Honderden fanaten dromden bijeen. 24 November, Boomplantdag. Een boom opzetten dus. Dit keer in Vlaardingen Holy. Wie minimaal acht keer had meegelopen mocht een boom of struik planten.
Als ceremoniemeester kondigde ik de sprekers aan en tussen de praatjes door kon ik uit eigen werk voordragen. Ik liet me die kans niet ontnemen en bracht enkele boomgedichten voor het voetlicht. Een echtpaar vroeg me een van mijn haiku voor hen op te schrijven en wel deze:
[i]de mens is een boom
geworteld in de aarde
reikt hij naar het licht[/i]
Een familielid van hun lijdt aan kanker en houdt van bomen. Ze willen hem dit gedicht geven uit genegenheid en om hem een beetje op te beuren. Ik werd er stil van… Een oudere heer vroeg of hij dezelfde bomenhaiku mocht gebruiken in zijn wekelijkse praatjes die hij als vrijwilliger houdt voor zwaar gehandicapte mensen. Een ander echtpaar vroeg juist om het lange allitererende gedicht Bomen, voor een neef met de achternaam Boom. Wat me ontroert is het feit dat mensen mijn gedichten benutten om er anderen een plezier mee te doen. Kan een dichter zich een zinvoller carrière van zijn geesteskinderen voorstellen? Er wordt vaak getwijfeld aan het nut van poëzie. Op momenten als deze twijfel ik aan die twijfel. Hoe klein het territorium ook is dat deze haiku veroverde, het is wél hartveroverend veroverd. Zeventien lettergrepen verdeeld over drie zinnen raakten de harten van mensen en dat is de grootste ‘overwinning’ die een dichter, die immers ‘niets dan woorden’ heeft om mee te ‘strijden’, zich kan wensen. Een paar druppels van Pegasus’ zweet zijn in vruchtbare aarde gevallen en leiden als gedicht hun eigen leven. Ik weet niet waar mijn woorden nog verder zullen neerdwarrelen en of ze misschien weer in vruchtbare aarde wortelen, maar wens ze letterlijk alle goedheid van de wereld.
© Jan Bontje 2007
8 reacties
WritersBlocq · 7 december 2007 op 23:20
Jan, wat mooi, dit.
[quote]Er wordt vaak getwijfeld aan het nut van poëzie. Op momenten als deze twijfel ik aan die twijfel.[/quote]
Mij schiet nu te binnen dat ik zo vaak twijfel aan de twijfel.
Dat sommetje van ‘zeventien lettergrepen…’ vind ik jammer. Maakt het voor mij zo rationeel, ik ‘moet van jou’ ineens gaan denken, en tellen. En tellen, dat mag ik weer niet van Mosje. ’t Is nóóit goed, hè, Jan?
Zonder en met dollen: een mooi stuk, echt een verhaal. Wel mis ik wat witregels.
Groetje, Pauline.
lisa-marie · 8 december 2007 op 08:44
prachtige haiku en met veel plezier gelezen. 🙂
pepe · 8 december 2007 op 09:58
[quote]Wat me ontroert is het feit dat mensen mijn gedichten benutten om er anderen een plezier mee te doen. Kan een dichter zich een zinvoller carrière van zijn geesteskinderen voorstellen?[/quote]
Nee ik denk het niet. Mooi dat een gedicht voor verschillende mensen iets bijzonders kan betekenen.
Van de week laat ik een jongedame uit Macedonie mijn ‘Domovina’ gedicht lezen. Ze moest even slikken, voor ze kon zeggen dat het haar heel veel deed.
SIMBA · 8 december 2007 op 10:02
Mooi! En de titel vind ik echt super!
Grumpy-old · 8 december 2007 op 10:44
Ik hou van haiku s.
Ik hou van gedichten.
Ik hou van bomen.
Ik hou van poëzie.
Dit gezegd zijnde , mooie column.
Greetz
Grumpy
pally · 8 december 2007 op 14:55
Ja, Jan, me al jaren met poëzie(o.a haiku) bezighoudend kan ik alleen maar de kracht die ervan uitgaat beamen.
Geconcentreerd, kan men het verdunnen tot iets persoonlijks, waardoor het juist universeel wordt.
Goed stuk en mooie haiku
groet van Pally
Trukie · 8 december 2007 op 15:31
Ik vind hem heel mooi Jan,
en de haiku
en de column
en de extra witregels om het in alle rust door te laten dringen
JanBontje · 1 april 2008 op 21:13
Dank jullie allemaal voor je leuke, lieve, lovende, leerzame, leerrijke, reacties.