Ik sta er gekleurd op

“Kijk die heb ik ook, goed spul hoor en niet zo duur”. Terwijl ik dit zeg pak ik met mijn linkerhand uit de dichtsbijzijnde broekzak een lipstickje van hetzelfde merk. Ik houdt het naast de nieuwe lipstick van dezelfde kleur op het rekje voor ons op de Huishoudbeurs. Mijn vriendin kijkt aandachtig van het rekje naar mijn lippen en daarna naar het prijskaartje. Ik stop mijn eigen lipstick weer terug in mijn eigen linkerbroekzak en kijk met haar meer naar de andere beschikbare kleurtjes. Aan de andere kant van de tafel komt dezelfde verkoopster aanlopen die ons net iets over shampoo en conditioner heeft uitgelegd. Ondanks haar stralende glimlach en vriendelijke stem, hebben we niets gekocht. Nu staat haar gezicht grimmiger. Alsof de beurs bijna afgelopen is en ze op het punt staat haar schoenen uit te schoppen. Ze zegt niets en kijkt alleen maar. Niet naar de adspirant-klant die in de kleuren geïnteresseerd is, maar naar mij. Zoals altijd leidt een intensieve bestudering van de meest onbelangrijke details bij mijn vriendin tot besluiteloosheid. We zeggen heel braaf “Dag mevrouw” en we lopen weg. Ik voel die ogen nog in mijn rug branden. Ik ben iets minder ontspannen en probeer te raden wat dat mens denkt. Al bijna in de volgende hal schiet me te binnen dat ze waarschijnlijk alleen maar heeft gezien dat ik iets in mijn zak stopte en niet dat ik het er ook had uitgehaald. Niet genoeg bewijs om op te treden of maar iets te insinueren. Maar ze dacht natuurlijk wel het slechtste van me. Het duurt even voordat ik het ongemakkelijke gevoel kwijt raak.

Ik leg meteen een denkbeeldig bruggetje naar een paar maanden geleden. Ik liep op de Albert Cuypmarkt te struinen. Aan de linkerkant stond een beetje los van de rest een kraampje met edelstenen, half edelstenen en wat er voor door moet gaan. Ik keek wat over de stenen heen. Een armbandje stal voor mij de show. Hmmmm edelstenen die met een elastiekje bij elkaar werden gehouden. Het zal wel edel bedoeld zijn. Ik schoof hem om mijn pols en bekeek het resultaat. Op het moment dat ik naar de prijs wilde informeren, brakt het elastiekje en vielen de stenen in een grote cirkel en verdwenen tussen de andere kettingen, armbanden en ringen. Ik schrok me rot. Ik voelde me rood worden. En ik voelde me meteen verplicht om alle losse steentjes en het gebroken elastiekje dan maar te kopen. De marktkoopman zette een keel op en riep dat ik met mijn vingers overal af moest blijven voordat ik nog meer kapot maakte. “Mens verdwijn hier” Er volgden nog een paar worden die ik hier niet door de censuur heen krijg. Het geluid schalde over de markt. Ik vroeg nog of hij het echt zo op wilde lossen. Hij herhaalde zijn verzoek met alles er op en er aan nog een keer. Ik draaide me aangeslagen om en zag vanuit mijn ooghoek dat er twee agenten aan kwamen kuieren. Oh oh, dat ging dus een ander dagje uit worden dan ik had gedacht. Maar de Pino’s keken me alleen maar aan en de linker gaf een knipoogje. Ze kuierden rustig voort.
Aan de overkant stond een grote kraam vol met grabbelprullaria voor E. 1,– of E. 2,–. Ik wees heel spontaan een grote turquaaskleurige roos aan een zwart koord aan. Mijn lievelingskleurtje. Toen ik het ding in een zakje aangereikt kreeg, zag ik boven de hand weer een knipoog. Het hoogbejaarde baasje van de bomvolle marktkraam zou nooit zo gaan tieren en schreeuwen als de verkoper van de plastic edelstenen. “Ach mevrouw, je moest eens weten hoeveel hier gejat wordt. Ik ben heel blij met iedere euro van een eerlijk mens.”

De roos is veel te opzichtig om te dragen. Maar hij pronkt hier al maanden in de kamer aan de deurklink als beschermengeltje voor boze mannen en valse beschuldigingen.
Aan het lipstickje kleeft een nare herinnering en ik gebruik nu even een ander kleurtje.
Ik ga maar eens op zoek naar een personal trainer die mij weer leert hoe je eerlijkheid uit moet stralen in de huidige maatschappij.