Ik weet niet eens je naam!

Ik twijfelde eerst of ik dit zou schrijven, vooral omdat ik haar niet goed ken. Toch wilde ik dit van mij af schrijven en ik denk dat iedereen, ook een eigen manier van verwerken heeft. Zoals bijvoorbeeld met vrienden en kennissen over nare onderwerpen van het leven praten. Ik had het vreselijke nieuws ’s ochtends toen ik wakker werd om ongeveer tien uur van mijn moeder gehoord. Ze vertelde mij dat er een meisje onder de trein was gekomen en het niet overleefd had.

Ze was eveneens mijn leeftijd. Toen dacht ik; Wie zou dat zijn geweest? Het was een meisje uit mijn woonplaats. Nu woon ik in een dorp en ken je bijna iedereen van gezicht, ook dit meisje. Zij is op een gruwelijke wijze aan haar eind gekomen, terwijl ze gewoon haar’’dagelijkse’’ trein wilde halen. Zoals zovele mensen dat dagelijks doen.

Met de mensen die er zelf voor kiezen heb ik geen medelijden maar wel met iemand die er niet voor kiest om dood te gaan en vooral niet op deze afschuwelijke manier!

We halen allemaal weer wat leerzaams uit dit drama, op die bewuste donderdag 5 mei Onder ander dat de spoorwegen nooit veilig zijn, ook al denk je dat het toch nog wel even kan. Ook ik en als zovele mensen, ben je soms zo op je tijd gebrand dat je dit soort gevaarlijke taferelen doet om op tijd te komen. Door die haast vergeet je soms goed uit te kijken, terwijl het gevaar om de hoek ligt.

Door zo’n tragisch ongeval kom jezelf weer met beide benen op de grond en maakt je weer bewust hoe kort het leven kan zijn van je naaste en jezelf. Heb zoveel medelij met haar en haar nabestaanden. Zo ontdaan ben ik al lang niet meer geweest, het voelt verdrietig en koud aan.

Hoop voor iedereen die haar goed kent, haar mooie dingen onthoudt en dit verdriet ooit nog eens een plekje te kunnen geven in jullie leven, dit zal wel een lange weg gaan worden weet ik helaas uit ervaring.

Het doet pijn als ik aan haar denk en aan haar naaste liefdes.