Idologica

’n Vioolsoort draagt bijna zijn naam. Hij zat vol van zijn kruising zoals zijn tuin daarvan vol stond. ‘n Blauw-wit natuurlijk schoon wat lijkt op Viola Palustris. Ik vond ’t zo typisch dat zijn vioolsoort ’n omauitstraling had. Voor ons huis plant mijn pa in krokusschrift zijn vrouw’s naam in ’t gras. Ik zag haar vaak staan voor ’t raam. Zo trots als ’n pauw! Of ’t nu om flora of om fauna gaat, ’t was al gauw prima voor Pa Pals. Sprak ik al in ’n stuk dat hij ’n oud blind paard in doodsstrijd uit ’n sloot trok? Hij stond voorop als waar dan ook ’n lijf in nood was. Of ’t nu hoog of laag sprong, of vloog, of ’t nu groot, lang of kort was, hard of zacht, hij was daar voor aan ’t front. Ja, ook voor ’n schildpad,’n konijn, ’n haas, ’n cavia, ‘n mus stond hij klaar.
Wat mankt of matig at, waar ’n mop of pluim dwars zat of wat dan ook, daar bood mijn pa uitkomst. Hij vult ’n maag, of ’n hart, waar niks in zat, of waar toch wat ontbrak, spalkt ’n poot waar ’t brak, ja, natuurlijk ook bij mij of bij mijn zus of zo.
Hij ruimt altijd puin, daar waar ’t nodig was, maar hij gooit praktisch nooit wat bij ’t vuilnis. Wat ’t dan ook is of mag zijn, wat in of naast zijn zicht staat, wat in of naast zijn huis of schuur staat, dat blijft daar, voor zorg.

’n Autoband, ’n kaal, oud, rond zwart ding gooit hij op ’n hoop. Als ik vraag waarom, antwoordt hij dat ’t ooit van pas komt. ’n Kapot was- of afwasapparaat blaast hij handig nogmaals ’n tijd in van nuttig zijn. Mijn pick-up, uit mijn column waarin ik nog knap, blond was als ’n god, staat hoog op zijn lijst in ‘t opmaakschap. Ach, ’t ding draait nog maar matig, ’t is door mijn pa’s dood dat ’t zo ook blijft.

Mijn pa is ’t figuur waar ik wat van schrijf voor dit topic. ’n Grappig topic dat ik zo apart vind! Apart, dat is ’n mooi woord daarvoor. Apart, zoals mijn pa is. Om ’n oorzaak, ‘k mis wat vrijwillig, dit maal, schrijf ik in dit stuk nooit zijn voornaam voluit maar in ’t Frans staat zijn naam voor ’t bouwspul van ’n rots of van ’n huis. Hij wás mijn rots in ’n branding. Dat, maar ook hij, stond zo vast als ’n huis. ’n Houvast als ik ’t lastig had.
Mijn voorband is nu oud, kaal, versleten tot op ’n draad maar o zo nuttig na zijn ronddraaitaak. Hij ligt nu als ’n onmisbaar stootblok langs mijn grillig circuit waar ik nog vaak ’n bocht mis als ik op mijn motor als ’n dwaas voorbij raas. Hij zorgt nu nog altijd dat ik na mijn botsing, ’n slip of glijpartij zacht val!

Ik mis mijn pa, ja, ook voor mijn pick-up, maar vooral voor ’t spul waar hij zo trots op was. Ik dacht dat ’t om afval ging. Afval, ’t is toch afval van ons, van ’n buurman, ’n buurvrouw of ’n kind van ’t dorp? Hij schudt zijn hoofd als antwoord.
Nooit sprak hij van afval, maar dat ’t is zoals humor, wat ’n man, ‘n vrouw of ’n kind nodig had, dat ’t op straat lag. Mijn pa wist ‘t, hij snapt ‘t. Ik snap ’t nu pas, nu hij dood is.