Insomnia

Het komt en het gaat. Het is net zo onvoorspelbaar als ons fantastisch Nederlandse zomerweer. Het lijkt een paar nachten verdwenen te zijn maar juist op het moment dat je het ’t minst verwacht steekt het weer keihard de kop op. Insomnia a.k.a. slapeloosheid. Je ligt in je bed en de klok tikt vervelend hard door. De denkbeeldige schaapjes over het hek zijn inmiddels al vervangen door etenswaren, modellen, alle voetballers uit de Eredivisie en computerspelletjeskarikaturen. Uiteraard in willekeurige volgorde. Je ogen houden het niet langer vol en beginnen te branden. Oogdruppels met een dosering zoutzuur zouden in deze situatie zelfs aangenamer zijn. Maar het is vooral de mentale kwestie. Het stemmetje in je hoofd wat maar blijft krijsen: ‘Nog 4 uur voordat de wekker gaat.. Nog drie uur en drie kwartier voordat de wekker gaat… Nog drie uur en.. enzovoort. Het accepteren dat deze nacht zonder slaap voorbij zal gaan is nou eenmaal moeilijk te verkroppen. Wanneer het moment van acceptatie eindelijk daar is blijkt dat er een compleet nieuwe wereld voor je open zal gaan. Er is namelijk genoeg te doen om 03.56 uur.

Televisie kijken werkt therapeutisch voor sommige onder ons. Voor sommige ook niet. De brandende ogen blootstellen aan Els van 54 jaar, die middels een televisieboodschap haar 22-jarige gespierde neger wilt ontmoeten, is niet bevorderlijk voor een zachte nachtrust. Zo ook de hordes andere, vaak ranzige, vrouwen in adamskostuum (of is het dan eva-kostuum?) die je het geld uit de portemonnee proberen te kloppen door verleidelijk (of een poging daartoe) je overhalen om een 0900-nummer te bellen. Haast elke Nederlandse zender werkt mee aan dit bordeel op de kijkbuis. Zelfs regionale zenders… En dan is het erg gesteld met nachtelijk televisieland. Wanneer ondergetekende niet eens meer om vier uur ’s nachts kan genieten van een herhaling van ‘Op stap in het Brabantse landschap’ wordt het natuurlijk echt te zot voor woorden.

Terwijl de klok harder werkt als ooit tevoren bedenk ik me hoe belabberd ik me morgen voel en er vooral ook zal uitzien. In de loop der jaren heb ik al de weinig flatteuze bijnaam ‘Casper’ opgedaan. Ja inderdaad. Van Casper het spookje. Alsof ze me hebben ontslagen uit het mortuarium. Lijkbleek breng ik dan de dag door. Dan kan je crèmetjes smeren wat je wil maar die wallen zijn de volgende ochtend permanent aanwezig. Terwijl deze onzinnige gedachten door je hoofd schieten zie je de wijzer nog maar weer eens een sarcastisch vreugdesprongetje maken.

Op uitgaansavonden is het vaak het minst erg om besmet te raken met het blijf-vooral-wakker-virus. Met een beetje centraal gelegen woonadres is het vaak genieten van de zatte kinderen die rond dit tijdstip de weg naar hun bedje proberen te vinden. Met een flinke slok op, vanuit de stad, op het fietsje, en dan maar schreeuwen of zingen. Dit soort tentoonstellingen winnen het toch echt wel van de hangende uiers van Els. Hoe leuk is het om vanuit je raam van begin tot eind een gesprek tussen twee opgeschoten pubers te mogen volgen? Dat het gespreksonderwerp te omvatten is met de twee kernwoorden ‘helemaal’ en ‘niets’ doet daar niet eens afbreuk aan. Je moet jezelf toch bezig houden, nietwaar?

Wanneer zelfs de jonge honden van de samenleving veilig onder de klamme lappen zijn verdwenen besef je pas echt dat de nacht eenzaam is. Je speurt nog maar eens de straten en ramen af, op zoek naar een lotgenoot. Maar helaas. Net op het moment dat je denkt dat je op geen enkel mogelijke manier je nog beroerder kan voelen begint de briljante wekker met het nabootsen van een zonsopgang. Geloof me, op dat moment heb je Philips nog nooit zo intens gehaat. De lampjesfabrikant brengt namelijk haarfijn de boodschap over. Er staat weer een nieuwe dag voor de deur. Een nieuwe dag voor Casper het spookje.