Ik was liever pyromaan geworden

Ik weet niet meer waarom ik het bewaard heb. Op zoek naar een onderwerp voor een nieuw verhaal werkte ik mij door een dikke map met oude krantenknipsels. Opvallende artikels bewaar ik, voor het geval dat. En nu was dat moment aangebroken, mede mogelijk gemaakt door een writers block. Ik weet niet meer precies hoe oud het artikel is. Tegenwoordig schrijf ik er altijd de datum en de naam van de krant op, zodat ik er altijd op de juiste wijze naar kan verwijzen. Maar deze was blanco. Het is mij ook een raadsel waarom ik het destijds bewaard heb. Waarschijnlijk omdat ik het een afschuwelijk bericht vond. De luidt namelijk “Leerling zet brand in docent”.

Het verhaal speelde zich af tegen het einde van het schooljaar. Op de school was het de traditie om als examenklas de school voor één dag op zijn kop te zetten. Ze noemden het De Stunt, en op vele scholen bestaat een soortgelijk tafereel. Sommigen organiseerden een concert, anderen kidnapten (zogenaamd) de docenten en gaven een zelf les. Maar dat jaar was de stunt verboden. Dit kwam omdat het voorgaande jaar, toen hebben een vijftal leerlingen zich ’s nachts in het schoolgebouw hadden binnengesloten. Daar hebben zij toen een feestje gehouden. Het alarm ging af en de politie trof drie van hen dronken in de docentenkamer en de twee anderen werden naakt gevonden in het kantoor van de rector.
Toen het bericht de school bereikte dat de avond ervoor een docent was overleden aan de gevolgen van een brand, was de gehele school geschokt. Leerlingen verklaarden dat zij wist wie het gedaan had. Er was een jongen die openlijk zijn haat tegen de docent uitte. Hij had verhalen geschreven over een illegale stunt, waarin hij kwam met ideeën om het schoolgebouw te vandaliseren of huizen van docenten in de brand te steken. De jongen was die ochtend niet op school gekomen.
Toen de politie bij zijn huis aan kwam om hem te ondervragen, was het al te laat. De jongen lag met doorgesneden polsen in zijn bed. Op zijn bureau lag een soort van draaiboek. Hierin had hij verschillende scenario’s beschreven om de docent te doden. Ook werd er een situatie beschreven die in grote lijnen overeen kwam met de wijze waarop de docent die nacht was omgekomen.

Ik loog. Ik weet wel waarom ik het artikel bewaarde.
Ik ben uiteindelijk accountant geworden. Het geeft mij zekerheid. Een som klopt wel of niet, er is geen andere mogelijkheid. De werkelijkheid die ik voor mijzelf gecreëerd heb, bestaat uit een optelsom van één en één. Buiten dat heb ik geen vertrouwen meer in de dingen om me heen.
Ik ben drie jaar ter beschikking gesteld. Ik schrijf nog steeds fictie, ondanks dat mijn hersenspinsels mij in de inrichting brachten. Fictie en kortsluiting blijken veel op elkaar te lijken. Men ziet nauwelijks verschil tussen autobiografie en fantasie. Behalve de mensen die zelf schrijven dan, en dan nog niet eens allemaal.
Toen ik ’s ochtends in de krant las, dat het huis van mijn leraar Duits was afgebrand, wist ik dat mijn naam als eerste binnen de vier muren van de kantine genoemd zou worden, door hen die het meeste genoten van mijn verhalen. Ik schreef over moord, maar nooit over de gedachte op het op mijzelf te plegen. Doodslag was mijn fantasie, suïcide bleek mijn autobiografie. Voor zover ik de scharen in mijn armen heb gezet tenminste. Niemand heeft mij ooit verteld dat wanneer je je polsen over de breedte doorsnijdt het langer duurt voordat je sterft. Ik was buiten westen toen de broeders mij naar de ambulance reden.

Ondanks dat ik genezen ben verklaard, wordt ik nog steeds gezien als psychopaat. Ik ben geestesgestoord en accountant, als ik de media moet geloven tenminste. Terwijl ik dat nooit heb willen worden. Ik wilde collega worden van Steven King. Of desnoods een echte ziekte in mijn hoofd hebben, alles beter dan voor gek verklaard te worden.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]