Ik begrijp mijn vrienden niet meer. En zij mij niet.

Weekendje gelogeerd bij vrienden. Reuze gezellig zoals altijd. Maar zo’n weerzien is ook altijd een ijkpunt voor de vriendschap. Aanleidingen daarvoor hoef je niet te zoeken, ze komen vanzelf en ze kunnen heel banaal zijn. Deze keer hun badkamer die ze opnieuw hadden laten betegelen. Een paleisje was het geworden. Witte tegels op de muur, grijze tegels op de vloer, oogverblindend mooi, glad en strak. Het geeft een gevoel van luxe en daar waren ze aan gehecht geraakt. Wat tegeltjes betreft, geen probleem, als ze vuil worden, doekje erover en de glans is terug. Tot zover niets aan de hand. Nog geen ijkpunt in zicht.

Lastig werd het meteen bij de voegen tussen de tegeltjes op de vloer. Geheel in stijl met de rest waren die voegen smetteloos wit toen de vakman er klaar mee was. Maar een doekje is niet opgewassen tegen schoenzolen die smetteloos wit groezelig dreigen te maken. Die voegen smetteloos wit houden is dus redelijkerwijze onmogelijk. Hun mooie badkamer is namelijk niet alleen een badkamer maar er staat ook een wc pot in. De deur van de badkamer (annex wc) wordt dus platgelopen. Vroeger toen we nog allemaal relaxed waren, zouden we samen gelachen hebben om het soort mensen dat zich druk maakte om witte voegen in de badkamer. Jammer dan, een huis is om in te leven, niet om naar te kijken, daar zouden we het roerend over eens geweest zijn.

Maar dat was vroeger. Noem het burgerlijkheid, noem het voortschrijdend inzicht, mijn vrienden hadden zich vastgebeten in het voornemen om het smetteloze wit van die vermaledijde voegen met hun leven te beschermen. En met mijn leven. Een moment was gekomen waarvan ik nooit gedacht had dat het ooit zou komen. Het moment dat je eigen vrienden, mensen die je zelf hebt uitgekozen, van wier redelijkheid je op aan dacht te kunnen, dat juist zij je in alle ernst durven vragen of je bij het betreden van de badkamer (annex wc) je schoenen uit wil trekken. Het durven was ternauwernood en gegeneerd, maar ze durfden.

Als vriendschap begrijpen is wat de ander beweegt, dan was dit er een aanslag op. In concreto willen ze dus dat ik op sokken of met blote voeten naar de plee ga. En dat ik me na het douchen aankleed, staand naast de closetpot. OP BLOTE VOETEN. Smetteloos witte voegen of niet, je staat vlakbij de plek waar minder dan een uur eerder misschien nog ge-urineerd werd. Misschien wel door een man. Staand dus. Dat spettert! Op de vloer. Over die smetteloos witte voegen. Volgende keer zal er wel een bordje hangen waarop staat dat ook mannen zittend moeten plassen. Want de logica is onverbiddelijk en rechtlijnig. Onderscheid tussen het badkamerdeel achter het douchegordijn en het deel waar de toiletpot stond was niet aan de orde. Overal lagen dezelfde tegels met dezelfde smetteloos witte voegen ertussen. Gelijke monniken, gelijke kappen. Je zou verschil kunnen gaan zien.

Ik wist gewoon niet wat ik met hun verzoek aan moest. Eerst maar eens negeren, besloot ik. Wie weet waaide het over. Stiekem met schoenen aan betrad ik de eerste keer het paleisje. Hoewel ze er niet bij waren bracht slim detectivewerk mijn faux pas aan het licht. Ik was er gloeiend bij. Dit ging niet overwaaien, het was hun huis, hun badkamer, het waren hun smetteloos witte voegen. Ik kon geen kant op, ik moest er aan geloven. Mijn schoenen bleven voortaan buiten de deur staan.

Niet alleen is het niet meer vanzelfsprekend dat ik mijn vrienden begrijp, omgekeerd geldt hetzelfde. Wat ik schrijf vinden ze soms maar raar. Niet wat ze van mij hadden verwacht. Zo ben ik helemaal niet, vinden ze. Ze kennen me beter dan ik mezelf ken, denken ze. Logisch dat ze het er ook niet mee eens zijn dat ik me soms niet ‘naar mijn leeftijd’ kleed. Hoe ouder je wordt, hoe saaier je er uit schijnt te moeten zien. Dat kan beter. Vond ik en daar sta ik gelukkig niet helemaal alleen in. Op de terugweg naar huis zat ik in de trein naast een meisje van een jaar of 22. Allebei aan weerszijden van het gangpad. We lazen. Zomaar vanuit het niets zei ze opeens tegen me hoe “leuk” en hoe “stoer” ze het vond dat ik een zuurstokroze broekriem droeg. Begrepen te worden, ik weet weer hoe het voelt.

Deze column staat ook op http://wizzkaz.web-log.nl/foute_teksten/
Daar kan je nog veel meer van me lezen.