Huppie

,,Waarom gaan jullie eigenlijk niet naar dansles?” Die vraag slaat in als een bom. Drie paar ogen staren me verbijsterd aan, drie monden blijven verbaasd openstaan. Een seconde later proesten mijn zonen het uit, slaan elkaar schaterend op de schouders en storten snikkend op het laminaat. ,,Voel je jezelf wel lekker ma of ijl je van de koorts. Dansles, hoe verzin je het, we zijn geen mietjes.” Ik voel me stevig op mijn teentjes getrapt. Hoort dansles tegenwoordig niet meer bij de opvoeding? En ik stamel: ,, Dat is de schuld van jullie vader. Hij vindt stijldansen ook drie keer niks. Hij is zelfs zijn ‘danshuppie’ kwijtgeraakt.”

Vijftien was ik toen ik met een koppel vriendinnen naar dansles ging. In die tijd was er zelfs een jongensoverschot. De rij met jongens en die met meisjes zaten keurig tegenover elkaar en bij het startsein doken alle meiden op het lekkerste stuk. Het watje, de slome en de engerd werden gedegradeerd tot muurbloemen waarmee we af en toe verplicht moesten dansen. Totdat bleek dat de slome en het watje fantastisch konden dansen en het lekkere stuk heel wat zere tenen en kapotte schoenen op zijn geweten had. Vanaf dat moment werd het tweetal bedolven met dansaanzoeken. De engerd bleef de engerd. Hij drukte de meisjes ietwat te stevig tegen zich aan. We konden precies voelen waar hij een rol pepermunt had verstopt. En zo danste ik van beginners, naar gevorderden. En daar bleef het bij. Mijn vriendenkring vond schuifelen, hossen en springen veel leuker dan de quickstep, de samba en de tango. Toen ik mijn ‘aanstaande’ echtgenoot leerde kennen, rook ik mijn kans. Het huwelijksfeest diende van start te gaan met een openingsdans. Dus stelde ik hem een ultimatum: zonder danspasjes geen huwelijk. Ik kreeg hem zo gek dat we naar dansles voor echtparen gingen. Daar dansten we in zonde want we waren niet getrouwd en dat mochten we van de dansleraar beslist niet verder vertellen. De dansles was een drama. Mijn aanstaande haalde steevast de pasjes van de quickstep, de tango en de cha-cha-cha door elkaar. Al tellend, en kijkend naar de grond, opende we het huwelijksfeest. En terwijl ik mezelf in de armen van een andere danspartner stortte, vermaakte mijn kersverse eega zich met de polonaise, de twist en een losbandige shake.

Heel soms krijg ik last van danskriebels. Daarom nam ik vorig weekend een kijkje in het buurtcentrum want daar is het elke vrijdagavond bal. Jaloers volgde ik de oudere echtparen die over de dansvloer gleden. Uitgebreid bewonderde ik de jonge koppeltjes die allerlei ingewikkelde pasjes dansten. Ondertussen droomde ik ervan ooit met één van mijn zonen over de dansvloer te zweven.

Maar mijn bloedjes van kinderen walsten mijn droom aan diggelen. ,,Dansles leuk? Mam hoe kom je erbij! Lekker pilsen, chillen, een balletje trappen of een dartje gooien, dát is pas leuk.” Hierbij zet ik een punt achter mijn dansambitie en geef de hoop, dat mijn wederhelft ooit zijn ‘huppie’ terugvindt, ook maar op.