‘I’m gonna miss you in the morning’

Toen ik op een koude decemberavond afscheid van mijn liefje nam, kwam spontaan ‘I’m gonna miss you in the morning’ van [url=http://www.quincyjonesmusic.com/]Quincy Jones[/url] (en gezongen door Luther Vandross en Patti Austin) in me boven. Bijna iedereen kent Quincy Jones van zijn productiewerk voor Michael Jackson, maar hij is ook de man achter onder meer de MOBO-awards, het tijdschrift Vibe en de hitserie ‘Fresh Prince of Bel Air’ (met Will Smith). Ook was hij de drijvende kracht achter ‘We are the world’, maar dat zouteloze nummer vind ik vooral een smet op zijn blazoen. In de jaren ’60 is orkestleider en arrangeur Quincy Jones (of kortweg ‘Q’) al een gerespecteerde naam in de jazzwereld en heeft hij enige bekendheid als filmcomponist. Maar zijn ambities reiken verder en als hij in het midden van de jaren ’70 in contact komt met componist Rod Temperton en een jonge Michael Jackson gaat het snel met zijn carrière. Zijn haarscherpe producties staan garant voor succes. Met ‘kindervriend’ Jackson breekt Quincy Jones het ene record na het andere. Ook brengt Jones onder zijn eigen naam albums uit, waarbij hij vaak lange rijen bekende namen inviteert, maar die zorgen er helaas niet voor dat zijn muziek er beter van gaat klinken. Het lijkt alsof de sterren elkaar voor de voeten lopen. En daarmee is meteen zijn zwakte blootgelegd. Soms laat Jones zich wel erg gemakkelijk overhalen om met grote namen in zee te gaan, ten koste van zijn artistieke aspiraties. Niettemin is zijn lijst met samenwerkingspartners indrukwekkend: Miles Davis, Frank Sinatra, Count Basie, Lesley Gore (‘It’s my party and I cry if I want to’), Peggy Lee, Ray Charles, Paul Simon en Aretha Franklin, om er maar een paar te noemen.

De kracht van Jones is dat hij heel goed luistert naar anderen en dat geluid vervolgens perfectioneert. In de discoperiode scoort hij met deze techniek zijn grootste hits, maar ook in het begin van de R&B periode (jaren ’90) staat hij zijn mannetje. Typisch Quincy Jones zijn de onverwachte koortjes. Als je denkt dat ‘Stomp’ van The Brothers Johnson is afgelopen, valt ineens een geweldig koor in met een krachtig naspel. Op ‘Give me the night’ van George Benson warmt een meerstemmig koor ons in het begin al op. In ‘State of indepence’ van Donna Summer tovert hij zelfs een groot Afrikaans koor uit zijn hoed en aan het eind van ‘Wanna be startin’ something’ van Michael Jackson voert Jones deze truc tot in de perfectie uit. Alles klopt in dat nummer.

[img align=left]http://www.celebrity-pictures-world.com/pics/q/quincy-jones/quincy-jones-002.jpg[/img]Ondanks zijn vaak fenomenale studioprestaties, waarbij hij het beste uit zijn muzikanten haalt, is niets menselijks Jones vreemd. Zijn ijdelheid is daar een voorbeeld van. Hij lijkt ervoor betaald te hebben om genoemd te mogen worden in de film ‘[url=http://www.raymovie.com/index.php]Ray[/url]’ en als hij in een Britse docusoap over een vliegveld niet herkend wordt door het grondpersoneel is hij zichtbaar ‘not amused’. En op de door hem samengestelde cd ‘From Q with love’ laat Jones Frank Sinatra uitgebreid de loftrompet over hem afsteken. Zijn huwelijken, zoals die met actrice [url=http://www.imdb.com/name/nm0000176/]Nastassja Kinksi[/url], verlopen rampzalig. Maar hij heeft, naast zijn muzikale prestaties, om twee redenen mijn onvoorwaardelijke sympathie. Hij stelt, net als ik, ook compilaties (‘tapes’, zoals hij die nog noemt) voor vrienden samen (hoewel hij er wel alleen muziek van zichzelf opzet en alleen maar sterren als vrienden heeft). De tweede reden is een puur menselijke. In een tv-interview vertelde hij over zijn burn-out in de jaren ’80. Het kostte hem maar liefst drie weken om een ultrakorte tekst op een ansichtkaart voor zijn dochter te schrijven. ‘Volgens mij gaat het niet zo goed met mij’, zette hij er nog bij. Zelden zo’n ontroerend understatement gehoord.