Ik vind je lief

‘Ik vind je lief’, hoorde hij een vrouwelijke stem zeggen. Even vertraagde hij daardoor zijn pas. Niet uit nieuwsgierigheid, niet uit jaloezie, maar om toe te geven aan zijn gevoelens, en zijn weg huiswaarts een andere richting te geven. De airco in het vliegtuig deed zijn werk, en ondanks dat hij blij was met de koelte, voelde het onnatuurlijk aan. Plaatsnemend in zijn stoel, maakte hij opgelucht zijn stropdas los. Hij zou eigenlijk zijn laptop op schoot moeten nemen, er lag nog wel het nodige werk op hem te wachten. Maar hij was zo moe, emotioneel uitgeput, niet fysiek, dat hij zijn ogen sloot.

Zijn gedachten bleven wakker. Waarom kreeg hij geen onvoorwaardelijke steun van zijn collega’s bij deze klus? Waarom zagen zij het belang niet in van het onderhouden van hun achtertuin? Of waren zijn belangen vertroebeld door emoties?
Hij was er eenvoudigweg waarschijnlijk veel te persoonlijk bij betrokken geraakt. Dat was hem in deze loopbaan nog nooit overkomen. Hij had het wel zien gebeuren bij collega’s, soms terecht, soms geheel onterecht. Dan had het vasthouden aan standpunten meer te maken met een pitbullmentaliteit, het uit egoïstisch oogpunt niet meer van plannen af willen wijken. Hij wist als geen ander dat egoïsme je niet ver bracht, met deze klus zeker niet. Er waren te veel partijen bij betrokken, te veel belangen, te veel mensen. Ze spraken een andere taal, ook al sprak iedereen Nederlands.

Hij opende zijn ogen op het moment dat de wielen van het vliegtuig los kwamen van de aarde. Met heimwee bekeek hij plaats die hij weer achter zich moest laten. Zijn assistente wees hem er op, dat hij zijn gordel nog om moest doen. Plichtsgetrouw deed hij dat, langzaam, alsof hij daarmee nog tijd kon rekken, en nog langer van zijn ‘thuis’ kon genieten. De stewardess die langskwam ter controle, knikte hem vriendelijk toe. Hij fluisterde zijn eiland gedag. De woorden moesten er harder uitgekomen zijn dan hij dacht, want hij zag een fronsende, afkeurende blik op het toch al strenge gezicht van zijn assistente. Hij wendde zijn hoofd af, vond het de moeite niet uit te leggen dat zijn woorden bedoeld waren voor het eiland wat hij achter moest laten. Ze zou proberen er de humor van in te zien, maar die had ze niet.
‘Meneer Pechtold’, sprak de blozende stewardess hem aan, ‘verstond ik u goed?’
‘Een water, a.u.b.’ sprak hij somber.
Om vervolgens in gedachten nog maar eens naar buiten te roepen: ‘ik vind je lief’.