Enthousiast fietst Joey voor mij uit zodra ik hem heb afgehaald van school. Af en toe stopt hij om te kijken waar ik blijf. Natuurlijk kan ik hem ondanks flink doorstappen niet meer bijhouden. Als een echte wielrenner gooit hij zijn fietsje heen en weer tussen zijn beentjes. De zijwieltjes die hem de ondersteuning gaven in zijn onbalans, raken nu nauwelijks nog de grond. Het is tijd voor een nieuwe uitdaging. Eerst laat ik hem oefenen met wegrijden zonder op het zadel te gaan zitten. Dat is nog best lastig want bij zo’n klein fietsje zitten zadel en stuur erg dicht bij elkaar. Bij thuiskomst zoek ik de juiste steeksleutel en vraag hem even bij me te komen.
“Jippy, ik mag zonder zijwieltjes fietsen”, roept hij uit. Nadat ik het rechter zijwiel verwijderd heb laat ik hem de moer op zijn plaats terug draaien.
“Zullen we het andere wieltje nog even laten zitten want zonder is het wel lastig wegrijden”, vraag ik hem. Hij kijkt even bedenkelijk, maar vol vertrouwen besluit hij resoluut dat het andere wieltje er ook af moet.
Hij neemt zijn fietsje bij de hand en zoekt de juiste plek om het avontuur aan te vangen. Met een geconcentreerde blik plaatst hij zich tussen stuur en zadel. Maar nú. Door die lastige terugtraprem moet de trapper in de juiste positie staan anders gaat het niet lukken. Stiekem houd ik zijn zadel nog een beetje vast bij het wegrijden. Maar daar gaat hij dan toch. Zelfstandig en zonder hulpmiddelen rijdt hij de wijde wereld tegemoet.
“Yeah, ik rij zonder zijwieltjes”, mag de hele wereld weten. Bij een scherpe bocht wint de angst het nog een beetje van de almachtigheid, maar met wat bijbenen kan hij het wegrijden nu helemaal zelf. Hij heeft zijn balans gevonden.
Kinderen zijn van nature echte levenskunstenaars. Maar zonder stimulans en waardering zullen ze hun pogingen om nieuwe vaardigheden aan te leren al snel opgeven. Onzekerheid ondermijnt het zelfvertrouwen en de eigenwaarde; de basis voor een leven vol onbalans is gelegd.
Maar ook de meest evenwichtige persoon raakt wel eens uit balans. Teveel tegenwind of een zijwind uit onverwachte hoek. Misschien een te zware rugzak die moet worden mee getorst. Gedurende lange tijd spitsroede lopen is ook niet vol te houden, en op de tenen al helemaal niet. Dan is het zaak zo snel mogelijk het evenwicht te hervinden.
Een levenskunstenaar bezit het vermogen om overeind te blijven en nooit op te geven. Gaat hij een keer onderuit dan ziet hij altijd wel weer een mogelijkheid om op te krabbelen. De een slaagt er beter in dan de ander maar uiteindelijk zullen we allemaal de balans op moeten maken van ons leven.
16 reacties
Prlwytskovsky · 28 juni 2006 op 17:12
Kawa: ooit ben ik begonnen in een karretje waarin ik geduwd werd door mijn moeder en ooit zal ik eindigen in een karretje waarin geduwd wordt door …… ja wie weet, en daartussenin is het heel even luidruchtig geweest. 😉 Levendige manier van schrijven, mooie story.
DreamOn · 28 juni 2006 op 17:32
Wat een prachtige column. Eerst het verhaal over je zoon, maar ook de link die je legt naar het leven zelf. Heel beeldend geschreven ook, ik zie het gewoon voor me. Super.
Kees Schilder · 28 juni 2006 op 17:45
Inderdaad een heel mooie column.Prachtig beschreven
WritersBlocq · 28 juni 2006 op 19:27
Heel erg mooi Kawa, hoe je allerlei complexe dingen van het leven verwoordt en verweeft.
[quote]Zelfstandig en zonder hulpmiddelen rijdt hij de wijde wereld tegemoet.[/quote]
Voor het hele gezin is dit een enorme stap; er breekt weer een nieuwe fase aan, met nieuwe avonturen. Ik hoop eenvoudig mooie avonturen 🙂
Knuf van Fluf.
Eddy Kielema · 28 juni 2006 op 19:37
Zijn we niet allemaal koorddansers, op zoek naar evenwicht? Goed geschreven, Kawa!
Ma3anne · 28 juni 2006 op 21:32
Met zo’n nieuwe fase van je kind krijg je zelf een herkansing weer levenskunstenaar te worden, waar je vergeten was hoe dat moet.
Althans, zo heb ik dat vaak ervaren en ervaar ik het soms nog.
Mooi beschreven.
sally · 28 juni 2006 op 23:56
Lieve column. En wat een levenswijsheden.
Ik raak er helemaal van uit balans.
Af en toe verlang ik weer naar die zijwieltjes.
Liefs
Sally
KingArthur · 29 juni 2006 op 10:26
Ik hou er niet van om in herhaling te vallen maar anderzijds de kracht kan ook in de herhaling liggen. Mooi geschreven wil ik dus zeggen. Ben het ook met Eddy eens. Levenskunstenaar is niet alleen voor kinderen van toepassing.
Anne · 29 juni 2006 op 22:58
Heel mooi stukje Kawa.
Nana · 30 juni 2006 op 11:59
Heel mooi!
Ik zet mijn zijwieljes toch nog even terug. 😉
Mosje · 30 juni 2006 op 13:02
Mooi geschreven Kawa. Schroef de zijwieltjes maar van je motor, ik denk dat jij wel in balans bent.
pepe · 30 juni 2006 op 13:36
Je hebt het weer mooi beschreven, het leven is een spel van vallen en opstaan met een glimlach op het gezicht en een positieve kracht, kom je een heel eind.
Mooi!!!
Mup · 30 juni 2006 op 14:10
Ik kom hier te vaak stukken tegen, die ik zo graag zelf geschreven zou hebben, zucht, dit is weer zo’n voorbeeld, erg mooi!
Groet Mup.
Chantal · 30 juni 2006 op 16:52
Heel mooie column, kawa!
bert · 1 juli 2006 op 01:22
Volgens mij hadden wij geen zijwieltjes vroeger.
Dat is vast de reden dat zoveel leeftijdsgenoten nooit hun balans gevonden hebben.
Mooie column.
KawaSutra · 1 juli 2006 op 13:27
We zijn allen koorddansers, mooie omschrijving Eddy.
Iedereen bedankt voor de leuke reacties. 🙂