IJdelheid…uw naam is Spotje

Ik schaam me zooooooo erg. Ik kan wel door de grond zakken. Niet één keer, niet twee keer, wel VIJF keer. Ik durf het bijna niet te vertellen *zucht*. Maar oké, ik heb het beloofd. Ik zal maar beginnen bij het begin. Gisteren was ik dus bij de ASF Awards in Escape. Mijn avond begon al goed. Met mijn camera in de ene en mijn Bailey’s in de andere hand liep ik met opgeheven hoofd heel elegant en charmant (dacht ik) op mijn nieuwe Prada’s te paraderen. Mannen lachten naar me, vrouwen keken me na. Ik dacht echt WAUW ik zie er goed uit en liep extra heupwiegend naar het toilet om mijn neus bij te poederen. Nog even mijn kleding checken voordat ik weer mijn grande entree zou maken. Toen ik in de spiegel keek begon ik spontaan te hyperventileren en dacht ik echt dat ik van mijn stokje ging! Ik zag namelijk tot mijn grote schrik dat ik er helemaal niet zo charmant en elegant bijliep!! De onderkant van mijn rok zat gewoon half in mijn nieuwe rode slip gepropt….. OEF! Je begrijpt dat ik de eerste paar uur niet meer van het toilet af durfde te komen. Achteraf denk ik dat ik had kunnen weten dat er iets mis was. Waarom zou iedereen nu opeens naar mij kijken als er anders nooit naar me wordt gekeken? Maar goed, ijdelheid uw naam is Spotje. Na al mijn moed bij elkaar verzameld te hebben, mijn donkere zonnebril op te hebben gezet, nog even om het hoekje te hebben gekeken of ik iemand zag die mij zou kunnen herkennen, deed ik een stap in het door mij inmiddels tot oorlog verklaarde gebied. Tot mijn grote verbazing zie ik daar bij het VIPgedeelte, de heren van Buckshot zitten! Ik had verwacht dat ze zich ergens in een kleedkamer zouden verschuilen. Dit was mijn grote kans. Ik ben in een hoekje gaan zitten (waar ik ze nog net kon horen) en heb de heren een tijdje gespot en afgeluisterd. En weet je, ik ben erachter gekomen dat de voor mij op het eerste gezicht ideale mannen op het tweede gezicht toch wel een paar kleine gebreken hebben (maar dat had ik eigenlijk kunnen weten, want mannen blijven mannen, toch dames?!)

Laten we beginnen bij Marcel, een man van weinig woorden. Moeilijk om een gesprek mee aan te knopen. Kijkt volgens mij altijd eerst de kat uit de boom. Op zich niet een slechte eigenschap maar niet helemaal handig als je hem heel leuk vindt en een gesprek met hem wilt beginnen (terwijl je zelf al niet zo spraakzaam bent). En Ivar, tsja, ehhhh, ik heb gisteren niet echt iets negatiefs kunnen ontdekken, behalve dan dat hij volgens mij heel erg nerveus was (maar dat is niet echt negatief). Ivar houden we dus nog een tijdje goed in de gaten. Bas, Bas, Bas, ik dacht echt dat hij de stille zwijgzame, ideale, drummende schoonzoon was. Jezus, wat kan die vent kleppen. Mijn oren waren helemaal rood van het luisteren naar de gesprekken die hij voerde met anderen en over de inhoud zullen we het maar niet hebben. En dan Adidas Martin, waarom is deze man niet geboren met ogen in zijn achterhoofd zodat hij ehh, hoe zeg ik het netjes, alles kan zien wat er om hem heen gebeurt en dan vooral het zien van al het vrouwelijke schoon wat er rondloopt. En daar komt ook nog bij dat hij weinig tactvol is. En dan René tsja, die heeft een beetje hetzelfde probleem als Martin, voor wat de ogen betreft. Verder praat meneer Van Kooten niet al te zacht en staat ook nog graag in het middelpunt van de belangstelling. Wat betekent dat hij nog luider gaat praten. Dus als je hoofdpijn hebt zou ik maar een beetje uit de buurt blijven of natuurlijk een aantal aspirientjes innemen.

Maar lieverds, no fear, ondanks jullie gebreken hou ik nog steeds van jullie. En Bas, ik mag van mijn man een kop koffie met je drinken maar alleen als de rest er ook bij is. En niet getreurd, jullie minpuntjes bevestigen alleen maar dat jullie ook maar mannen zijn……….oeps ik bedoel natuurlijk mensen.

Ik heb nu dus voor het eerst René live en de band playback gehoord. Wat zal ik zeggen, de zang klonk goed, het geluid was goed, de nummers waren te gek. Ze speelden Haven’t you heard en In Time (als het goed is kennen jullie deze van de fandag hoorde ik). Alleen voelden de heren zich volgens mij niet echt op hun gemak maar dat is logisch. Het lijkt me heel erg raar om te doen alsof je speelt terwijl je toch niet echt speelt maar er komt wel ergens geluid vandaan (kunnen jullie het nog volgen?). Ik heb in ieder geval geweldig genoten van de nummers en Haven’t you heard is wat mij betreft zeker een nummer 1 hit en een aantal andere bezoekers deelden mijn mening (neehee, niet de andere fans).

Maar om nog even terug te komen op mijn schaamtegevoelens (naast het verschrikkelijke gebeuren met mijn rok en rode slip) want dat had ik beloofd, ik heb dus nog steeds niet het lef gehad om de jongens aan te spreken, terwijl ik ze bijna kon aanraken. Even tussen ons, ik heb Martin dus tijdens het voorbijlopen wel aangeraakt in, hi hi hi, zijn kont, hi hi hi (kijk, dat durf ik dan wel weer), en hij had het, whoehahahaha, gelukkig niet eens door (lekker kontje hoor Martin!). Ik, die altijd het hoogste woord heb, zonder enige vrees op mijn doel afstap, de verschrikkelijkste vragen stel en nooit mijn klep kan houden, stond nu voor het eerst van mijn leven met mijn grote mond vol tanden. Hoezo dan, vraag je je af? Nou ja, gewoon, ik durfde helemaal niks te zeggen, niet op ze af te stappen, er kwam geen woord uit! Niet één zinnig woord! Ik….. Spotje de Verschrikkelijke, bij vrienden en familieleden ook wel bekent als Albertina Verlinde, zucht. Ik schaam me echt diep, ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Ik geloof dat ik maar een aspirientje inneem en naar bed ga en misschien valt het morgenochtend bij daglicht allemaal wel mee.

Truste,
Spotje

Oh voor ik het vergeet, nog even één ding, wie was toch die blonde dame met de ehhhh (prachtige) volle borsten die de hele tijd bij de band was. Ik kon maar niet uitmaken of ze nou Martin z’n vriendin of René z’n vriendin was :).