Indian Summer

Het was een idee van mijn vriendin. Voor vijf euro per persoon zouden we gaan dineren. Een compleet driegangenmenu. Aangezien we beiden niet zo uitbundig in de slappe was zitten, trok ons dit wel. Zo togen we naar het wijkgebouw, waar we ons bij de andere vijftigplussers voegden. De schrik sloeg me meteen al om het hart. Vijftigplussers? Hoe ik ook probeerde een leeftijdgenoot te ontwaren, ik zag enkel zeventigers en ouder. Mijn vriendin sprak haar twijfels uit, of we ons hier wel op de juiste plaats bevonden. Ik ging het meteen maar even vragen, want stel dat je je aan zo’n tafel zet en je moet weer opkrassen.

De gastvrouw stond me vriendelijk te woord. Vriendelijk? Ik bespeurde een betuttelende en kinderachtige intonatie, die me rillingen bezorgde: natúúrlijk hoorden we erbij!
Mijn vriendin en ik keken elkaar met grote ogen aan. Wílden we hier wel bijhoren? Waren we al zo oud dan? Beduusd dropen we af en namen plaats in de verste uithoek van de lange tafel.
“Hoe vind jij het?” fluisterde mijn vriendin ongerust.
“Zullen we blijven, of taaien we af?” fluisterde ik terug.
“Ach, laten we het eerst maar even afwachten allemaal,” antwoordde ze.

De maaltijd was degelijk en fantasieloos ouderwets. Alsof je, wanneer je vijftig plus bent, niets anders lust dan tomatensoep, piepers, verkookte bloemkool met zo’n witte drab die mijn oma altijd maakte, en draadjesvlees met jus. Zelfs de griesmeelpudding zou niet misstaan hebben op het menu van mijn grootmoeder.
De mensen om ons heen verdwenen in hun bubbel, zodra het eten voor ze stond. Geen stom woord werd er gewisseld. Alle aandacht ging naar het zo knoeiloos mogelijk verorberen van het voedsel. Mijn vriendin en ik probeerden een gesprekje aan te knopen met de dames naast ons, maar de enige reactie was een verstoorde blik. We staarden naar onze borden en hapten in stilte alles weg; durfden elkaar niet meer aan te kijken, want we voelden beiden de slappe lach opborrelen.

Na het hoofdgerecht nam de mevrouw naast mij, met een jurk die op het Lichtenvoordse Bloemencorso niet misstaan zou hebben, ineens het hoogste woord. Er kleefden nog wat bloemkoolkruimels aan haar onderlip, die ze met verve over tafel verspreidde. Onderwerp van gesprek waren enkele afwezigen aan wie ze zich altijd hevig ergerde. Ze schepten te veel op. Andere dames gingen grif op haar geroddel in. Arme mensen, die zo openlijk over de tong gingen. Las ik pas niet iets van bejaarden die elkaar pesten?

Ik keek op mijn horloge. We zaten hier nu al ruim een uur. Over een half uur moest mijn vriendin naar haar werk en ik had een afspraak. Voorzichtig vroegen we aan de gastvrouw hoe lang dit nog ging duren.
“We zijn altijd binnen anderhalf uur klaar, maar vandaag lopen we uit,” antwoordde ze. Wij schoten in de stress. Daar hadden we niet op gerekend. We besloten het toetje te laten voor wat het was en te vertrekken. Op overvriendelijke toon werden we toegesproken: “Dat is hier niet de gewoonte.”

Te verbouwereerd om hier tegenin te gaan, bleven we braaf zitten. We zaten tot onze strot toe vol; niet gewend om tussen de middag warm te eten met soep en al. Het toetje zou er niet eens meer bijpassen.
“Ik word hier helemaal depressief van,” fluisterde mijn vriendin me toe. “Zijn we echt al zo oud dat we betutteld moeten worden? Wat een confrontatie!”
Ik hielp haar uit haar malaise door een snelle berekening: “Ien, met deze mevrouw naast me schelen wij ruim vijfentwintig jaar. Een hele generatie verschil!” Opgelucht haalde ze adem. “Je hebt gelijk. We horen hier helemaal niet tussen.”
Na de minuut stilte voor een gebed vertrokken we als dieven in de nacht. Op straat kwam alle frustratie boven. We gierden het uit.

De week erna – ik sta net met mijn aardappelschilmesje een tomaat in plakjes te snijden voor een snelle lunch – belt mijn vriendin: “Weet je, dat er weer op ons gerekend wordt met het eten in het wijkgebouw? Als je eenmaal geweest bent, blijk je voor elke week geboekt te zijn.”
“O god nee, toch!” roep ik geschrokken. “Ien, dat bellen we af hoor! Ik heb er een hele slechte week van gehad, omdat ik ineens bij bejaarden ben ingedeeld en als een klein kind word toegesproken. Nog zo’n maaltijd overleef ik niet zonder voor altijd depressief te blijven.”
“Jij ook al?” schatert ze. “Ik heb er een paar nachten niet van geslapen. Voelde me ineens stok- en stokoud.”

Het is nu zondagochtend.
Ik pak mijn camera, loop de tuin in en maak een foto van de laatste, uitbundige roos die staat te bloeien tussen het verkleurende groen. Ze heeft de eerste nachtvorst overleefd en geniet op deze stralende ochtend intens van de Indian summer.
De foto mail ik door naar mijn vriendin.