Hout (vervolg 3)

Een vloer van triplex heb ik. Een houten zee van vijftig vierkante meter.
Ik kan overal voor anker. Triplex heeft drie laagjes, elk iets meer dan drie millimeter zodat de dikte in totaal een centimeter is. Onder mijn vloer ligt isolatie, drie lagen. Elke laag is ongeveer een centimeter dik zodat er dus drie centimeter groene vezelige matten liggen tot aan de kale oude planken van de woning.
Onder de planken komt een tijdje niks. Om precies te zijn zo’n twintig centimeter. En dan botst de holte tegen de diepste laag van mijn vloer, die ergens halverwege de dwarsdoorsnede verandert in het plafond van mijn buurvrouw.
Als een glad stuk papier draai ik vijfentwintig centimeter dikte steeds weer om en om.

Vandaag heb ik de tijd.
Beneden mij leeft het. De zelfde drie stemmen als altijd.
De man gebruikt het hele huis. Zijn stem zwerft overal rond.
Als ze alleen is is ze net zo onrustig als hij. Dan voert ze gesprekken. Van eetkamer naar keuken, naar woonkamer. En weer terug. Halfgesprekken.
Mobieltje geklemd tussen schouder en oor, vergroeid met haar lichaam. Of misschien vergroeid met haar rechterhand terwijl ze met links haar huishouden regelt.
Ook half.

Ik hoor een vraagteken in zijn stem nu, dicht bij de deur naar het trappenhuis. De deur slaat dicht. Hij smijt zijn energie altijd overal in.
Rommel de bommel de trap af, luide neurie, harde stappen, snel in volume verminderend. Onderdeur gaat piepend open. Béng. Dicht.
Stilte nu, onder me. Waar zou ze zijn?
Zo geruisloos mogelijk sluit ik de ijskast. Ik hou op met kauwen. Als je zelf stiller bent hoor je meer. Já! Haar stem schat ik in de eetkamer. Daar naar toe dus.
Haar stem is stationair. Ze zit misschien. Op de grond? Dat zou kunnen, ze heeft vloerbedekking. Roodbruine luxe.
De stem vertrekt weer. Ik ga mee. Woonkamer. Bank. Stem staat op. Eetkamer. Opnieuw stationair. Haar plekje zal nog wel warm zijn.

Nu moet ik kiezen. Ik mik op deze ruimte. Voeg me aan de kopse kant van het kleed waarop mijn eettafel staat, zonder stoelen. Ik hurk en klem de rand in beide handen.
Ik trek. Ik heb een eiken tafel dus dat schip vaart langzaam. Maar het vaart.
Tussen de vier masten maak ik het me gemakkelijk op het wollen dek.
Verdorie, ze vertrekt weer.
Ver weg. Slaapkamer? Rennen. Kleed weg. Liggen.
Nou gaat ze wéér.
Aha, woonkamer. Snel. Salontafel. Kleed weg. Liggen.
Opstaan.

Eetkamer. Slaapkamer. Woonkamer. Eetkamer. Woonkamer. Woonkamer. Woonkamer.
De deur kraakt, slaat dicht, hij is thuis.

Ik ben moe van het gymmen. Ik sta op en plaats alles weer terug.
Ik ga op de bank zitten, doe oordopjes in, en zet de televisie aan.
Hard.