Ik tank, dus ik ben

Na het behalen van mijn rijbewijs was zelf tanken een van de volgende mijlpalen in mijn bestaan als automobilist. Daar was ik nog nerveuzer voor dan voor mijn rijexamen. Moeiteloos verzon ik het ene onwaarschijnlijke rampscenario na het andere. Dat de benzine me om de oren spoot zodra ik het pistool uit de houder trok, bijvoorbeeld. Of dat de vulopening aan de verkeerde kant bleek te zitten en ik de slang onder de auto door moest trekken. De tankdop die met geen mogelijkheid was los te krijgen beschouwde ik eveneens als een reële mogelijkheid. Dit alles zou natuurlijk gebeuren onder toeziend oog + hoongelach van klanten en personeel van het tankstation.

“Jongen, ’t is echt niet moeilijk”, sprak mijn vader mij geruststellend toe, nadat ik mijn vierenveertigste ijsbeerrondje door de huiskamer had afgelegd. “Je moet ‘m er gewoon in hangen en dan gaat het allemaal vanzelf.” Hij zei het niet met opzet zo, zo plat en dubbelzinnig, maar net als kleine kinderen hebben ook volwassenen soms niet door dat ze iets heel raars zeggen. Ik herinner me wel meer van die onbedoeld multi-interpretabele uitspraken van hem, zoals deze, lang geleden, toen ik aan de vooravond van een proefwerkweek meldde dat de voorbereiding me meer tijd kostte dan verwacht: “Denk je dat je klaarkomt met wiskunde?”

Maar genoeg over ongelukkige formuleringen. Wat betreft het tanken had die ouwe inderdaad gelijk: dat viel reuze mee. Volgooien en afrekenen, meer was het niet. Had ik me daar nou zo zenuwachtig over gemaakt? Ik weet nu dat je vooral goed moet opletten is dat je de juiste brandstof neemt, anders heb je een groot en kostbaar probleem. Ik heb mensen loeiend en balkend op de schouder van een wegenwachtmonteur zien uithuilen nadat ze per abuis diesel in hun benzineauto hadden getankt en zo de motor naar de gallemiezen hadden geholpen. Mij is dergelijk ellende gelukkig bespaard gebleven, maar ik krijg nog altijd een ‘O jee…’-gevoel wanneer de naald van de brandstofmeter de E begint te naderen. Diep in mij sluimert nog steeds de angst voor een kapitale tankblunder. Dat ik thuis uitstap en tot de ontdekking kom dat ik bij de pomp ben weggereden met de slang er nog in. Of iets dergelijks.

Mede daarom juich ik de opmars van de elektrische auto van harte toe. Het lijkt me werkelijk ideaal om verlost te zijn van de grondige mentale voorbereiding die elke tankbeurt weer van me vergt. Een stekker in een stopcontact steken, daar hoef je niet bij na te denken, dat is simpel. Het is wel een nadeel dat er nog niet veel oplaadpunten zijn. Verspreid over het land zijn het er een stuk of tweehonderd, meen ik, maar dat is natuurlijk bij lange na niet genoeg. Wil elektrisch rijden echt aanslaan, dan is een vertienvoudiging van dat aantal noodzakelijk. Dat moet kunnen, want zo’n laadstation heeft de afmetingen van een verkeerszuiltje. Misschien zelfs nog kleiner. Het reeds aanwezige straatmeubilair hoeft er niet voor te wijken, dus als oplaadpuntexploitant kun je je paal altijd wel ergens tussen ram

Juist ja, die had ik niet zien aankomen. Ik geloof dat ik steeds meer op mijn vader begin te lijken.