Ik schrijf me

Ik zit op de fiets naar huis.
Ik ben net naar school geweest. Nog versuft na de ietwat langdradige les Frans dwalen m’n gedachten af, niet uitzonderlijk voor mijn dagelijkse tocht door het Noorderplantsoen. Alleen nu zijn m’n gedachten iets waziger dan anders, ik zweef af en toe zelfs een beetje, ik moet mezelf soms zelfs weer tot de realiteit roepen…Maar die taak neemt het verkeer deels van me over; af en toe een bijna-aanrijding…En Marthe is weer eventjes wakkergeschud.
M’n hoofd heeft blijkbaar meer (gezond;))voedsel nodig om te kunnen functioneren.
Vandaag denk ik na over schrijven. Het schrijven opzich. Het schrijven als passie.
Ik vraag me af waarom ik er niet genoeg hoop uit kan putten om “stabiel” optimistisch te zijn.
Waarom kan ik niet leven van schrijven, het creëren van mooie dingen, het vinden van een soort voldoening die langer standhoudt dan een uurtje(en geen lichamelijk en of geestelijke kater met zich meebrengt)?
Ik zou willen dat schrijven mijn oase is: het papier de ruimte en de pen de ikpersoon. Ik zou willen dat het schrijven m’n warme kop thee is als ik thuiskom van school, mijn nachtkusje voor het slapengaan, m’n omarming op eenzame bange momenten…
Maar IK faal hierin.
Ik zoek escapes in destructieve zaken, terwijl schrijven zo mooi en zuiver is.
Tevens wordt je van schrijven niet dik, krijg je geen littekens ervan en er sterven ook geen hersencellen van af.
Maar schrijven, hoe en wat? Misschien ben ik te kieskeurig: dagboeken schrikken me af; ongeremde emoties kunnen er niet in worden getemd…Maar “echt”schrijven is te perfectionistisch en schrikt anderzijds dus af.
Druk.
Ontspanning door schrijven?
Prik gewoon de ballon van spanning door met een PEN.
Wel wat doordrukken vereist(lees: doorzettingsvermogen).
Ja ik wil schrijven!
En nee ik wil niet dik zijn en nieuwe littekens krijgen en nog meer afstervende hersencellen(ja het kan nog;))
Ik wil m’n passie gepassioneerd beleven, in plaats van gefrustreerd en soms (lichtelijk) geestelijk geblesseerd.
Nu is hersteltijd zullen we zeggen.
Ik geef mezelf een tweede kans.
En m’n pen een hand: die van vertrouwen…
Samen begeven we ons naar het papier, en worden we vrienden
Langzamerhand een.
Echte liefde
Helemaal voor mezelf.