Ik wilde altijd al geweldig zijn. Ik wilde verbijstering brengen en ontroering. Ik wilde dat mensen me zagen als ik voorbij liep en me nakeken als ik voorbij was. Ik wilde bemind worden en begeerd zijn. Ik wilde alles, ik wilde de wereld. Ik vind mezelf echt geweldig. Ik ben blond en slank, heb grote borsten en lange benen. En ik ben niet alleen heel erg mooi maar ook intelligent. Ik heb gestudeerd en heb nu een goede baan. Verder ben ik grappig en best gevat. Ik weet mij in elke situatie te redden en ben altijd het middelpunt van de avond als ik op een feestje ben.
Soms word ik niet uitgenodigd door mensen, dan voelen ze zich bedreigd door mijn schoonheid, en dat snap ik heel goed, ik ben ook oogverblindend mooi. Veel vrienden heb ik niet, ik ben mijn eigen beste vriendin. En waarom zou ik andere mensen nodig hebben? Ik heb alles al wat ik zou willen! Mannen begeren me maar komen niet te dichtbij. ’s Avonds rukken ze zichzelf af met de gedachte aan mij, en alleen die wetenschap al brengt mij vaak tot mijn hoogtepunt. Waarom zou ik een man nodig hebben als ik mijzelf het beste ken van de hele wereld? Mannen brengen liefde, liefde brengt waanzin, waanzin brengt onzekerheid, onzekerheid brengt jaloezie en ga zo maar door. Uiteindelijk blijf je toch weer alleen achter. Je had er beter nooit aan kunnen beginnen.
Vaak zit ik hele avonden op internet te zoeken naar de nieuwste mode trends en de nieuwste fashion accessoires. Ik post foto’s van mezelf in nietsverhullende standjes op het World Wide Web en binnen no time heb ik reacties van over de hele wereld over mijn uiterlijk. Geweldig vind ik dat! Heel soms, als ik mezelf echt geweldig vind, ga ik op zoek naar de wereld. Want dat is het enige wat ik nog mis, verder heb ik alles al. Tot nu toe heb ik de wereld nog nooit te koop aangeboden gevonden, maar vanavond is mijn geluksavond, ik voel het.
En ja hoor, ik heb tot diep in de nacht gezocht, en alle zwarte randen en wallen onder mijn ogen die mij morgenochtend te wachten staan neem ik voor lief. Ik heb hem gevonden. Op Marktplaats nota bene. De Wereld. Even voel ik een euforisch moment dat ik met iemand zou willen delen. Ik kijk om me heen maar besef dan dat ik alleen ben. Dat is waar ook. Ik had niemand nodig…
14 reacties
Mosje · 21 februari 2011 op 10:34
En een reactie op dit stukje is zeker ook niet nodig?
Oke, ik zeg ff niks.
😉
Boukje · 21 februari 2011 op 11:00
Tja, wat willen we nou eigenlijk?
😕
phoebe · 21 februari 2011 op 11:07
Zoek de achterliggende gedachte van deze column…. 😉
Mosje · 21 februari 2011 op 11:09
Ik zeg het lekker toch: leuk stukje hoor. Heb maar 1 bemerking: de eerste alinea had je wel achterwege kunnen laten… Gewoon patsboem beginnen met jezelf ophemelen zoals je in de tweede alinea doet
arta · 21 februari 2011 op 11:45
Ik moest hier erg om lachen!
Leuk geschreven!
pally · 21 februari 2011 op 13:53
Zonder de intro, een prachtig sarcastisch stukje!
groet van pally
Ferrara · 21 februari 2011 op 14:13
Ach ja, “ken u zelve”
Vermakelijk stuk.
DreamOn · 21 februari 2011 op 21:12
Het woordje ‘ik’ komt er heel, heel veel in voor. Ik begon met tellen, maar ben gestopt.
Het is wel logisch, als alles om ik draait, dat het centrale woord ook ‘ik’ moet zijn.
Goeie column, maar ik ben bang, dat ik de achterliggende gedachte nog niet helemaal vat…
Tja… Blond. (Zonder heel grote borsten en lange benen, dat is dan wel weer jammer! 😀 )
Mien · 21 februari 2011 op 22:33
Kijk deze globetrotter gaat ver komen.
Goed stukje Phoebe.
Mien (without boobies)
Shitonya · 22 februari 2011 op 00:51
Ik schijt de wereld al dagelijks uit, dat kun je er beter mee doen dan op marktplaats zetten. Beetje goede column
Fem · 22 februari 2011 op 07:28
Nog steeds eenzaam aan de top…
Leuke “zelfspot” Phoebe 😀
phoebe · 22 februari 2011 op 09:17
Het komt er op neer dat we alles willen hebben en daarbij niemand nodig hebben, maar zodra die wens uitkomt ben je alsnog niet tevreden..
Harrie · 22 februari 2011 op 09:40
Hee hallo, als je niemand nodig hebt mag je wel bij mij in het bos komen wonen. Plek zat en lekker rustig. Geen gezeur aan je kop en heel veel waterspiegels om te ijdeltuiten.
Marley_jane · 22 februari 2011 op 17:34
Ik dacht : wat een ego. Maar toen ik eenmaal het sarcasme door had, moest ik er lachen.
Leuk.