Ik vind je lief

[i]‘Ik vind je lief’[/i]. Een zinnetje dat als een stukje afgebladderde hersenschors door mijn schedel dwarrelt, op het briesje van mijn gedachtenstroom. Vroeg zonlicht, met die speciale kwaliteit van zes uur ’s ochtends in de zomer, weerkaatst op de glazen van mijn bril terwijl ik door de nog stille stad loop. Vreemdvrijen, ik had het nooit gedacht maar het is toch gebeurd. [i]Life imitates art[/i]. [i]Ik, vind je lief[/i]. Maar jij ook, vind ik lief terug. De mooiste, de begeerlijkste, in ieder geval vanavond. En wanneer anders dan vanavond, dan [i]nu[/i]! leven we?
– ‘Giph, zullen we…’
– ‘Samarinde, ik… ja.’
– ‘Zul je… ?’
– ‘…’
– (zucht)
– (mijn zuchtmeisje)

[i]‘Ik vind… je lief[/i]’. Zei zij toen ik in de naroes van onze samenslaap onverwachtse melancholie ervoer. Vond zij dat ik een keuze moest maken, vroeg ik haar. En zo ja: voor wie? Vond zij haar, mijn vooralsnog eénnachtsstandige minnemuze, of vond zij jij, mijn [i]star spangled blushy cheeked earth shattering embodiment of womankind[/i], mijn lief?

[i]‘Ik vind je, lief[/i]’. Terwijl ik naar mijn kabouterhuisje met postzegeltuintje in de Wittevrouwenbuurt wankelwandel speel ik de film van afgelopen nacht af met de projector van mijn geest. Een feest van wederzijdse quasi-vrienden, hipdoenerij, alcohol, zo [i]fucking[/i] cliché, maar we vonden elkaar voor een avond. Ik stop op eén van de bruggen over de Oudegracht, en kijk naar het donkere water. Mijn gedachten volgen mijn blik naar beneden, maar wentelen traag, als klimop die langs de werfmuur naar beneden groeit. Zodra ze het oppervlak raken, rimpelt mijn reflectie, licht maar onmiskenbaar. [i]Water mirrors drunkenness[/i].

[i]Ik vind je lief’[/i]. Dat denk ik terwijl ik naast je tussen de lakens schuif, zachtjes, om je niet wakker te maken. Hoe kon ik ooit denken dat jij niet Mijnware was, en ik niet Jouwware? Zonder echt wakker te worden kroel je tegen me aan, je lippen iets van elkaar, zuchtend (of verbeeld ik het me maar met mijn schrijversgeest) ‘ik ook van jou’. Ik omhels je, nu slechts met twee armen maar dat zijn er genoeg om je lijfje te omvatten. Denkend aan Samarinde, die me de spreekwoordelijke schellen van de ogen deed vallen in een Handelingen 9:18-moment, denk ik aan jou, alleen aan jou, voor altijd jou.

[i]Ik vind je lief.

*) Begonnen met schrijven op 22 maart om 23.00 u, ingezonden om 23.57 u. Hallelujah![/i]