is irritant. Hoewel mijn hond er niet veel last van schijnt te hebben, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Wat ik wel weet is dat hij een gruwelijke hekel heeft aan gefrunnik aan zijn lijf. Aaien is oké maar alles wat in en rond een lichaamsopening moet worden gestopt, is vervelend. Behalve het eten in zijn bek dan. En daarom hadden er alarmbellen moet rinkelen toen de dierenarts verkleinwoorden zoals plekje, oogje, wratje, strontje, zalfje en eventjes, gebruikte. Verkleinwoorden verdoezelen vaak iets dat vervelend is en daar valt de categorie zalfje-in-het-oogje-van-mijn-hondje-smeren ook onder, vrees ik. Hopelijk biedt het bijsluitertje uitkomst en daarom zet ik mijn brilletje op.

Ik klem de kop van mijn hond tussen mijn knieën en vouw het papier open. De term oogzalf is snapbaar en ik verwacht dat de vermoedelijke tekst: ‘neem een kloddertje zalf en smeer dat in de ooghoek van uw hond,’ eveneens geen problemen oplevert. Maar ik lees: ‘Infectie van het oog veroorzaakt door voor chlooramfenicol gevoelige micro-organismen zoals voorkomend bij purulente conjunctivitis en ulcera van de cornea.’Terwijl ik dacht dat mijn hond gewoon een strontje heeft. Ik lees verder en val van de ene verbazing in de andere. ‘Minimaal vier maal per dag een kleine hoeveelheid van de zalf aanbrengen in de conjunctivaalzak.’ Ik gaap mijn hond met open mond aan. Nooit geweten dat hij zo’n zak heeft en waar ik dat ding moet zoeken. Ik besluit om simpelweg een beetje zalf in zijn ooghoek te smeren en draai de dop van de tube. Maar hond duikt weg en vlucht naar zijn mand. Hij ruikt lont en gelijk heeft hij.

De resterende tekst belooft ook al niet veel goeds. ‘In verband met mogelijke onherstelbare effecten op het hematopoetisch systeem en mogelijke sensibilisatie en contactdermatitis dient direct huidcontact vermeden te worden. Draag daartoe handschoenen.’ Ik ben verbijsterd. En dat gemene goedje moet ik in het oog van mijn geliefde viervoeter smeren? Hond staart grommend naar de witblauwe verpakking. Ik grom mee, draai de dop op het gifmengsel en stap over naar plan twee. Ik giet afgekoeld gekookt water in een bakje. Dat is goedkoper, veiliger en misschien wel net zo efficiënt. Ze bekijken het maar met dat oogzalfje.